จากผู้อ่านของเรา
จากผู้อ่านของเรา
เรื่องราวชีวิตจริง ดิฉันร้องไห้ทั้งด้วยความยินดีและความปวดร้าวใจขณะอ่านเรื่องราวชีวิตจริง “แม้เผชิญการทดลอง ความหวังของผมยังสดใส.” (8 พฤษภาคม 2002) ความกล้าหาญของบราเดอร์ฮันอักตอนที่อายุ 20 ปีเตือนใจดิฉันว่า เราสามารถหมายพึ่งพระยะโฮวาเพื่อพระองค์จะประทานความตั้งใจแน่วแน่ให้แม้แต่แก่คนหนุ่มสาวที่จะยึดมั่นกับมาตรฐานอันชอบธรรมของพระยะโฮวา. ขอบคุณสำหรับการจัดพิมพ์บทความที่ดีเช่นนี้อย่างต่อเนื่องซึ่งให้กำลังใจเราทุกคนอย่างที่เราจำเป็นต้องได้รับระหว่างที่อยู่ในยุควิกฤตินี้.
เค. จี., สหรัฐ
หนุ่มสาวถามว่า ผมอายุ 11 ขวบ และผมขอขอบคุณสำหรับบทความ “หนุ่มสาวถามว่า . . . ถ้าฉันเจอเพื่อนที่โรงเรียนเดียวกันล่ะ?” (8 มีนาคม 2002) ผมเองเคยเจอสถานการณ์แบบเดียวกับที่หนุ่มสาวในบทความนี้ได้กล่าวไว้. หลังจากอ่านบทความนี้แล้ว ผมได้เข้าใจว่าไม่มีเหตุผลที่ผมจะต้องอายเนื่องจากข่าวสารอันล้ำค่าและเร่งด่วนที่เรานำไปให้ประชาชน. ขอบคุณมากครับสำหรับบทความนี้.
ดี. ดี. เอส., อิตาลี
ผมอายุ 10 ขวบ. ขอบคุณครับสำหรับบทความนี้. หนึ่งวันหลังจากผมอ่านบทความนี้แล้ว ผมออกไปทำงานเผยแพร่ตามบ้านและรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นเพราะใช้คำแนะนำในวารสารนี้.
ดี. ดี. ซี., อิตาลี
บทความ “หนุ่มสาวถามว่า . . . ทำไมเพื่อนร่วมห้องของฉันเป็นคนที่อยู่ด้วยยากเหลือเกิน?” (8 พฤษภาคม 2002) เขียนขึ้นเพื่อดิฉันโดยเฉพาะ! ดิฉันเป็นผู้เผยแพร่เต็มเวลา และได้อยู่กับเพื่อนร่วมห้องของดิฉันหกเดือนแล้ว. ดังที่กล่าวในบทความ การอยู่กับใครสักคนที่ได้รับการเลี้ยงดูในวิธีที่ต่างกันอาจเป็นสิ่งที่น่าสนใจ แต่ก็อาจก่อความตึงเครียดได้ด้วย. ด้วยความช่วยเหลือจากคุณพ่อคุณแม่, ผู้ปกครอง, และพระยะโฮวา ทัศนะของดิฉันค่อย ๆ เปลี่ยนไปทีละเล็กทีละน้อย. ตอนนี้ดิฉันอยากจะย้ายไปยังประชาคมซึ่งมีความจำเป็นมากกว่าพร้อมกับเพื่อนร่วมห้องของดิฉัน. ดิฉันคิดว่าพระยะโฮวาทรงจัดเตรียมบทความนี้ให้ดิฉันเป็นของขวัญ!
อี. เอส., ญี่ปุ่น
ให้ความกระจ่างแจ้งแก่คนทุกวัย ดิฉันชอบวารสารของคุณจริง ๆ เพราะมันน่าสนใจไม่ใช่เฉพาะสำหรับตัวดิฉันเท่านั้นแต่สำหรับลูก ๆ ของดิฉันด้วย. หนังสือพิมพ์และนิตยสารหลายฉบับก่อผลเสียต่อเยาวชนของเรา. ตรงกันข้าม คุณทำให้เยาวชนปรับปรุงตัว. ขอบคุณมากค่ะสำหรับความสว่างที่คุณนำมาให้เรา.
จี. เอ็ม., รัสเซีย
การสื่อความของสัตว์ ขอบคุณมากค่ะสำหรับบทความ “ภาษาสัตว์ป่า—ความลับในการสื่อความของสัตว์” (8 เมษายน 2002). ดิฉันรู้สึกขำเมื่ออ่านเกี่ยวกับวิธีแปลก ๆ ที่ตัววิลเดอบีสต์, หรือนู ทำให้ศัตรูสับสน. ในอีกด้านหนึ่ง คำกล่าวของจอยซ์ พูล เกี่ยวกับการสังเกตเห็นช้างพังตัวหนึ่ง “ทุกข์โศก” เรื่องที่ลูกของมันตายตอนคลอด ทำให้ดิฉันน้ำตาซึม. บทความที่มีชีวิตชีวาน่าดึงดูดใจนี้กระตุ้นความคิดของเราและช่วยให้ตระหนักว่า “การสนทนาของสัตว์ป่า” นี้นำ “คำสรรเสริญมาสู่พระผู้สร้างองค์ยิ่งใหญ่ผู้ทรงทำให้สัตว์มีความสามารถในการสื่อความ นั่นคือพระยะโฮวาพระเจ้า.” ขอให้เขียนบทความเช่นนี้ต่อไปนะคะ!
เอ. จี., โปแลนด์
