จากผู้อ่านของเรา
จากผู้อ่านของเรา
ผู้เผยแพร่ที่ทุพพลภาพ ดิฉันไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้ได้เมื่ออ่านเรื่องราวของคอนสแตนติน โมรอซอฟ ในบทความ “มีความหวังที่สดใสแม้จะทุพพลภาพ.” (8 มีนาคม 2000) ดิฉันเป็นมารดาไร้คู่ที่ต้องเลี้ยงดูบุตรสองคน. เรื่องนี้ไม่ง่ายเลย และบางครั้งดูเหมือนปัญหาของดิฉันจะไม่มีวันจบสิ้น. แต่กระนั้น ปัญหาเหล่านั้นก็เทียบไม่ได้กับสิ่งที่คอนสแตนตินต้องรับมือ!
ไอ., รัสเซีย
ดิฉันเป็นผู้เผยแพร่เต็มเวลา. ดิฉันมีปัญหาเนื่องจากจอประสาทตาเสื่อมและรู้สึกลำบากมากเมื่ออ่านหนังสือ. ดิฉันเคยเป็นนักอ่านที่หิวกระหายเสมอ และบางครั้งก็รู้สึกข้องขัดใจและซึมเศร้า. เมื่อดิฉันนึกถึงคอนสแตนติน ดิฉันรู้สึกว่าตัวเองไม่น่าจะโอดครวญเลย. เขาเอาชนะอุปสรรคที่ใหญ่ดั่งภูเขาและรับใช้ฐานะผู้เผยแพร่ข่าวดีเต็มเวลา. พระยะโฮวาทรงจัดเตรียมสิ่งที่เสริมกำลังจริง ๆ!
ดับเบิลยู. ดับเบิลยู., อินเดีย
เมื่ออายุ 16 ปี ดิฉันเป็นอัมพาตตั้งแต่สะโพกลงไป. เช่นเดียวกับคอนสแตนติน ดิฉันประสบกับความยากลำบากต่าง ๆ ทุกวัน. อย่างไรก็ตาม บทความนี้แสดงให้เห็นว่า คนทุพพลภาพสามารถมีฐานะที่เหมาะสมในสังคมและเข้าร่วมในการนมัสการพระเจ้าได้. ถึงแม้การได้ยินและการมองของดิฉันจะไม่ดีมากนัก แต่บ่อยครั้งดิฉันก็จะประกาศที่ถนนคนเดียวขณะนั่งพิงกำแพงบนม้านั่งตัวหนึ่ง. ดิฉันขอแสดงความยินดีกับคอนสแตนตินสำหรับความมีใจแรงกล้าและการทุ่มเทตัวของเขา.
ดี. เอฟ., โกตดิวัวร์
โรคประสาทชักกระตุก ดิฉันต้องขอขอบคุณด้วยความจริงใจสำหรับบทความ “โรคประสาทชักกระตุก—การเข้าใจเรื่องเศร้าสลดทางพันธุกรรม.” (8 เมษายน 2000) เป็นเวลา 20 ปีแล้วที่ดิฉันดูแลสามีซึ่งป่วยเป็นโรคนี้. บทความเช่นนี้ซึ่งเขียนขึ้นโดยคำนึงถึงความรู้สึกของคนอื่นและด้วยความเข้าใจนั้น จะเป็นที่ชื่นชอบของหลายคน.
เอ็น. จี., นิวซีแลนด์
ขอขอบคุณสำหรับบทความนี้. คำอธิบายของคุณเข้าใจง่ายกว่าคำอธิบายของคุณหมอของเรา. ประมาณสามปีที่แล้ว คุณแม่ของผมได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคประสาทชักกระตุก [เอชดี]. เป็นความรู้สึกปวดร้าวใจมากที่จะต้องเฝ้าดูคุณแม่ออกความพยายามอย่างหนักในการพูดคุย, รับประทานอาหาร, และเดิน. สิ่งหนึ่งที่คุณไม่ได้กล่าวถึงคือดูเหมือนว่าความจำเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นนานมาแล้วจะคงอยู่นานกว่าความจำเกี่ยวกับเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น. ดังนั้น การพูดคุยถึงเพื่อนเก่า ๆ หรือดูรูปภาพเก่า ๆ ด้วยกันกับผู้เป็นเอชดีขั้นรุนแรงอาจเป็นประโยชน์และเป็นการปลอบใจ.
เจ. เอ็ม., สหรัฐ
สามีของดิฉันได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคประสาทชักกระตุกเมื่อสี่ปีที่แล้ว. ประมาณปีครึ่งที่ผ่านมา ดิฉันเขียนจดหมายถึงผู้จัดพิมพ์วารสารตื่นเถิด! และขอความช่วยเหลือในเรื่องนี้. เมื่อดิฉันเห็นบทความนี้ ดิฉันถึงกับหลั่งน้ำตาด้วยความปีติยินดี.
ดี. บี., สหรัฐ
การเจาะร่างกาย ขอขอบคุณสำหรับบทความ “หนุ่มสาวถามว่า . . . จะว่าอย่างไรกับการเจาะร่างกาย?” (8 เมษายน 2000) ดิฉันอายุ 16 ปีและบางครั้งเคยคิดอยากจะเจาะร่างกาย. แม้ว่าดิฉันเคยถามบางคนเกี่ยวกับทัศนะของเขาในเรื่องนี้ แต่ดิฉันก็ยังไม่แน่ใจที่จะตัดสินใจอะไรลงไป. อย่างไรก็ตาม บทความที่ชัดเจนและให้ความรู้เช่นนี้ช่วยดิฉันให้ตระหนักว่าการเจาะร่างกายไม่เหมาะกับดิฉันอย่างแน่นอน ถึงแม้การทำเช่นนี้จะเป็นที่นิยมกันมากก็ตาม.
อี. ซี., อังกฤษ
ฐานะอดีตนักร้องในวงพังก์ร็อก ผมพบว่าบทความของคุณเรื่องการเจาะร่างกายเหมาะกับเวลาจริง ๆ. ช่างน่าขันเสียนี่กระไรที่ผู้คนพยายามจะเป็นคนที่ต่างไปจากคนอื่นโดยติดตามกระแสนิยมล่าสุดนี้!
เอฟ. เอส., สหรัฐ
