ข้ามไปยังเนื้อหา

ข้ามไปยังสารบัญ

“พระเจ้า​ช่วย​รักษา​เยียว​ยา​เรา”

“พระเจ้า​ช่วย​รักษา​เยียว​ยา​เรา”

นาทัลยา​กับ​อัสลาน​ลูก​ชาย​วัย 9 ขวบ​และ​ซา​ริ​น่า​กับ​อันเชลิกา​ลูก​สาว​วัย 12 ขวบ​รวม​ทั้ง​เด็ก​และ​ผู้​ใหญ่ 1,000 กว่า​คน​ถูก​กลุ่ม​คน​ร้าย​ติด​อาวุธ​ควบ​คุม​ตัว​ให้​นั่ง​อยู่​รวม​กัน

ช่วง​เช้า​ของ​วัน​พุธ​ที่ 1 กันยายน 2004 ใน​เมือง​เบส​ลัน ซึ่ง​เป็น​เมือง​เล็ก ๆ ที่​อยู่​ใน​สาธารณรัฐ​อาลาเนีย ประเทศ​รัสเซีย เด็ก ๆ และ​พ่อ​แม่​กำลัง​เตรียม​การ​ฉลอง​วัน​เปิด​ภาค​เรียน​อยู่​นอก​อาคาร​เรียน ทันใด​นั้น​ก็​มี​กลุ่ม​ผู้​ก่อ​การ​ร้าย​มาก​กว่า 30 คน​ถือ​ปืน​พร้อม​กับระเบิด​พัน​รอบ​ตัว​บุก​เข้า​มา​แล้ว​ก็​ยิง​ปืน​ขึ้น​ฟ้า​และ​ตะโกน​ใส่​ฝูง​ชน​ที่​หวาด​กลัว​ต้อน​ให้​เข้า​ไป​ใน​โรง​ยิม จาก​นั้น​ก็​ติด​ตั้ง​ระเบิด​ไว้​ตาม​จุด​ต่าง ๆ รอบ​ห้อง

การ​เผชิญ​หน้า​และ​ความ​โกลาหล

ใน​ช่วง 3 วัน​ของ​ความ​ตึงเครียด​ระหว่าง​ผู้​ก่อ​การ​ร้าย​กับ​กอง​กำลัง​รักษา​ความ​ปลอด​ภัย นาทัลยา​ซึ่ง​ตอน​นั้น​เรียน​คัมภีร์​ไบเบิล​กับ​พยาน​พระ​ยะโฮวา บอก​ว่า “ฉัน​ไม่​เคย​อธิษฐาน​มาก​ขนาด​นี้​มา​ก่อน​เลย”

ตอน​นั้น​เป็น​ช่วง​ปลาย​ฤดู​ร้อน ใน​โรง​ยิม​จึง​ร้อน​ราว​กับ​เตา​อบ พอ​เข้า​วัน​ที่​สอง​พวก​ผู้​ก่อ​การ​ร้าย​ก็​ไม่​ให้​อาหาร​หรือ​น้ำ​แก่​ตัว​ประกัน และ​ใน​วัน​ที่​สาม​ซึ่ง​เป็น​วัน​ศุกร์ ตัว​ประกัน​บาง​คน​เริ่ม​กิน​ปัสสาวะ​และ​กิน​ดอกไม้​ที่​เด็ก ๆ เอา​มา​ให้​ครู​ใน​งาน​วัน​นั้น นาทัลยา​เล่า​ว่า “เด็ก​ชาย​คน​หนึ่ง​ที่​นั่ง​ติด​กับ​เรา​ส่ง​กลีบ​ดอกไม้​ให้​ฉัน ฉัน​ฉีก​ออก​เป็น​สอง​ซีก ซีก​หนึ่ง​ให้​อันเชลิกา ส่วน​อีก​ซีก​หนึ่ง​ให้​อัสลาน”

ใน​เวลา​ต่อ​มา​เหตุ​การณ์​โกลาหล​ก็​เกิด​ขึ้น นาทัลยา​บอก​ว่า “แรง​ระเบิด​ทำ​ฉัน​แทบ​สลบ มี​ควัน​ลอย​เต็ม​ไป​หมด​และ​การ​ยิง​ตอบ​โต้​กัน​ก็​เริ่ม​ขึ้น” ใน​ช่วง​การ​ปะทะ​กัน​ระหว่าง​กลุ่ม​ทหาร​กับ​ผู้​ก่อ​การ​ร้าย ชาว​ออสเซเทีย​คน​หนึ่ง​ชื่อ​อลัน​ช่วย​ดึง​นาทัลยา​กับ​อัสลาน​ที่​กำลัง​คลาน​หนี​ไป​ใน​ที่​ที่​ปลอด​ภัย แต่​ก็​มี​อีก​หลาย​คน​ที่​ไม่​รอด

ผล​ที่​ตาม​มา

อันเชลิกา​เสีย​ชีวิต​ใน​เหตุ​การณ์​ที่​น่า​เศร้า

เด็ก​และ​ผู้​ใหญ่​หลาย​ร้อย​คน​เสีย​ชีวิต รวม​ทั้ง​อันเชลิกา​ด้วย เป็น​เวลา​หลาย​สัปดาห์​ที่​เสียง​ร้อง​ไห้​คร่ำ​ครวญ​ดัง​ไป​ทั่ว​เบส​ลัน จาก​อพาร์ตเมนต์​ของ​นาทัลยา​สามารถ​มอง​เห็น​โรง​เรียน​เดิม​ได้ อัสลาน​ไม่​กล้า​ไป​โรง​เรียน​ถึง​แม้​จะ​เป็น​โรง​เรียน​ใหม่​ที่​สร้าง​อยู่​ใกล้ ๆ โรง​เรียน​เดิม เขา​ไม่​กล้า​แม้​แต่​จะ​ออก​ไป​เล่น​ข้าง​นอก​ด้วย​ซ้ำ นาทัลยา​บอก​ว่า “เรา​อธิษฐาน​อ้อน​วอน​พระ​ยะโฮวา​ขอ​ให้​ช่วย​เขา​เอา​ชนะ​ความ​กลัว​นี้​ได้” เมื่อ​เวลา​ผ่าน​ไป เขา​ก็​กล้า​ที่​จะ​กลับ​ไป​เรียน​อีก​ครั้ง

