Баъд аз 40 рӯзи дар биёбон буданаш ва пеш аз ба Ҷалил рафтан Исо ба назди Яҳё, ки ӯро таъмид дода буд, бармегардад. Омадани Исоро дида Яҳё ба одамоне, ки дар наздаш истодаанд, мегӯяд: «Ана Барраи Худо, ки гуноҳи ҷаҳонро бартараф мекунад! Ин ҳамон касест, ки дар борааш гуфтаам: “Аз паси ман касе меояд, ки аз ман бузургтар гашт, зеро ӯ пеш аз ман вуҷуд дошт”» (Юҳанно 1:29, 30). Ҳарчанд Яҳё аз Исо каме калон аст, ӯ медонад, ки Исо пеш аз ба замин омаданаш дар осмон буд.

Чанд ҳафта пеш, вақте ки Исо барои таъмид гирифтан омад, Яҳё аниқ намедонист, ки Исо Масеҳ аст. Ӯ мегӯяд: «Худи ман низ ӯро намешинохтам, лекин барои он омада, дар об таъмид медиҳам, ки ӯ ба Исроил маълум гардад» (Юҳанно 1:31).

Яҳё ба шунавандагон нақл мекунад, ки вақте Исоро таъмид медод, чӣ шуд: «Ман дидам, ки рӯҳи муқаддас чун кабӯтаре аз осмон фаромада, бар ӯ қарор гирифт. Ман ҳам ӯро намешинохтам, аммо Оне, ки маро барои дар об таъмид додан фиристод, чунин гуфта буд: “Бар касе, ки рӯҳ фаромада, қарор гирад, ӯ ҳамонест, ки бо рӯҳи муқаддас таъмид медиҳад”. Ва ман инро дидаму шаҳодат додам, ки ӯ Писари Худост» (Юҳанно 1:32–34).

Рӯзи дигар Яҳё бо ду шогирдаш омадани Исоро мебинаду боз мегӯяд: «Ин аст Барраи Худо!» (Юҳанно 1:36). Суханони Яҳёро шунида ин ду нафар Исоро пайравӣ мекунанд. Номи яке аз онҳо Андриёс аст. Шогирди дигар, эҳтимол, Юҳанно аст. Ӯ ҳамон касест, ки баъдтар ин воқеаро дар Инҷили худ навишт. Аз афташ, Юҳанно холабачаи Исо аст. Модари Юҳанно — Салӯмит, ҳамсари Забдой мебошад ва, аз афташ, хоҳари Марям аст.

Исо ба ақибаш нигоҳ карда, мебинад, ки Андриёс ва Юҳанно аз пасаш омада истодаанд. Ӯ мепурсад:

— Ба шумо чӣ лозим аст?

— Раббӣ, ту дар кадом хона истодаӣ? — мепурсанд онҳо.

— Рафтем, мебинед,— мегӯяд Исо (Юҳанно 1:37–39).

Ҳоло соат чори бегоҳ аст, Андриёс ва Юҳанно боқимондаи рӯзро бо Исо мегузаронанд. Андриёс аз хурсандӣ назди бародари худ Шимъӯн, ки ӯро ҳамчунин Петрус меноманд, рафта, мегӯяд: «Мо Масеҳро ёфтем» (Юҳанно 1:41). Ӯ Петрусро назди Исо меорад. Аз воқеаҳои минбаъда хулоса баровардан мумкин аст, ки Юҳанно низ бародари худ Яъқубро ёфта, ба назди Исо меорад. Вале Юҳанно ҳангоми навиштани китоб дар ин бора ҳеҷ чиз намегӯяд.

Рӯзи дигар Исо Филиппусро вомехӯрад. Ӯ аз Байт-Сайдо мебошад, шаҳре, ки дар соҳили шимолии баҳри Ҷалил ҷойгир аст. Он ҷо зодгоҳи Андриёс ва Петрус низ мебошад. Исо ба Филиппус мегӯяд: «Биё ва маро пайравӣ кун» (Юҳанно 1:43).

Филиппус Натанъилро, ки ҳамчунин Барталмо номида мешавад, ёфта мегӯяд:

 — Мо он касеро ёфтем, ки дар Тавроти Мӯсо ва Навиштаҳои пайғамбарон дар борааш гуфта шудааст: ӯ — Исо, писари Юсуф аст, ки аз Носира мебошад.

Натанъил нобоварона мепурсад:

— Магар аз Носира ягон чизи хуб баромада метавонад?

— Биё ва худат мебинӣ,— ҷавоб медиҳад Филиппус.

Вақте Исо мебинад, ки Натанъил ба назди ӯ омада истодааст, мегӯяд:

— Ана исроилии ҳақиқӣ, ки дар дил макре надорад.

— Ту маро аз куҷо медонӣ? — мепурсад Натанъил.

Исо ҷавоб медиҳад:

— Пеш аз он ки Филиппус туро даъват кунад, вақте зери дарахти анҷир нишаста будӣ, ман туро дидам.

Он гоҳ Натанъил ба ҳайрат омада мегӯяд:

— Эй Устод, ту Писари Худоӣ, ту Подшоҳи Исроил ҳастӣ.

— Оё барои он имон овардӣ, ки «туро зери дарахти анҷир дидам» гуфтам? Ту чизҳои аз ин бузургтарро хоҳӣ дид,— мегӯяд Исо.

Ва боз илова мекунад:

— Ба ростӣ, ба ростӣ ба шумо мегӯям: осмони кушода ва фариштагони Худоро хоҳед дид, ки он ҷо мебароянд ва назди Писари одам мефароянд (Юҳанно 1:45–51).

Баъд аз ин Исою шогирдонаш водии Урдунро тарк мекунанд ва ба Ҷалил мераванд.