จากผู้อ่านของเรา
จากผู้อ่านของเรา
สุขภาพ ในฉบับ 8 มิถุนายน 2001 ผมได้อ่านบทความ “การแพทย์สมัยใหม่—เอื้อมได้สูงแค่ไหน?” แม้ว่าผมไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านการแพทย์และวิทยาศาสตร์ แต่ผมก็พบว่าคำอธิบายของคุณและการอ้างถึงประวัติศาสตร์การแพทย์นั้นน่าสนใจเป็นอย่างยิ่งและเป็นประโยชน์กับตัวผม. ผมจะเก็บวารสารฉบับนี้ไว้.
อี. เอฟ., เยอรมนี
ยาเสพติด ผมได้รับวารสารของคุณเป็นประจำจากเพื่อนร่วมงานคนหนึ่ง และผมก็อ่านวารสารเหล่านั้น. แต่ผมรู้สึกรับไม่ได้ที่บทความชุด “ยาเสพย์ติด—มีทางแก้!” บ่งชี้เป็นนัย ๆ ว่า นักดนตรีร็อกทุกคนติดยาเสพติด. (8 กรกฎาคม 2001) มีนักดนตรีร็อกนับไม่ถ้วนที่ไม่เสพยาและจริงจังกับงานของตน.
เอ็ม. เอ็ม., ญี่ปุ่น
“ตื่นเถิด!” ตอบ: เราไม่ได้หมายความว่านักดนตรีร็อกทุกคนเสพยา. แต่มีหลักฐานแน่นหนาว่า ยาเสพติดเป็นที่นิยมกันในหมู่นักดนตรีร็อกและผู้เข้าชมคอนเสิร์ตร็อก.
น้ำตกไนแอการา ดิฉันเพิ่งอ่านบทความ “น้ำตกไนแอการา—ประสบการณ์อันน่าครั่นคร้าม.” (8 กรกฎาคม 2001) ดิฉันชอบบทความนี้มาก. ไม่นานมานี้เอง สามีพาดิฉันไปที่นั่นเพื่อฉลองครบรอบการแต่งงาน. ดิฉันคิดว่าคงจะน่าเบื่อ. ดิฉันเข้าใจผิดไปมาก! การเห็นน้ำตกและการได้ยินเสียงน้ำตกนั้นน่าทึ่งจริง ๆ.
ซี. เค., สหรัฐ
คุณบอกว่าการเซาะกร่อนของโกรกธารเกิดขึ้นตลอด 12,000 ปีที่แล้ว. เรื่องนี้ไม่สอดคล้องกับบันทึกในคัมภีร์ไบเบิลเรื่องน้ำท่วมโลก.
อาร์. พี., บริเตน
“ตื่นเถิด!” ตอบ: เราเพียงแต่ให้ตัวเลขที่นักธรณีวิทยากะประมาณกันในปัจจุบัน โดยไม่ได้ออกความเห็นว่าตัวเลขเหล่านั้นถูกต้องเพียงไร. แน่นอน การกะประมาณเช่นนั้นไม่ได้คำนึงถึงบันทึกในคัมภีร์ไบเบิลเรื่องน้ำท่วมในสมัยโนฮา ซึ่งตามหลักฐานเกิดขึ้นไม่ถึง 5,000 ปีที่แล้ว.—มัดธาย 24:37.
การอ่านคัมภีร์ไบเบิล ขอขอบคุณจากส่วนลึกของหัวใจสำหรับบทความ “หนุ่มสาวถามว่า . . . ฉันจะทำให้การอ่านคัมภีร์ไบเบิลน่าเพลิดเพลินยิ่งขึ้นได้อย่างไร?” (8 กันยายน 2001) ดิฉันอายุ 17 ปี. ดิฉันอ่านคัมภีร์ไบเบิลไม่จบเล่มเลยสักครั้ง. บางครั้งดิฉันเลิกอ่านเพราะรู้สึกว่าตัวเองยุ่งเกินไป หรือบางครั้งก็คิดว่าสิ่งที่อ่านไม่ได้เป็นประโยชน์สำหรับดิฉันจริง ๆ. แต่หนุ่มสาวที่กล่าวถึงในบทความนี้ชอบอ่านคัมภีร์ไบเบิลมากและได้รับประโยชน์จากการทำเช่นนั้น. ดิฉันจึงถูกกระตุ้นใจให้อยากอ่านด้วย. ตอนนี้ดิฉันต้องการที่จะพยายามต่อ ๆ ไปไม่เลิกรา.
วาย. ที., ญี่ปุ่น
ความกังวล ดิฉันอายุ 17 ปี ดิฉันขอขอบคุณสำหรับบทความ “หนุ่มสาวถามว่า . . . ฉันจะเลิกกังวลจนเกินเหตุได้อย่างไร?” (8 ตุลาคม 2001) ดิฉันรู้สึกข้องใจอยู่ทุกวันว่าอนาคตดิฉันจะเป็นอย่างไรเมื่อจบมัธยมปลายแล้ว. ดิฉันพยายามไม่ให้คนอื่นรู้ว่าดิฉันกังวลเพราะไม่อยากทำให้พวกเขารำคาญ ดิฉันก็เลยทุกข์ใจมาก. บทความนี้ช่วยดิฉันให้มองเห็นคุณค่าของการพูดคุยกับคุณแม่และกับคนที่อาวุโสในประชาคม.
แอล. อาร์., สหรัฐ
ดิฉันอายุ 17 ปี และรู้สึกกังวลบ่อย ๆ เกี่ยวกับสุขภาพของคุณแม่, การบ้าน, และงานบ้าน. ที่การประชุมคริสเตียน คุณแม่มักเอาศอกกระทุ้งดิฉันเสมอตอนที่มีการให้คำแนะนำเกี่ยวกับความกังวล. ดังนั้น ดิฉันรู้สึกขอบคุณมากสำหรับคำแนะนำที่ใช้ได้จริงในบทความนี้ที่เกี่ยวกับการจัดลำดับความสำคัญในการใช้เวลาของดิฉัน แล้วก็เกี่ยวกับการทำงานที่ไม่น่ายินดีแทนที่จะผัดวันประกันพรุ่ง. ขอบคุณสำหรับบทความที่ใช้ได้จริงนี้นะคะ.
เอช. เอช., สหรัฐ
ในฐานะบิดาและคริสเตียนผู้ปกครอง ผมมองออกว่าเยาวชนของเรากังวลเกี่ยวกับอนาคต. คำแนะนำของคุณที่ให้พูดคุยเรื่องต่าง ๆ กับบิดามารดาและจัดการกับปัญหาต่าง ๆ โดยเร็วนั้นเป็นคำแนะนำที่ดี. ผมขอขอบคุณที่คุณให้ความสนใจเยาวชนทั้งหลายของพวกเราเสมอมา.
อาร์. เอช., แคนาดา
