เหตุ​ผล​ที่​ผม​ออก​จาก​คณะ​ละคร​สัตว์

เล่า​โดย มาร์เซโล เนอิม

ผม​เกิด​ใน​เมือง​มอนเตวิเดโอ ประเทศ​อุรุกวัย. แม้​ว่า​พ่อ​แม่​ของ​ผม​นับถือ​พระเจ้า แต่​พวก​ท่าน​ก็​ไม่​นับถือ​ศาสนา​อะไร​เลย. แม่​ของ​ผม​เสีย​ชีวิต​ด้วย​อุบัติเหตุ​ตอน​ที่​ผม​มี​อายุ​ประมาณ​สี่​ขวบ และ​ญาติ ๆ เลี้ยง​ดู​ผม​โดย​พยายาม​ปลูกฝัง​หลักการ​ที่​ดี​ไว้​ใน​ตัว​ผม. พอ​มี​อายุ 20 ปี ผม​ก็​ตัดสิน​ใจ​ออก​ท่อง​เที่ยว​ไป​เพื่อ​จะ​รู้​จัก​ประเทศ​และ​วัฒนธรรม​ต่าง ๆ ให้​ดี​ขึ้น.

ที่​โคลัมเบีย ผม​เริ่ม​ทำ​งาน​เป็น​ผู้​ช่วย​ใน​คณะ​ละคร​สัตว์. ผม​เห็น​ว่า​พวก​นัก​แสดง​ดู​มี​ความ​สุข​สัก​เพียง​ไร​เมื่อ​ผู้​ชม​ปรบ​มือ​ให้ และ​ผม​ต้องการ​เป็น​อย่าง​พวก​เขา. ผม​จึง​ฝึก​กายกรรม​จักรยาน โดย​ฝึก​ขี่​จักรยาน​ที่​มี​ขนาด​เล็ก​ลง​เรื่อย ๆ จน​กระทั่ง​ผม​สามารถ​ทำ​การ​แสดง​กายกรรม​บน​จักรยาน​ที่​มี​ความ​ยาว​เพียง 12 เซนติเมตร​ได้ ซึ่ง​เป็น​หนึ่ง​ใน​จักรยาน​คัน​ที่​เล็ก​ที่​สุด​ใน​โลก. จักรยาน​คัน​นั้น​วาง​บน​ฝ่า​มือ​ของ​ผม​ได้​พอ​ดี. ผม​เริ่ม​มี​ชื่อเสียง​ขึ้น​มา​ใน​ระดับ​หนึ่ง​ใน​หลาย​ส่วน​ของ​อเมริกา​ใต้. พอ​อายุ 25 ปี ผม​มา​ที่​เม็กซิโก​และ​ทำ​งาน​ใน​คณะ​ละคร​สัตว์​หลาย​คณะ.

ชีวิต​ของ​ผม​เปลี่ยน​ไป​อย่าง​สิ้นเชิง

ผม​รัก​ชีวิต​ใน​คณะ​ละคร​สัตว์. ผม​ได้​เดิน​ทาง​ไป​หลาย​ที่, อยู่​ใน​โรงแรม​ชั้น​หนึ่ง, และ​กิน​อาหาร​ใน​ภัตตาคาร​หรู ๆ. ใน​เวลา​เดียว​กัน ผม​รู้สึก​ว่า​ชีวิต​ผม​ว่าง​เปล่า และ​ไม่​มี​ความ​หวัง​อะไร​เลย​สำหรับ​อนาคต. บ่าย​วัน​หนึ่ง ชีวิต​ของ​ผม​ก็​เปลี่ยน​ไป. พิธีกร​ที่​คณะ​ละคร​สัตว์​ได้​ให้​หนังสือ​ผม​เล่ม​หนึ่ง​ซึ่ง​เขา​ได้​รับ​มา หนังสือ​นั้น​มี​ชื่อ​ว่า​พระ​ธรรม​วิวรณ์—ใกล้​จะ​ถึง​จุด​สุด​ยอด! * หลัง​จาก​จบ​การ​แสดง ผม​อ่าน​หนังสือ​เล่ม​นั้น​จน​ถึง​เช้า​มืด​ของ​วัน​ใหม่. แม้​ว่า​หนังสือ​นั้น​จะ​เข้าใจ​ได้​ไม่​ง่าย​สำหรับ​ผม แต่​คำ​อธิบาย​เรื่อง​สัตว์​ร้าย​สี​แดง​เข้ม​และ​หญิง​แพศยา​แห่ง​พระ​ธรรม​วิวรณ์​จับ​ใจ​ผม​มาก. (วิวรณ์ 17:3–18:8) จาก​นั้น ขณะ​ทำ​ความ​สะอาด​รถ​พ่วง​ที่​ผม​เพิ่ง​ซื้อ​มา ผม​ก็​พบ​หนังสือ​อีก​เล่ม​หนึ่ง​จาก​ผู้​จัด​พิมพ์​ราย​เดียว​กัน นั่น​คือ​ท่าน​จะ​มี​ชีวิต​อยู่​ได้​ตลอด​ไป​ใน​อุทยาน​บน​แผ่นดิน​โลก.* หนังสือ​เล่ม​นี้​เข้าใจ​ได้​ง่าย​กว่า และ​ผม​ก็​รู้​ทันที​ว่า​ผม​ต้อง​ประกาศ​เผยแพร่. ผม​จึง​เริ่ม​แบ่ง​ปัน​สิ่ง​ที่​ได้​เรียน​รู้​ให้​กับ​ทุก ๆ คน​ที่​ผม​พบ​ทันที.

