โทรทัศน์
โทรทัศน์
ไม่นานหลังจากมนุษย์ได้เรียนรู้การแพร่สัญญาณเสียง บรรดานักประดิษฐ์สงสัยว่าพวกเขาจะสามารถถ่ายทอดภาพสด ๆ ได้หรือไม่. เพื่อจะเข้าใจว่าการทำอย่างนี้ยากเพียงไร ขอพิจารณาการทำงานของโทรทัศน์สมัยปัจจุบัน.
ตอนแรก กล้องทีวีจะเล็งไปที่ภาพหนึ่งแล้วถ่ายทอดไปยังเครื่องซึ่ง “อ่าน” ภาพนั้น คล้ายกับการอ่านหนังสือ. อย่างไรก็ตาม แทนที่จะอ่านตัวหนังสือในหน้ากระดาษ มันจะอ่านจุดที่เรียงกันเป็นเส้นในภาพ. มันแปลงสิ่งที่เห็นเป็นสัญญาณภาพอิเล็กทรอนิกส์ซึ่งสามารถถ่ายทอดไปยังอีกที่หนึ่งได้. แล้วเครื่องรับก็จะแปลงสัญญาณกลับเป็นภาพสด ๆ อีกทีหนึ่ง.
ชาวสกอตชื่อจอห์น โลกี เบร์ด ได้รับเกียรติฐานะเป็นคนแรกที่สาธิตการทำงานของโทรทัศน์. เมื่อสุขภาพของเขาไม่สู้ดีนัก เขาก็เลิกทำงานเป็นวิศวกรไฟฟ้า และหันไปทำเรื่องที่เขาสนใจตั้งแต่เป็นวัยรุ่น นั่นคือการสร้างเครื่องถ่ายทอดภาพสด ๆ ได้.
กล้องโทรทัศน์ของเบร์ดใช้แผ่นกลม (ตอนแรกทำจากกล่องใส่หมวก) เจาะรูประมาณ 30 รูเรียงกันเป็นรูปก้นหอย. ขณะแผ่นกลมหมุน รูเหล่านั้นก็อ่านภาพทีละเส้นและปล่อยแสงให้ตกลงบนเซลล์ไวแสง. เซลล์จะผลิตสัญญาณภาพซึ่งถ่ายทอดไปยังเครื่องรับ. ในเครื่องรับ สัญญาณจะถูกขยายเพื่อให้แสงแปรผันสว่างขึ้น ซึ่งแสงนั้นอยู่ด้านหลังแผ่นกลมอีกแผ่นหนึ่งคล้าย ๆ กันที่หมุนอยู่ เพื่อสร้างภาพอีกทีหนึ่ง. สิ่งที่ยากก็คือการให้ทั้งสองแผ่นหมุนพร้อม ๆ กัน. ขณะที่เบร์ดคร่ำเคร่งทำงานอย่างหนักในโครงการนี้ เขาเลี้ยงชีพด้วยการรับจ้างขัดรองเท้า.
เบร์ดถ่ายทอดภาพโทรทัศน์ภาพแรกจากมุมหนึ่งของห้องใต้หลังคาไปอีกมุมหนึ่งเมื่อวันที่ 2 ตุลาคม 1925. คนแรกที่ปรากฏตัวในทีวีได้แก่เด็กทำงานในสำนักงานชั้นล่างที่ตกใจกลัว ซึ่งถูกจ้างด้วยเงินครึ่งคราวน์. ในปี 1928 เบร์ดถ่ายทอดสัญญาณภาพโทรทัศน์ข้ามมหาสมุทรแอตแลนติกเป็นครั้งแรก. เมื่อจอห์น เบร์ดเดินทางมาถึงนิวยอร์ก ชาวสกอตขี้อายคนนี้รู้สึกเขินอย่างมากเมื่อได้รับการต้อนรับจากวงปี่สกอต. เขามีชื่อเสียงโด่งดัง. แต่เขาเป็นคนแรกไหมที่ถ่ายทอดภาพสด ๆ ได้?
