รอดเพราะพุงของมัน!
รอดเพราะพุงของมัน!
มันไม่ว่องไว. หลายคนคิดว่ามันไม่สวยเลย. แต่มันมีพุงที่ใหญ่อะไรขนาดนั้น! เรากำลังพูดถึงตัวอะไร? ปลาปักเป้านั่นเอง. วารสารแนเชอรัล ฮิสตอรี กล่าวว่า เมื่อตกใจ มันจะ “แปลงร่างอย่างน่าทึ่ง.” ตัวของมันซึ่งยาวประมาณ 50 เซนติเมตรจะพองขึ้น “จนใหญ่กว่าขนาดปกติถึงสามเท่า และกลายเป็นลูกกลม ๆ แข็ง ๆ โดยมีเกราะหนามหุ้มอยู่ ซึ่งแม้ไม่ใช่รูปร่างที่เหมาะกับการว่ายน้ำแต่ก็ป้องกันศัตรูได้ชะงัดนัก.”
ปลาปักเป้าพองตัวให้ใหญ่ขึ้นโดยดูดน้ำเข้าไปในกระเพาะของมัน ซึ่งสามารถขยายได้เกือบหนึ่งร้อยเท่าของความจุปกติ! มันทำแบบนี้ได้ก็เนื่องจากหลักการอันยอดเยี่ยมที่เรียบง่าย นั่นคือรอยจีบ.
วารสารแนเชอรัล ฮิสตอรี อธิบายว่า ที่จริง กระเพาะของปลาปักเป้ามีจีบซ้อนจีบ. จีบที่ใหญ่ที่สุดมีขนาดประมาณ 3 มิลลิเมตร “และมีรอยจีบที่เล็กกว่าอยู่ในรอยจีบแต่ละอันและเล็กลงไปเรื่อย ๆ จนเป็นจีบจิ๋ว ๆ ซึ่งต้องใช้กล้องจุลทรรศน์ส่องถึงจะมองเห็นได้.”
แน่นอน หนังปลาปักเป้าต้องขยายตามกระเพาะของมันด้วย. เพื่อจะขยายตัวได้ หนังของมันซึ่งมีสองชั้น ใช้สองวิธี. หนังชั้นในมีการขยายตัวคล้ายกับกระเพาะ คือเป็นจีบ ๆ แต่หนังชั้นนอกเป็นแบบยืดหยุ่น. หนังชั้นนอกที่ยืดหยุ่นได้ทำให้ผิวหนังไม่เป็นรอยย่นเมื่อตัวมันแฟบลง ซึ่งจะทำให้เกิดแรงต้านเวลาว่ายน้ำ.
แต่เพื่อจะไล่สัตว์ที่อยากจะล่ามัน ปลาปักเป้าต้องทำอะไรมากกว่าการพองตัว. เมื่อหนังยืดออก หนามของมันจะตั้งขึ้น. ดังนั้น ถ้าคุณเห็นปลาปักเป้าตอนที่คุณกำลังดำน้ำชมปะการัง ก็อย่าแตะต้องมัน! และระวังปากของมันด้วย; มันกัดได้ลึกถึงกระดูกทีเดียว!
เมื่อพระเจ้าทรงถามโยบเกี่ยวกับสิ่งทรงสร้างของพระองค์ โยบตอบว่า “ข้าพเจ้าทราบแล้วว่าพระองค์ทรงกระทำอะไรได้สารพัตร, และไม่มีอะไรจะมาขัดขวางพระดำริของพระองค์นั้นได้เลย.” (โยบ 42:2) ใช่แล้ว แม้แต่ปลาปักเป้าตัวเล็ก ๆ ที่อุ้ยอ้ายนี้ ซึ่งคงไม่ชนะการแข่งความเร็วหรือการประกวดความงาม ก็ยังให้หลักฐานมากมายเกี่ยวกับอำนาจสร้างสรรค์และสติปัญญาของพระเจ้า.—โรม 1:20.
[ที่มาของภาพหน้า 31]
Top: Photo by John E. Randall; bottom: © Jeff Rotman
