Абшолӯм барои худ шуҳрат меҷуст (2Пш 15:1; it «Роҳнамо»).

Абшолӯм кӯшиш мекард, ки дили мардумро ба даст орад (2Пш 15:2–6; w12 15.7 саҳ. 9, сарх. 5).

Абшолӯм ба тахти падараш дастдарозӣ кард (2Пш 15:10–12; it «Ҳебрӯн»).

Мо набояд гузорем, ки шуҳратпарастӣ дар диламон реша давонад. Баръакс, бояд доимо ниятҳои диламонро тафтиш карда истем. Мо диққати дигаронро ба худ ҷалб кардан намехоҳем, ба ҷойи ин мо фоидаи дигаронро меҷӯем (Фп 2:3, 4).