จากผู้อ่านของเรา
จากผู้อ่านของเรา
อาการไวต่อสารเคมี ดิฉันอายุ 17 ปีค่ะ และดิฉันอยากขอบคุณสำหรับชุดบทความ “สารเคมีในชีวิตประจำวัน—ทำให้คุณป่วยไหม?” (8 สิงหาคม 2000) ไม่นานมานี้ดิฉันได้รับการวินิจฉัยว่ามีอาการไวต่อสารเคมีหลายชนิด (เอ็มซีเอส) และรู้สึกโล่งใจมากที่ได้รู้ว่าดิฉันไม่ใช่คนเดียวที่มีอาการซึ่งน่าอับอายนี้.
เอส. ซี., อิตาลี
ดิฉันป่วยมาปีกว่าแล้วก่อนที่จะพบคุณหมอที่ช่วยดิฉันได้. ตลอดช่วงเวลานั้น เพื่อน ๆ ของดิฉันกรุณาและไม่วิพากษ์วิจารณ์ แต่ดิฉันบอกได้ว่าพวกเขาไม่เข้าใจจริง ๆ. ดิฉันจึงรู้สึกขอบคุณสำหรับบทความนี้. นับว่ายอดเยี่ยมจริง ๆ ที่ได้เป็นส่วนขององค์การที่เผยความเข้าใจในหลายเรื่องเหลือเกิน.
เอส. บี., สหรัฐ
ดิฉันเป็นโรคเอ็มซีเอสและไม่เคยอ่านบทความที่อธิบายอาการและผลกระทบของมันได้อย่างถี่ถ้วนและสมดุลขนาดนี้. ดิฉันชอบ “คำแนะนำ” ที่ให้รักและหัวเราะเพื่อช่วยในการรับมือ. ข้อเตือนใจที่ใช้การได้เช่นกันคือ ให้มีเหตุผลในการคาดหมายจากผู้อื่น.
ดี. จี., สหรัฐ
ในฐานะเป็นพยานพระยะโฮวาคนหนึ่ง ผมได้รับใช้เป็นผู้ดูแลเดินทางเป็นเวลาสิบปีและเคยพบหลายคนทีเดียวที่เป็นโรคเอ็มซีเอส. เห็นได้ชัดจริง ๆ ว่าโรคนี้มีอยู่จริงและไม่ใช่สิ่งที่คิดเอาเอง. เช่นเคย ตื่นเถิด! ไม่เพียงแต่พรรณนาอาการของโรคนี้แต่ยังให้คำแนะนำที่ใช้ได้จริงเกี่ยวกับวิธีแสดงความกรุณา, ความรัก, และความเมตตาต่อผู้ป่วย.
ที. เอ็ม., สหรัฐ
ภาษา ขอบคุณค่ะสำหรับบทความ “ภาษา—สะพานและกำแพงของการสื่อสาร.” (8 สิงหาคม 2000) ภาษาทำให้ดิฉันหลงใหลเสมอ และดิฉันได้เรียนภาษาของยุโรปห้าภาษาแล้ว. ตอนนี้ดิฉันกำลังเรียนภาษาสิงหล. กระนั้น สิ่งที่ทำให้ดิฉันตื่นเต้นคือที่ว่า การเรียนภาษาหนึ่งทำให้เป็นไปได้ที่จะสร้างสะพานข้ามไปยังอีกวัฒนธรรมหนึ่งและถ่ายทอด “ภาษาบริสุทธิ์” แห่งคำสอนในคัมภีร์ไบเบิล!—ซะฟันยา 3:9.
ซี. บี., อิตาลี
ความโศกเศร้า ขอขอบคุณสำหรับบทความ “ควรแสดงความโศกเศร้าไหม?” (8 สิงหาคม 2000) เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สำคัญกับเรามาก เพราะเราเสียลูกชายไปคนหนึ่งเมื่อสามปีที่แล้ว. แม้ว่าเรายังคงหลั่งน้ำตาและโศกเศร้า แต่บทความเช่นนี้ก็ให้กำลังเราที่จะดำเนินชีวิตต่อไป.
เจ. เอ. และแอล. เอ., สหรัฐ
ขาที่อยู่ไม่สุข ดิฉันเพิ่งได้อ่านบทความของคุณเรื่อง “คุณมีขาที่อยู่ไม่สุขไหม?” (8 ธันวาคม 2000) ดิฉันเป็นโรคนี้มา 18 ปีแล้ว และเคยคิดว่าดิฉันเป็นอยู่คนเดียว. ดิฉันมักร้องไห้บ่อย ๆ เพราะความข้องขัดใจและเพราะอดนอน และดิฉันเคยลองวิธีรักษามาแล้วทุกรูปแบบ. แน่นอน ทางแก้ที่สมบูรณ์ทางเดียวคือราชอาณาจักรของพระยะโฮวา.
เอส. ที., สกอตแลนด์
เมื่อดิฉันอ่านบทความนี้ ดิฉันรู้สึกทึ่งเพราะบทความนี้พรรณนาอาการของดิฉันได้ตรงทีเดียว. แม้ว่าอาการของดิฉันยังไม่ได้รับการวินิจฉัยอย่างเป็นทางการว่าเป็นโรคขาอยู่ไม่สุข แต่ดิฉันก็โล่งใจที่รู้ว่าคนอื่นก็กำลังอดทนกับอาการแบบเดียวกันนี้. ตอนนี้ดิฉันเรียนรู้ที่จะอยู่กับอาการของดิฉันอย่างได้ผลมากขึ้นกว่าเดิม. เนื่องจากตอนนี้ดิฉันรู้วิธีรับมือกับความรู้สึกไม่สบายเหล่านั้น ดิฉันจึงรู้สึกดีขึ้นมาก.
เอ. เค., ญี่ปุ่น
ดิฉันอายุ 43 ปีและยังรู้สึกตัวตื่นขึ้นตอนกลางดึกเนื่องจากรู้สึกว่ามีอะไรไต่อยู่ที่แขนและขาของดิฉัน. ก่อนที่จะอ่านบทความนี้ ดิฉันเชื่อว่ามีดิฉันคนเดียวที่มีอาการแบบนี้. ดิฉันไม่รู้เลยว่าคนอื่นก็ทนทรมานมากพอ ๆ กับดิฉัน. ขอบคุณมากค่ะที่ลงบทความเช่นนี้เพื่อให้ความกระจ่างแก่คนอื่นเกี่ยวกับอาการที่ไม่ธรรมดานี้.
ดี. แอล., แคนาดา
