จากผู้อ่านของเรา
จากผู้อ่านของเรา
เกิดอะไรขึ้นกับความรัก? (มีนาคม 2006) โลกนี้บิดเบือนความหมายของความรัก และซาตานต้องการทำลายความรักให้หมดสิ้นไป. บทความเช่นนี้ช่วยเราให้แสดงความรักโดยการกระทำและอย่างไม่เห็นแก่ตัว. ขอบคุณที่ช่วยให้ดิฉันเข้าใจแจ่มแจ้งยิ่งขึ้นว่าพระยะโฮวาประสงค์ให้เราใช้พลังที่ทรงอานุภาพนี้อย่างไร.
วาย. บี., สหรัฐ
ดิฉันรู้สึกเหงาเมื่อเพื่อนที่สนิทมากสองคนย้ายไปรับใช้ในประชาคมที่พูดภาษาต่างประเทศ. อย่างไรก็ตาม ตอนที่ดิฉันกำลังรู้สึกเหงาจนแทบจะทนไม่ได้ ดิฉันก็ได้รับวารสารฉบับนี้พอดี. ขอบคุณสำหรับข้อเตือนใจที่ว่า “ถ้าคุณอยากได้รับความรัก จงรักคนอื่นก่อน.” ตั้งแต่นี้ไป ดิฉันตั้งใจที่จะ “ตีแผ่ใจ” และแสดงความรักอย่างจริงใจเพื่อจะได้มีเพื่อนใหม่ ๆ บ้าง.—2 โกรินโธ 6:12, 13.
เอ็ม. ที., ญี่ปุ่น
การรับมือกับปัญหาในวัยชรา (กุมภาพันธ์ 2006) บางครั้งดิฉันรู้สึกว่าผู้สูงอายุถูกทอดทิ้ง. ดิฉันดูแลสามีที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้มา 11 ปีแล้ว. แต่บางครั้งดิฉันก็รู้สึกเหงา. ดิฉันอ่านบทความในตื่นเถิด! ฉบับนี้หลายครั้งและฟังจากเทปคาสเซ็ตหลายรอบเช่นกัน. วารสารฉบับนี้แหละคือสิ่งที่ดิฉันต้องการ. ขอบคุณมากค่ะ.
เอส. ที., ญี่ปุ่น
แขนขาเทียม (กุมภาพันธ์ 2006) ขอบคุณมากค่ะสำหรับบทความของคุณเรื่องแขนขาเทียม. ตอนที่ดิฉันตั้งครรภ์ได้สี่เดือน เราได้ทราบว่าลูกของเราจะเกิดมาโดยไม่มีแขนขา และเขาจะใช้ขาเทียมได้เมื่ออายุถึงหนึ่งขวบแล้ว. บทความนี้ออกมาในเดือนที่ดารีลอายุครบหนึ่งขวบพอดี. ตอนนี้เขากำลังหัดยืนและเดิน. ดิฉันกับสามีเฝ้ารอเวลาที่น่ายินดีเมื่อดารีล “จะเต้นได้ดุจดังอีเก้ง.”—ยะซายา 35:6.
วาย. เอ., ฝรั่งเศส
ชีวิตยังมีค่า (8 พฤศจิกายน 2001) ดิฉันได้อ่านตื่นเถิด! ฉบับ 8 พฤศจิกายน 2001 ซ้ำหลายครั้ง โดยเฉพาะเมื่อรู้สึกท้อแท้. ข้อมูลเช่นนี้เป็นเหมือนยาที่ช่วยรักษาดิฉัน แต่เป็นยาที่ไม่เคยหมดอายุ. คำแนะนำและวิธีแก้ปัญหาที่บอกไว้ในวารสารฉบับนั้นเป็นประโยชน์จริง ๆ ค่ะ. ตื่นเถิด! ทำให้ดิฉันมีกำลังใจขึ้น ทำให้รู้สึกว่าพวกคุณห่วงใยคนที่เป็นอย่างดิฉัน. ดิฉันมีความสุขมากและรู้สึกขอบคุณที่มีพวกคุณคอยเตือนดิฉันว่า “ชีวิตยังมีค่า”!
พี. ที., มาดากัสการ์
ชาวอังกฤษรุ่นแรก ๆ ที่ตั้งรกราก—ในอเมริกาพวกเขาเป็นใคร? (กุมภาพันธ์ 2006) ดิฉันตกใจมากกับการนำเสนอข้อเท็จจริงอย่างผิด ๆ ในบทความนี้. มีเหตุผลสำคัญที่ว่าทำไมชาวอินเดียนแดงในอเมริกาเหนือจึงไม่ฉลองวันขอบคุณพระเจ้าและพวกคุณก็จงใจไม่กล่าวถึงข้อเท็จจริงเหล่านั้น.
ขอสงวนชื่อ, สหรัฐ
“ตื่นเถิด!” ตอบ: โปรดสังเกตว่าจุดมุ่งหมายของบทความนี้ไม่ใช่เพื่อพิจารณาประวัติความเป็นมาของวันขอบคุณพระเจ้าซึ่งมีรายละเอียดมากมาย. หนังสืออ้างอิงหลายเล่ม รวมทั้ง “สารานุกรมบริแทนนิกา” รายงานว่าในฤดูใบไม้ร่วงปี 1621 พวกพิลกริมได้ร่วมฉลองกับเพื่อนชาวอินเดียนแดงเป็นเวลาสามวัน. มีการกล่าวถึงเรื่องนี้ในจดหมายฉบับหนึ่งที่เขียนโดยเอ็ดเวิร์ด วินสโลว์ เมื่อวันที่ 11 ธันวาคม 1621. อย่างไรก็ตาม ในปีต่อ ๆ มา มีการหยุดงานเพื่อฉลองการขอบคุณพระเจ้าในทุกโอกาสไม่เฉพาะแต่ในฤดูเก็บเกี่ยวพืชผลเท่านั้น. มีการประกาศ “การขอบคุณพระเจ้า” ที่อื้อฉาวที่สุดในปี 1637 โดยผู้ว่าการจอห์น วินทรอป แห่งอาณานิคมแมสซาชูเซตส์ เบย์ หลังจากการสังหารหมู่ชาวอินเดียนแดงเผ่าพีกอตนับร้อย ๆ คน. ดังนั้น เราจึงเข้าใจได้ว่าเหตุใดผู้อ่านบางคนจึงอาจรู้สึกขุ่นเคืองในเรื่องวันขอบคุณพระเจ้า.
