การ​เสาะ​หา​คน​ที่​เหมาะ​สม​ใน​เคนยา

เคนยา​เป็น​ดินแดน​ที่​งดงาม​เลิศ​ล้ำ​ทาง​ธรรมชาติ​อัน​น่า​ประทับใจ​อย่าง​ยิ่ง. ป่า​เขียว​ชอุ่ม, ที่​ราบ​กว้าง​ไพศาล, ทะเล​ทราย​ร้อน​ระอุ, และ​ภูเขา​ที่​มี​หิมะ​ปก​คลุม​เพิ่ม​ความ​งดงาม​ให้​แก่​ดินแดน​ที่​น่า​เพลิดเพลิน​เจริญ​ใจ​แห่ง​นี้. ที่​นี่​เป็น​ถิ่น​ที่​อยู่​ของ​ละมั่ง​แอฟริกา​มาก​กว่า​ล้าน​ตัว และ​แรด​ที่​ใกล้​จะ​สูญ​พันธุ์. นอก​จาก​นี้ เรา​สามารถ​มอง​เห็น​ยีราฟ​ฝูง​ใหญ่​เดิน​ผ่าน​ทุ่ง​หญ้า.

สัตว์​ใน​อากาศ​ก็​มี​มาก​มาย​เช่น​กัน มี​ตั้ง​แต่​นก​อินทรี​ที่​บิน​ทะยาน​สูง​ด้วย​พลัง​เข้มแข็ง​ไป​จน​ถึง​นก​ที่​ส่ง​เสียง​ร้อง​ไพเราะ​นานา​ชนิด​สี​สัน​สวย​งาม ส่ง​เสียง​เจื้อย​แจ้ว​อย่าง​ร่าเริง. และ​มี​ใคร​บ้าง​ไหม​ไม่​ได้​สังเกต​เห็น​โขลง​ช้าง​และ​ฝูง​สิงโต? ภาพ​ที่​เห็น​และ​สรรพสำเนียง​ที่​ได้​ยิน​ใน​เคนยา​นั้น​ยาก​จะ​ลืม​เลือน​เสีย​ได้.

กระนั้น ยัง​มี​อีก​เสียง​หนึ่ง​ดัง​กังวาน​ทั่ว​ดินแดน​อัน​สวย​งาม​นี้. นั่น​คือ​เสียง​ป่าว​ร้อง​ของ​หลาย​พัน​คน​บอก​ข่าว​ที่​ให้​ความ​หวัง. (ยะซายา 52:7) เสียง​ของ​คน​เหล่า​นี้​ได้​ยิน​ไป​ถึง​ผู้​คน​มาก​กว่า 40 เผ่า​พันธุ์​และ​ภาษา. ใน​แง่​นี้ เคนยา​เป็น​ดินแดน​ที่​งดงาม​ฝ่าย​วิญญาณ​เช่น​กัน.

ชาว​เคนยา​ส่วน​ใหญ่​มี​แนว​โน้ม​เป็น​คน​เลื่อมใส​ใน​ศาสนา​และ​เต็ม​ใจ​พูด​คุย​เรื่อง​ราว​ด้าน​ศาสนา. ถึง​แม้​เป็น​เช่น​นี้​ก็​ตาม การ​แสวง​หา​ผู้​คน​เพื่อ​จะ​พูด​คุย​นั้น​ปรากฏ​ว่า​เป็น​ข้อ​ท้าทาย เพราะ​เคนยา​ก็​กำลัง​ประสบ​การ​เปลี่ยน​แปลง​เหมือน​ประเทศ​อื่น ๆ.

