จากผู้อ่านของเรา
จากผู้อ่านของเรา
ยาเสพย์ติด ขอขอบคุณที่ลงพิมพ์ชุดบทความเรื่อง “ยาเสพย์ติดยึดครองโลกหรือ?” (8 พฤศจิกายน 1999) ผมเคยใช้ยาเสพย์ติด เช่น โคเคน กัญชา. ผมยังติดเหล้าและสูบบุหรี่ถึงวันละ 40 กว่ามวนด้วย. การเลิกนิสัยเหล่านี้ยากมาก แต่พระเจ้าทรงประทานกำลังแก่ผม. ผมเลิกสิ่งเหล่านั้นมาเก้าปีแล้ว และผมรู้สึกขอบคุณที่สามารถหลุดพ้นจากปลักของโลกนี้โดยไม่ติดโรคร้ายแรงหรือพบจุดจบที่คุก. เพราะผมรู้ว่าการติดยาก่อความทุกข์ทั้งทางร่างกาย, อารมณ์ และก่อความลำบากทางเศรษฐกิจ ผมจึงหวังว่าบทความอย่างนี้จะส่งผลกระทบหัวใจหนุ่มสาวทั้งหลาย.
จี. เอ็ม., อิตาลี
ดิฉันใช้ชุดบทความนี้ในการแต่งเรียงความที่โรงเรียนซึ่งทำให้ดิฉันได้รับคะแนนสูงสุดเท่าที่เคยมีมาและได้รับคำชมเชยจากคุณครู. ดิฉันชอบอ่านตื่นเถิด! ตลอดมา โดยเฉพาะบทความเกี่ยวกับเรื่องในสมัยปัจจุบัน. บทความพวกนั้นช่วยดิฉันให้มองดูชีวิตตามความเป็นจริง.
ไอ. เอ็ม., อิตาลี
สวนปาล์ม บทความ “ชมสวนพรรณไม้จากต่างประเทศ” (8 พฤศจิกายน 1999) เป็นบทความที่ดึงดูดใจที่สุดเรื่องหนึ่งที่ดิฉันอ่านไปเมื่อเร็ว ๆ นี้. ดิฉันนึกภาพได้เลยว่าตัวเองอยู่ในอุทยาน กำลังตั้งอกตั้งใจออกแบบสวนที่สวยงามสักแห่ง. ความรักที่ชายคนนั้นมีต่อพรรณไม้ประทับใจดิฉันมาก. เขาช่างหยั่งรู้ค่าสิ่งทรงสร้างที่สวยงามของพระยะโฮวาจริง ๆ อย่างที่เราทุกคนควรหยั่งรู้ค่า!
แอล. ซี., แคนาดา
กล้าแสดงออก บทความ “หนุ่มสาวถามว่า . . . ทำไมฉันถึงไม่กล้ามากกว่านี้?” (8 ธันวาคม 1999) กระตุ้นใจดิฉันมาก. ดิฉันอายุ 16 ปีและพบว่าเป็นเรื่องยากที่จะสื่อความกับคนอื่น ๆ โดยเฉพาะที่การประชุมของคริสเตียน. ขอขอบคุณที่คิดถึงหนุ่มสาวอย่างดิฉันซึ่งมีปัญหานี้. ดิฉันจะพยายามทำตามคำแนะนำดี ๆ ที่คุณให้ไว้ในบทความนี้.
ไอ. เอ., ฝรั่งเศส
นกร้องเพลง ขอขอบคุณสำหรับบทความ “นักร้องคู่ผู้ให้ความเพลิดเพลิน.” (8 ธันวาคม 1999) ดิฉันนึกภาพได้เลยว่ากำลังได้ยินนกเหล่านั้นบรรเลงดนตรีอันไพเราะอยู่บนกิ่งไม้! ดิฉันขอบพระคุณพระยะโฮวาทุกวันที่ทรงสร้างสัตว์ต่าง ๆ ซึ่งให้ความเพลิดเพลินแก่เรา.
วาย. เอส., ญี่ปุ่น
เบาหวาน โดยเป็นส่วนหนึ่งของหลักสูตรระดับบัณฑิตวิทยาลัย ดิฉันได้รับมอบหมายให้ดำเนินการสัมมนาเรื่องโรคเบาหวาน. คำอธิบายที่เรียบง่ายและตรงไปตรงมาในบทความ “ลูกสาวของคุณเป็นโรคเบาหวาน!” (8 ตุลาคม 1999) ช่วยได้มากทีเดียว. เรื่องราวของซอนยา เฮิร์ด ทำให้ดิฉันตระหนักว่า จำเป็นมากจริง ๆ ที่ผู้ป่วยจะต้องได้รับข้อมูลที่ชัดแจ้ง.
ที. เค., บราซิล
กล้าแสดงออก ขอบคุณมากสำหรับบทความ “หนุ่มสาวถามว่า . . . ทำไมฉันถึงไม่กล้ามากกว่านี้?” (8 ธันวาคม 1999) ดิฉันอายุ 17 ปี และบทความนี้แทบทำให้ดิฉันคิดว่ามันถูกเขียนเพื่อดิฉันโดยเฉพาะ. บทความนี้บอกตรงกับที่ดิฉันรู้สึก. ดิฉันมักได้ยินคนพูดกันว่าดิฉันหยิ่ง. แต่ข้อเท็จจริงที่ว่าบางคนเป็นคนพูดน้อยไม่ใช่สาเหตุที่จะตัดสินคนนั้นอย่างผิด ๆ.
อาร์. อาร์., เยอรมนี
การป่วยหนักตอนเป็นเด็กทำให้ผมรู้สึกว่าถูกแยกจากคนอื่น ๆ. บทความนี้ช่วยผมให้รับรู้และรับมือกับความรู้สึกของตัวเองและหาวิธีเอาชนะสภาพการณ์นี้. ผมกำลังพยายามหาเพื่อนในประชาคมของผม.
เจ. เอฟ. เอฟ., บราซิล