เมื่อ​เวลา​ผ่าน​ไป ผม​รู้สึก​ว่า​จำเป็น​ต้อง​ติด​ต่อ​กับ​พยาน​พระ​ยะโฮวา. หมาย​เลข​โทรศัพท์​ของ​เด็ก​สาว​พยาน​ฯ ที่​ได้​ให้​หนังสือ​เล่ม​นั้น​กับ​เพื่อน​ของ​ผม​ที่​เป็น​พิธีกร อยู่​ใน​หนังสือ​วิวรณ์​ถึง​จุด​สุด​ยอด. ผม​จึง​โทรศัพท์​ไป และ​พ่อ​ของ​เด็ก​สาว​คน​นั้น​ก็​เชิญ​ผม​ไป​ร่วม​การ​ประชุม​ภาค​ของ​ พยาน​พระ​ยะโฮวา​ที่​เมือง​ติฮัวนา​ใน​เม็กซิโก. ผม​ประทับใจ​กับ​ความ​รัก​ที่​ผม​เห็น​ที่​นั่น และ​เชื่อ​มั่น​ว่า​นี่​เป็น​ศาสนา​แท้. ไม่​ว่า​คณะ​ละคร​สัตว์​จะ​ไป​แสดง​ที่​ใด ผม​จะ​เข้า​ร่วม​การ​ประชุม​ที่​หอ​ประชุม​ใน​เขต​นั้น​และ​ขอ​รับ​หนังสือ​มา​แจก​จ่าย​อย่าง​ไม่​เป็น​ทาง​การ.

มี​บาง​สิ่ง​เกิด​ขึ้น​ที่​ทำ​ให้​ผม​เชื่อ​มาก​ขึ้น​ว่า​ผม​อยู่​ใน​แนว​ทาง​ที่​ถูก​ต้อง​แล้ว. พวก​พยาน​ฯ เชิญ​ผม​ไป​ร่วม​การ​ประชุม​อนุสรณ์​เพื่อ​ระลึก​ถึง​การ​วาย​พระ​ชนม์​ของ​พระ​คริสต์ และ​อธิบาย​ว่า​เป็น​เรื่อง​สำคัญ​เพียง​ไร​ที่​คริสเตียน​ต้อง​ไป​ร่วม​การ​ประชุม​นี้. แต่​คืน​นั้น​เป็น​คืน​แรก​ที่​เรา​เปิด​การ​แสดง​ใน​เมือง​นั้น และ​ผม​คิด​ว่า​คง​เป็น​ไป​ไม่​ได้​ที่​ผม​จะ​ไป​ร่วม​ประชุม. ผม​อธิษฐาน​อย่าง​จริงจัง​ถึง​พระ​ยะโฮวา​เกี่ยว​กับ​เรื่อง⁠นี้ และ​สิ่ง​ที่​น่า​แปลก​ใจ​ก็​เกิด​ขึ้น. สอง​ชั่วโมง​ก่อน​การ​แสดง​จะ​เริ่ม ไฟฟ้า​ก็​ดับ! ด้วย​เหตุ​นี้ ผม​จึง​สามารถ​ไป​ร่วม​การ​ประชุม​อนุสรณ์​และ​กลับ​มา​แสดง​ใน​ภาย​หลัง. สำหรับ​ผม​แล้ว เรื่อง​นี้​ดู​เหมือน​ว่า​พระ​ยะโฮวา​ทรง​ตอบ​คำ​อธิษฐาน​ของ​ผม.

