Назари дуруст дошта бошед. Бовар дошта бошед, ки ҳамимононатон дили Яҳуваро хурсанд кардан мехоҳанд. Ҳатто агар маслиҳат доданӣ бошед, кӯшиш кунед, ки аввал аз таҳти дил таъриф кунед.

Дар бораи чизҳои манфӣ бисёр гап назанед. Дар бораи душвориҳо танҳо бо мақсади расонидани ягон фикри муфид гап занед. Дар маҷмӯъ рӯҳияи суханонатон бояд мусбат бошад.

Каломи Худоро моҳирона истифода баред. Диққати шунавандагонро ба корҳое, ки Яҳува барои одамон карда буд, карда истодааст ё дар оянда мекунад, равона созед. Ба шахс далериву умед бахшед.