«Касе ки айшу ишратро дӯст дорад, бенаво мешавад; касе ки шароб ва равғанро дӯст дорад, сарватдор намешавад»

(Масалҳо 21:17).

«Қарздор ғуломи қарзхоҳ [қарздиҳанда] мегардад»

(Масалҳо 22:7).

«Кист аз шумо, ки бурҷе сохтанӣ шуда, аввал нишаста харҷи онро ҳисоб накунад, ки оё ӯ имконияти ба анҷом расондани онро дорад, ки мабодо, баъд аз ниҳодани таҳкурсии он, ба тамом карданаш қуввати ӯ нарасад ва ҳамаи касоне ки инро мебинанд, ӯро тамасхур кунанд ва гӯянд: “Ин шахс ба сохтан шурӯъ намуд ва ба тамом кардан қувваташ нарасид?”»

(Луқо 14:28–30).

«Чун сер шуданд, Исо ба шогирдон гуфт: “Пораҳои боқимондаро ҷамъ кунед, то ки чизе талаф нашавад”»

(Юҳанно 6:12).