Ҳизқиёл 2:1-10
2 Ӯ ба ман гуфт: «Эй фарзанди одам, аз ҷоят хез, то бо ту сухан гӯям».+
2 Вақте ӯ бо ман сухан гуфт, рӯҳ ба даруни ман даромад ва маро ба по хезонд,+ то Онеро, ки бо ман сухан меронд, шунавам.
3 Ӯ ба ман гуфт: «Эй фарзанди одам, ман туро назди халқи Исроил, ки қавмҳои саркашанду* бар зидди ман исён бардоштаанд,+ мефиристам.+ Онҳо ва бобоёнашон то ба имрӯз бар зидди ман гуноҳ мекарданд.+
4 Ман туро назди писарони саркашу дилсахт+ мефиристам, то ба онҳо бигӯӣ: “Парвардигор Яҳува чунин мегӯяд”.
5 Онҳо хонадони саркашанд+ ва, хоҳ гӯш андозанд, хоҳ не, хоҳанд донист, ки дар миёнашон пайғамбаре буд.+
6 Аммо ту, эй фарзанди одам, аз онҳо ва суханонашон натарс,+ ҳарчанд хорҳо дар гирди туст*+ ва дар миёни каждумҳо зиндагӣ мекунӣ, аз суханону қиёфаи ин хонадони саркаш натарс.+
7 Ту суханони маро ба онҳо бирасон, хоҳ ин халқи саркаш ба онҳо гӯш диҳад, хоҳ не.+
8 Аммо ту, эй фарзанди одам, ба он чизе, ки мегӯям, гӯш андоз. Мисли ин хонадони гарданшах саркашӣ накун. Даҳонатро кушода, он чиро, ки медиҳам, бихӯр».+
9 Вақте нигоҳ кардам, дидам, ки дасте сӯям дароз шудааст+ ва дар он дастхате буд.+
10 Вақте ӯ онро пеши ман паҳн кард, дидам, ки ҳам аз пешу ҳам аз қафояш навиштаҷот дошт.+ Дар он марсия* ва оҳу нола навишта шуда буд.+
Поварақҳо
^ Эҳтимол, мардуми Исроил ва Яҳудо дар назар аст.
^ Ё, эҳтимол, «ҳарчанд ин халқ якрав асту чун хор ба ту мехалад».
^ Ё «суруди мотам».
