14:7–9, 13–15

• Айюб боварӣ дошт, ки Худо ӯро зинда карда метавонад ва барои ин ӯ дарахтро мисол овард, ки он эҳтимол дарахти зайтун аст

• Дарахти зайтун решаи дарозу паҳн дорад, ки ҳатто вақти буридани танааш то вақте ки решааш зинда аст аз нав рӯида метавонад

• Баъди хушксолии сахт, вақте ки борон заминро сероб мегардонад, дарахти зайтуни хушкшуда аз нав зинда шуда месабзад ва он «мисли ниҳоле ки нав шинонда бошад, шохаҳо хоҳад расонид»