สีสันอันงดงามของเครื่องศิลาดลโกเรียว
สีสันอันงดงามของเครื่องศิลาดลโกเรียว
โดยผู้สื่อข่าว ตื่นเถิด! ในเกาหลี
ในปี 1995 มีการค้นพบสมบัติอันล้ำค่าชิ้นหนึ่งภายในหอสมุดทรูแมนที่รัฐมิสซูรี สหรัฐอเมริกา. ของชิ้นนั้นคืออะไร? ภาชนะใส่น้ำเล็ก ๆ ที่เป็นเครื่องปั้นเผา มีลายดอกไม้และเคลือบสีเข้ม. แม้ภาชนะนี้จะสูงเพียง 23 เซนติเมตร แต่มีการประเมินราคาไว้ประมาณ 3,000,000 ดอลลาร์สหรัฐ. มันเป็นเครื่องปั้นเผาของเกาหลีซึ่งเรียกกันว่า ศิลาดลโกเรียว และรัฐบาลเกาหลีได้มอบให้แก่อดีตประธานาธิบดีแฮร์รี ทรูแมน แห่งสหรัฐในปี 1946.
อะไรทำให้เครื่องศิลาดลโกเรียวมีค่ามากถึงเพียงนั้น? และมันแตกต่างจากเครื่องปั้นเผาชนิดอื่น ๆ อย่างไร?
กรรมวิธีที่ไม่เหมือนใคร
ชื่อ “ศิลาดลโกเรียว” หมายถึงเครื่องปั้นเผาที่มีลักษณะเฉพาะชนิดหนึ่งซึ่งทำขึ้นครั้งแรกในสมัยโกเรียวตามประวัติศาสตร์ของเกาหลี (ส.ศ. 918-1392). * คำภาษาเกาหลีที่ใช้เรียกเครื่องศิลาดลคือ ชองจา ซึ่งหมายถึงเครื่องลายคราม. ชาวจีนในสมัยนั้นยกย่องเครื่องศิลาดล โดยใช้ถ้อยคำเช่น “เป็นหนึ่งในปฐพี.” สิ่งที่ทำให้เครื่องศิลาดลสมัยโกเรียวพิเศษอย่างยิ่งคือผิวเคลือบที่เป็นมันสีเขียวเข้มอมฟ้านั่นเอง.
สีเขียวอันงดงามเหมือนหยกนี้เกิดจากการรวมกันระหว่างสีของดินเหนียวและน้ำเคลือบ. สิ่งนี้เกิดขึ้นได้โดยการเผาเครื่องปั้นแต่ละชิ้นสองครั้ง. ยาง-โม ชุง นักประวัติศาสตร์ศิลปะเกาหลี อธิบายว่า ในกระบวนการนี้ ภาชนะจะถูกขึ้นรูปจากดินเหนียวที่มีแร่เหล็กปนอยู่. ตอนแรกภาชนะนั้นจะถูกนำไปเผาด้วยความร้อนประมาณ 700 ถึง 800 องศาเซลเซียส. แล้วถูกนำมาชุบผิวด้วยน้ำเคลือบที่มีแคลเซียมคาร์บอเนตปนเหล็กประมาณ 1 ถึง 3 เปอร์เซ็นต์. จากนั้นภาชนะจะถูกเผาอีกครั้ง คราวนี้ด้วยความร้อนประมาณ 1,250 ถึง 1,300 องศาเซลเซียสและเป็นการเผาแบบไม่สมบูรณ์. *
เมื่อพิจารณาดูเครื่องศิลาดลโกเรียวใกล้ ๆ ก็จะเห็นลวดลายอันละเอียดอ่อนที่ดูประสานกลมกลืนกันอย่างเป็นธรรมชาติ. คนโท, กาน้ำชา, ถ้วยชาม, และเหยือกศิลาดลยุคเก่ามีลวดลายและรูปแบบทางศิลปะแบบเดียวกับชุดประจำชาติและแม้กระทั่งการฟ้อนรำของเกาหลี. ลวดลายอันเป็นศิลปะบนภาชนะนั้นยังสะท้อนเรื่องราวเกี่ยวกับธรรมชาติอีกด้วย. ช่างปั้นจะนำเค้าโครงลายที่ได้รับแรงบันดาลใจจากภูเขา, ต้นไม้, ดอกไม้, ปลา, นก, แมลง, และผู้คนออกมาประกอบกันเป็นลวดลายอันงดงามบนพื้นผิวของเครื่องศิลาดล. ลายเรขาคณิตที่พวกเขาใช้บางแบบยังคงพบเห็นได้ในเครื่องปั้นเผาสมัยใหม่.