ครั้ง​หนึ่ง ผม​กำลัง​แจก​แผ่น​พับ​ขณะ​ยืน​เข้า​คิว​อยู่​ที่​ธนาคาร. คริสเตียน​ผู้​ปกครอง​คน​หนึ่ง​เห็น​ผม​และ​ชมเชย​ที่​ผม​มี​ใจ​แรง​กล้า. เขา​สนับสนุน​ผม​ให้​ประกาศ​แบบ​ที่​เป็น​กิจ​ลักษณะ ภาย​ใต้​การ​ชี้​นำ​ของ​ประชาคม. เขา​อธิบาย​ด้วย​ความ​รัก​ว่า​ผม​ต้อง​ปรับ​เปลี่ยน​ชีวิต​เพื่อ​จะ​ทำ​อย่าง​นั้น​ได้. ใน​ช่วง​เดียว​กัน​กับ​ที่​ผม​กำลัง​ใคร่ครวญ​เรื่อง​การ​เปลี่ยน​แปลง​นี้ ผม​ก็​ได้​รับ​ข้อ​เสนอ​ให้​ทำ​งาน​ที่​มี​ราย​ได้​สูง​กับ​คณะ​ละคร​สัตว์​คณะ​หนึ่ง​ใน​สหรัฐ. ผม​รู้สึก​สอง​จิต​สอง​ใจ. ผม​อยาก​ไป​สหรัฐ แต่​ถ้า​ผม​ตอบรับ​ข้อ​เสนอ​นั้น ผม​ไม่​รู้​ว่า​จะ​เกิด​อะไร​ขึ้น​กับ​แนว​ทาง​ชีวิต​ที่​ผม​เพิ่ง​จะ​เริ่ม​เดิน. นี่​เป็น​การ​ทดสอบ​ครั้ง​แรก​ของ​ผม และ​ผม​ไม่​ต้องการ​ทำ​ให้​พระ​ยะโฮวา​ผิด​หวัง. แม้​ว่า​เพื่อน​นัก​แสดง​ด้วย​กัน​จะ​มี​ท่าที​ว่า​ไม่​อยาก​เชื่อ แต่​ผม​ก็​ออก​จาก​คณะ​ละคร​สัตว์, ลง​หลัก​ปัก​ฐาน​ใน​ประชาคม​หนึ่ง, ตัด​ผม​ที่​ยาว​ของ​ผม, และ​เปลี่ยน​แปลง​รูป​แบบ​การ​ดำเนิน​ชีวิต​ใน​ด้าน​อื่น ๆ อีก​เพื่อ​จะ​สามารถ​รับใช้​พระ​ยะโฮวา​ได้.

ชีวิต​ที่​อิ่ม​ใจ​พอ​ใจ​และ​ไม่​รู้สึก​เสียใจ

ใน​ปี 1997 ไม่​นาน​ก่อน​ที่​ผม​จะ​รับ​บัพติสมา​เป็น​พยาน​พระ​ยะโฮวา ผม​ก็​ถูก​ทดสอบ​อีก​เป็น​ครั้ง​ที่​สอง คือ​ผม​มี​โอกาส​ที่​จะ​ไป​สหรัฐ​อีก​ครั้ง​หนึ่ง ครั้ง​นี้​เพื่อ​แสดง​ใน​รายการ​โทรทัศน์​ชื่อ​ดัง​ใน​ไมอามี โดย​ออก​ค่า​ใช้​จ่าย​ให้​ทั้ง​หมด. แต่​ผม​ต้องการ​รับ​บัพติสมา​และ​ทำ​ให้​การ​อุทิศ​ตัว​สำเร็จ​สม​ดัง​ที่​ตั้งใจ​ไว้. ผม​จึง​ปฏิเสธ​ข้อ​เสนอ​ดัง​กล่าว ซึ่ง​ทำ​ให้​ตัว​แทน​ของ​รายการ​โทรทัศน์​นั้น​แปลก​ใจ​มาก.

บาง​คน​เคย​ถาม​ผม​ว่า​เคย​เสียใจ​ไหม​ที่​ทิ้ง​ชีวิต​ใน​คณะ​ละคร​สัตว์. คำ​ตอบ​ของ​ผม​คือ ผม​จะ​ไม่​มี​วัน​ยอม​สละ​มิตรภาพ​และ​ความ​รัก​ของ​พระ​ยะโฮวา​เพื่อ​แลก​กับ​วิถี​ชีวิต​แบบ​เมื่อ​ก่อน. แม้​ว่า​งาน​ประจำ​ชีพ​ใหม่​ของ​ผม​ใน​ฐานะ​คริสเตียน​ผู้​ประกาศ​เต็ม​เวลา​ไม่​ได้​ทำ​ให้​ผม​ได้​รับ​เสียง​ปรบ​มือ, มี​ชื่อเสียง, หรือ​มี​เงิน​ทอง​มาก​มาย​ใน​โลก​นี้ แต่​ผม​ไม่​รู้สึก​ว่าง​เปล่า​อีก​ต่อ​ไป. ผม​รู้สึก​อิ่ม​เอม​ไป​ด้วย​ความ​หวัง​อัน​ล้ำ​ค่า​ที่​จะ​มี​ชีวิต​ใน​อุทยาน​บน​แผ่นดิน​โลก​และ​ที่​จะ​ได้​ต้อนรับ​แม่​ของ​ผม​ที่​กลับ​เป็น​ขึ้น​มา​จาก​ตาย.—โยฮัน 5:28, 29.

[เชิงอรรถ]