Китоби Муқаддас мегӯяд: «Аз пулпарастӣ дурӣ ҷӯед ва бо он чӣ доред, қаноат кунед» (Ибриён 13:5).

Ҷаҳони имрӯза ба мо харидани молҳои беҳисоб ва хизматрасониҳои гуногунро пешкаш мекунад. Вале Каломи Худо бошад, мегӯяд, ки мо «бо он чӣ» дорем, қаноат карда метавонем. Чӣ тавр?

«Аз пулпарастӣ дурӣ ҷӯед». Баъзе одамон аз барои пул шуда тайёранд аз баҳри саломатӣ, оила, дӯстон, ахлоқи нек ва ҳатто нангу номуси худ бароянд (1 Тимотиюс 6:10). Чӣ нархи гароне! Одами пулпараст ҳеҷ гоҳ аз пул сер намешавад (Воиз 5:10).

Қадру қимати одамон аз пулу мол болотар аст. Умуман, чизҳои моддӣ ба андозае манфиат меоранд. Лекин чизу чора моро дӯст дошта наметавонад ё ба қадри мо намерасад; танҳо одам инро карда метавонад. Ҳаёти моро дӯсти ҳақиқӣ бою пурмазмун мегардонад, на чизу чора (Масалҳо 17:17).

Китоби Муқаддас мегӯяд: «Дили шод саломатӣ мебахшад, вале рӯҳи ғамгин иликро хушк мекунад» (Масалҳо 17:22).

Хурсандӣ мисли дору барои тоб овардан ба беморӣ кӯмак мекунад. Вале ҳангоми аз беморие азоб кашидан чӣ тавр мо хурсандиро нигоҳ дошта метавонем?

Миннатдор бошед. Агар мо фақат дар бораи душвории худ фикр кардан гирем, ҳама чиз ба назарамон бад метобад (Масалҳо 15:15). Каломи Худо мегӯяд, ки «шукргузор бошед» (Қӯлассиён 3:15). Ҳатто барои чизҳои ночиз шукр карданро ёд гиред. Масалан, тамошои ғуруби зебои офтоб, шамолаки форам, табассуми шахси наздик ҳаёти моро рангин карда метавонад.

Дар ҳаққи дигарон ғамхорӣ кунед. Ҳатто саломатиамон хуб набошад ҳам, дигаронро аз ягон ҷиҳат дастгирӣ карда мо худро беҳтар ҳис карда метавонем, зеро «додан назар ба гирифтан хушбахтии бештар меорад» (Аъмол 20:35). Вақте дигарон барои кори хубамон миннатдорӣ баён мекунанд, мо қаноатмандӣ ҳис мекунем ва дар бораи душвории худ аз ҳад зиёд фикр намекунем. Хулоса, ба дигарон дасти ёрӣ дароз кардан ҳаёти худи моро беҳтар карда метавонад.

Китоби Муқаддас мегӯяд: «Бифаҳмед, ки кадом чизҳо муҳимтаранд» (Филиппиён 1:10).

Агар ҳамсарон бо якдигар кам вақт гузаронанд, муносибати онҳо оҳиста-оҳиста хунук шуданаш мумкин аст. Аз ин рӯ занону шавҳарон издивоҷашонро бояд дар ҳаёти худ яке аз чизҳои муҳимтарин ҳисобанд.

Якҷоя бо коре машғул шавед. Фикр накунед, кай вақт шавад, баъд кореро якҷоя мекунед. Беҳтараш, инро пешакӣ ба нақша гиред. «Ду нафар аз як нафар беҳтаранд»,— мегӯяд Каломи Худо (Воиз 4:9). Масалан, шумо якҷоя метавонед ягон хӯрок пазед, машқи ҷисмонӣ кунед, як пиёла чой гирифта чақ-чақ кунед, дар боғатон кор кунед ё бо ягон кори дӯстдоштаатон машғул шавед.

Муҳаббати худро ба ҳамсаратон изҳор кунед. Китоби Муқаддас ҳамсаронро бармеангезад, ки якдигарро дӯст доранд ва ҳурмат кунанд (Эфсӯсиён 5:28, 33). Як табассуму оғӯши гарм ва тӯҳфаи хурдакак метавонад издивоҷро мустаҳкам кунад. Албатта, ҳамсарон бояд танҳо бо ҳамдигар муносибати маҳрамона дошта бошанд (Ибриён 13:4).