ตอนนี้ขอเราพิจารณาเรื่องสีที่ใช้ในลวดลายบนเครื่องศิลาดล. ลวดลายส่วนใหญ่เป็นแบบฝังประดับและมีสีขาวดำ. แรกเริ่มเดิมที ช่างทำเครื่องปั้นโกเรียวรับเอากรรมวิธีมาจากประเทศจีน. แต่ไม่นานพวกเขาก็แสดงให้เห็นความคิดริเริ่มของตัวเอง. ตัวอย่างที่เด่นคือกรรมวิธีการฝังประดับที่เรียกว่า ซังกัม. ในกระบวนการนี้ มีการกรีดลวดลายที่ต้องการลงบนพื้นผิวของภาชนะที่ยังทำไม่เสร็จ แล้วก็ใส่ดินสีขาวหรือสีแดงลงไปในร่องที่กรีดไว้นั้น. จากนั้นจะเอาภาชนะชิ้นนั้นไปเผา. ระหว่างขั้นตอนนี้ดินสีขาวก็จะยังคงขาวอย่างหิมะ แต่ดินสีแดงจะกลายเป็นสีดำ.
ถ้าเราตรวจดูเครื่องศิลาดลใกล้ ๆ เราจะเห็นผิวที่รานเป็นรอยร้าวละเอียด. นั่นเป็นรอยตำหนิไหม? อะไรทำให้เกิดปรากฏการณ์นี้ขึ้น? ยิ่งลวดลายฝังประดับประณีตบรรจงมากเท่าไร ยิ่งต้องเคลือบให้บางมากเท่านั้นเพื่อจะเห็นลวดลายได้ชัด. เนื่องจากผิวเคลือบของเครื่องศิลาดลเปราะบางอย่างยิ่ง มันจึงเกิดรอยรานทั่วพื้นผิวอย่างเลี่ยงไม่ได้—ซึ่งเป็นผลข้างเคียงของการพยายามจะเคลือบให้โปร่งใสจริง ๆ. ด้วยเหตุนี้ จึงมีการมองว่ารอยรานเหล่านั้นเป็นลักษณะปกติของเครื่องศิลาดลโกเรียวและไม่ใช่รอยตำหนิ. ที่จริง ช่างสมัยใหม่บางคนตั้งใจใช้น้ำยาเคลือบที่ทำให้เกิดรอยราน.
ความพยายามที่จะฟื้นฟูเครื่องศิลาดลโกเรียว
หลังจากชาวมองโกลรุกรานเกาหลีในช่วงต้นศตวรรษที่ 13 เครื่องศิลาดลโกเรียวก็เสื่อมลงอย่างรวดเร็ว. ในที่สุด พวกช่างปั้นก็เลิกผลิตภาชนะอันสวยงามนี้ และกรรมวิธีในการผลิตของพวกเขาก็กลายเป็นศิลปะที่สาบสูญไป. ปัจจุบัน เนื่องจากเครื่องศิลาดลโกเรียวมีราคาสูงมากและมีเหลืออยู่น้อย ช่างสมัยใหม่จึงตั้งใจที่จะฟื้นฟูกรรมวิธีในการทำขึ้นมาอีก. โดยการตรวจดูชิ้นส่วนของเครื่องศิลาดลโบราณ พวกเขาได้ทำผลิตภัณฑ์ที่เหมือนกันกับของดั้งเดิมทุกประการทั้งขนาดและรูปทรง และมีช่างปั้นบางคนอ้างว่าได้ประสบความสำเร็จในการทำสีให้เหมือนกับสีสันอันงดงามของเครื่องศิลาดลโกเรียวโบราณ. อย่างไรก็ตาม เป็นเรื่องยากที่จะทำน้ำยาที่มีส่วนผสมเหมือนกันทุกอย่างกับน้ำเคลือบของสมัยโบราณขึ้นมาใหม่—น้ำเคลือบที่ใช้เพียงวัสดุธรรมชาติเท่านั้น.
ช่างปั้นสมัยใหม่ยังเผชิญกับข้อท้าทายในการเลียนแบบรายละเอียดอย่างอื่นด้วย เช่น จะเผาภาชนะนั้นอย่างไรและเผานานเท่าไร. นักวิจัยที่สถาบันวิจัยเครื่องศิลาดลในเกาหลีได้ทำการทดลองกับวัสดุชนิดต่าง ๆ และกรรมวิธีหลากหลายเพื่อจะสร้างสีสันอันงดงามของเครื่องศิลาดลโกเรียวขึ้นใหม่.