บท​ทดสอบ​สำคัญ​ของ​นาทัลยา​ก็​คือ​การ​ไป​ร่วม​ประชุม​คริสเตียน​ที่​หอ​ประชุม เธอ​บอก​ว่า “เมื่อ​ไร​ก็​ตาม​ที่​ฉัน​อยู่​ใน​บริเวณ​ที่​จำกัด​และ​มี​คน​เยอะ ๆ ฉัน​รู้สึก​เหมือน​ว่า​จะ​มี​อะไร​เข้า​มา​ทำ​ร้าย​ฉัน​อยู่​ตลอด​ทำ​ให้​ฉัน​ต้อง​คอย​อธิษฐาน​ขอ​อย่า​ให้​มี​อะไร​เกิด​ขึ้น ไม่​นาน​ฉัน​ก็​เลิก​ไป​ประชุม และ​ยัง​จม​อยู่​กับ​ความ​รู้สึก​ผิด​ที่​ว่า​คน​มาก​มาย​ต้อง​ตาย​แต่​พวก​เรา​กลับ​รอด”

การ​เยียว​ยา

นาทัลยา​เล่า​ว่า “ฉัน​รู้สึก​ขอบคุณ​เพื่อน​ที่​เป็น​พยาน​พระ​ยะโฮวา​ที่​คอย​ช่วยเหลือ​ฉัน​มา​ตลอด พยาน​ฯ​คน​หนึ่ง​ชื่อ​ทัตยานา​มา​หา​ฉัน​ทุก ๆ สาม​วัน​ไม่​เคย​ขาด ที​หลัง​เธอ​ก็​พา​เพื่อน​พยาน​ฯ​อีก​คน​หนึ่ง​มา​ด้วย​ชื่อ​อุลยานา​ซึ่ง​รู้​คัมภีร์​ไบเบิล​เป็น​อย่าง​ดี ใจ​ดี มี​ไหว​พริบ และ​พูด​จา​อ่อน​หวาน อุลยานา​ชมเชย​ความ​พยายาม​ของ​ฉัน​และ​เมื่อ​ฉัน​พูด​เธอ​ก็​ตั้งใจ​ฟัง

“ฉัน​เล่า​ถึง​เหตุ​การณ์​วัน​นั้น​ได้​โดย​ไม่​รู้สึก​ขมขื่น​หรือ​กลัว”

“อุลยานา​อ่าน​คำ​พูด​ของ​เปาโล​ให้​ฉัน​ฟัง​ที่​อยู่​ใน 2 โครินท์ 1:9 หลัง​จาก​ที่​ทน​ทุกข์​อย่าง​หนัก​ใน​เอเชีย เปาโล​บอก​ว่า ‘เรา​คิด​ว่า​ถูก​ตัดสิน​ประหาร​ไป​แล้ว’ จาก​นั้น​เธอ​ก็​อ่าน​ที่​ยะซายา 40:31 ให้​ฟัง​ที่​ว่า ‘ผู้​ที่​คอย​ท่า​พระ​ยะโฮวา​จะ​ได้​รับ​กำลัง​เพิ่ม​ขึ้น เขา​จะ​กาง​ปีก​บิน​ขึ้น​ไป​ดุจ​นก​อินทรี’ ข้อ​คัมภีร์​เหล่า​นี้​รวม​ทั้ง​กำลังใจ​ที่​ได้​รับ​จาก​อุลยานา​และ​คน​อื่น ๆ ทำ​ให้​ฉัน​กับ​ลูก ๆ สามารถ​ไป​ประชุม​คริสเตียน​ได้​อีก​ครั้ง​ทั้ง ๆ ที่​ยัง​รู้สึก​อึดอัด​อยู่​บ้าง​เมื่อ​อยู่​ใน​หอ​ประชุม”

ภาย​หลัง​ซา​ริ​น่า​เข้า​มา​เป็น​พยาน​พระ​ยะโฮวา​และ​รอ​คอย​วัน​ที่​พระเจ้า​จะ​ปลุก​อันเชลิกา​ให้​ฟื้น​ขึ้น​มา​ใน​โลก​ใหม่​ที่​สวย​งาม​และ​สงบ​สุข ซึ่ง​จะ​ปกครอง​โดย​รัฐบาล​ของ​พระเจ้า (มัดธาย 6:9, 10; กิจการ 24:15) ใน​ปี 2009 นาทัลยา​และ​ลูก ๆ ของ​เธอ​รับ​บัพติสมา พวก​เขา​ยัง​คง​อาศัย​อยู่​ใกล้ ๆ ซาก​ปรัก​หัก​พัง​ของ​โรง​ยิม​แต่​ความ​หวาด​กลัว​ที่​เคย​มี​อยู่​นั้น​ไม่​มี​อีก​แล้ว นาทัลยา​บอก​ว่า “ฉัน​เล่า​ถึง​เหตุ​การณ์​วัน​นั้น​ได้​โดย​ไม่​รู้สึก​ขมขื่น​หรือ​กลัว พระเจ้า​ช่วย​รักษา​เยียว​ยา​เรา​จริง ๆ”