«Ту хок ҳастӣ ва ба хок хоҳӣ баргашт»

(Ҳастӣ 3:19).

«Зиндаҳо медонанд, ки бояд бимиранд, вале мурдаҳо чизе намедонанд... Ҳар коре ки карданаш аз дасти ту ояд, алоқадри қуввати худ бикун, зеро дар гӯр, ки ба он ҷо меравӣ, на амал ҳаст на тафаккур, на дониш ва на ҳикмат»

(Воиз 9:5, 10).

«[Исо] инро ба забон ронд ва пас аз он ба онҳо гуфт: “Дӯсти мо Лаъзор хуфтааст, лекин Ман меравам, то ки вайро бедор кунам”. Исо дар бораи вафоти вай сухан меронд, лекин онҳо гумон карданд, ки дар бораи хоби муқаррарӣ сухан меронад. Он гоҳ Исо ба онҳо ошкоро гуфт: “Лаъзор мурдааст”»

(Юҳанно 11:11, 13, 14).