ในช่วงไม่กี่ปีมานี้ มีการค้นพบเครื่องศิลาดลโกเรียวซึ่งสูญหายไปเป็นเวลานาน. ตัวอย่างเช่น ในปี 1995 ชาวประมงคนหนึ่งตัดสินใจทำอะไรบางอย่างเนื่องจากได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับชิ้นส่วนเครื่องปั้นเผาที่ติดอวนขึ้นมา. โดยร่วมมือกับชาวประมงคนอื่น เขาเริ่มค้นหาเครื่องปั้นเผา. ในที่สุดเขากู้เครื่องศิลาดลขึ้นมาได้ถึง 129 ชิ้น. ภายหลังความสำเร็จของชาวประมงเหล่านี้ กรมอนุรักษ์สมบัติทางวัฒนธรรมแห่งเกาหลีได้ตั้งทีมสำรวจขึ้น. พวกเขาพบเรือลำหนึ่งซึ่งจมลงขณะบรรทุกเครื่องศิลาดล และตลอดเวลาหลายเดือน ทีมงานนั้นกู้เครื่องศิลาดลขึ้นมาได้ถึง 463 ชิ้น! เห็นได้ชัด ทั้งหมดนี้ทำให้นักวิจัยเครื่องศิลาดลและนักประวัติศาสตร์ศิลปะตื่นเต้นเป็นอย่างมาก.
การชื่นชมกับเครื่องศิลาดลโกเรียวในปัจจุบัน
คุณจะชื่นชมกับความงามของเครื่องศิลาดลโกเรียวในปัจจุบันได้อย่างไร? คุณอาจไปชมนิทรรศการศิลปะเกาหลีในพิพิธภัณฑสถานที่มีชื่อเสียงบางแห่งในโลก เช่น พิพิธภัณฑสถานอังกฤษหรือพิพิธภัณฑ์ศิลปะเมโทรโพลิทันแห่งนครนิวยอร์ก. แต่จะดีกว่านั้น ถ้าคุณมาเกาหลี คุณอาจไปที่เมืองคังจิน ซึ่งเป็นที่ที่มีการค้นพบเตาเผาเครื่องศิลาดลยุคแรก ๆ มากที่สุด. หรือคุณอาจไปที่งานเทศกาลเครื่องปั้นเผาประจำปีซึ่งจัดขึ้นหลายแห่งในจังหวัดเกียงจี. ที่นั่นคุณจะเห็นการทำเครื่องศิลาดล. คุณอาจถึงกับลองปั้นเครื่องศิลาดลด้วยตัวคุณเอง. คุณนึกภาพออกไหมว่าตัวคุณเองกำลังปั้นภาชนะ, สลักถ้อยคำหรือลวดลายลงไป, เผาในเตา, และในที่สุดก็ถือผลงานที่เสร็จเรียบร้อยในมือของคุณ?
แน่ละ คุณยังสามารถซื้อหาเครื่องศิลาดลสมัยใหม่ในห้างสรรพสินค้าหรือร้านขายของที่ระลึกได้. ที่นั่น มีแจกัน, ชุดถ้วยน้ำชา, และภาชนะชนิดอื่น ๆ ให้ชม—ทั้งแบบที่ผลิตด้วยมือโดยช่างปั้นในท้องถิ่นหรือผลิตในโรงงาน. จากนั้นคุณอาจรับรองแขกของคุณด้วยชาเกาหลีเสิร์ฟในถ้วยน้ำชาศิลาดลขณะที่บนโต๊ะของคุณมีแจกันศิลาดลซึ่งปักดอกไม้อยู่เต็ม.
[เชิงอรรถ]
^ วรรค 6 ชื่อปัจจุบันของประเทศเกาหลีในภาษาอังกฤษ (Korea) ได้มาจากคำ โกเรียว.
^ วรรค 7 การเผาแบบไม่สมบูรณ์คือ การจำกัดปริมาณอากาศที่เข้าไปในเตาเผา ซึ่งทำให้เกิดก๊าซคาร์บอนมอนอกไซด์ในเตา.
[ภาพหน้า 17]
แจกันดั้งเดิมสมัยศตวรรษที่ 12
[ที่มาของภาพ]
The Collection of National Museum of Korea
[ภาพหน้า 18]
รายละเอียดของเครื่องศิลาดลโกเรียวแสดงให้เห็นลวดลายฝังประดับซึ่งเป็นแบบเฉพาะ