ภาวะ​เศรษฐกิจ​อัน​ยุ่งยาก​ทำ​ให้​หลาย​คน​ต้อง​ปรับ​เปลี่ยน​วิถี​ชีวิต​ของ​ตน. พวก​ผู้​หญิง​ซึ่ง​ตาม​ธรรมเนียม​แล้ว​ทำ​งาน​ที่​บ้าน แต่​เดี๋ยว​นี้​พวก​เขา​ทำ​งาน​ใน​สำนักงาน​หรือ​ขาย​ของ​ข้าง​ทาง อาทิ ขาย​ผลไม้, พืช​ผัก, ปลา, และ​เครื่อง​จัก​สาน​ต่าง ๆ. ส่วน​ผู้​ชาย​ก็​ตรากตรำ​ทำ​งาน​เหน็ด​เหนื่อย​หลาย​ชั่วโมง​เพื่อ​หา​เลี้ยง​ครอบครัว. แม้​แต่​เด็ก ๆ ก็​เดิน​เร่​ไป​ตาม​ถนน​ขาย​ถั่ว​ลิสง​คั่ว​ถุง​เล็ก ๆ และ​ไข่​ต้ม​ซึ่ง​ห้อย​ไว้​เต็ม​แขน​อัน​บอบบาง​ของ​เขา. ผล​ที่​ตาม​มา​คือ​มี​น้อย​คน​อยู่​บ้าน​ตอน​กลางวัน. ผู้​ประกาศ​ข่าว​ดี​แห่ง​ราชอาณาจักร​จึง​ต้อง​ปรับ​เปลี่ยน​หลาย​อย่าง​ให้​เข้า​กับ​สภาพ​ดัง​กล่าว.

ประชาคม​ต่าง ๆ แห่ง​พยาน​พระ​ยะโฮวา​ได้​รับ​คำ​แนะ​นำ​ให้​มุ่ง​เข้า​ถึง​ประชาชน​ที่​อยู่​นอก​บ้าน, คน​ที่​มี​กิจกรรม​ทำ​ประจำ​วัน, รวม​ทั้ง​ญาติ​มิตร, นัก​ธุรกิจ, และ​เพื่อน​ร่วม​งาน. และ​พี่​น้อง​พยาน​ฯ ได้​ตอบ​สนอง​โดย​การ​พูด​คุย​กับ​ผู้​คน​ที่​เขา​พบ​ไม่​ว่า​ที่​ไหน. (มัดธาย 10:11) ความ​บากบั่น​จะ​ขยาย​งาน​ประกาศ​เช่น​นี้​บังเกิด​ผล​ไหม? แน่นอน! ขอ​พิจารณา​สัก​สอง​สาม​ตัว​อย่าง.

 ญาติ—เพื่อน​บ้าน​ใกล้​ชิด​กับ​เรา​มาก​ที่​สุด

กรุง​ไนโรบี เมือง​หลวง​ของ​เคนยา มี​ประชากร​ประมาณ​สาม​ล้าน​คน. นาย​ทหาร​ยศ​พัน​ตรี​นอก​ประจำการ​คน​หนึ่ง​อาศัย​อยู่​ฟาก​ตะวัน​ออก​ของ​เมือง​นี้ เขา​ไม่​ค่อย​ชอบ​พยาน​พระ​ยะโฮวา​มา​นาน​แล้ว อย่าง​ไร​ก็​ตาม เขา​ตกใจ​มาก​เมื่อ​รู้​ว่า​ลูก​ชาย​ของ​เขา​เป็น​พยาน​ฯ. คราว​หนึ่ง​ใน​เดือน​กุมภาพันธ์ อดีต​นาย​ทหาร​คน​นี้​เดิน​ทาง​ระยะ 160 กิโลเมตร​เพื่อ​เยี่ยม​ลูก​ชาย​ใน​ริฟต์ วัลเลย์ เมือง​นาคูรู. ระหว่าง​เยี่ยม ลูก​ชาย​มอบ​หนังสือ​ความ​รู้​ซึ่ง​นำ​ไป​สู่​ชีวิต​นิรันดร์ * เป็น​ของ​ขวัญ​แก่​พ่อ. พ่อ​ก็​รับ​ไว้​แล้ว​กลับ​บ้าน.

เมื่อ​กลับ​ถึง​บ้าน อดีต​นาย​ทหาร​คน​นี้​ให้​หนังสือ​แก่​ภรรยา เธอ​เริ่ม​อ่าน​โดย​ไม่​เฉลียว​ใจ​เลย​ว่า​เป็น​หนังสือ​ที่​พยาน​พระ​ยะโฮวา​จัด​พิมพ์​ขึ้น​มา. ความ​จริง​ของ​คัมภีร์​ไบเบิล​เริ่ม​ซึมซาบ​เข้า​ใน​หัวใจ​ของ​เธอ​ที​ละ​น้อย แล้ว​เธอ​ก็​พูด​คุย​สิ่ง​ที่​ได้​รับ​รู้​กับ​สามี. ด้วย​ความ​สนใจ​ใคร่​รู้ สามี​จึง​เริ่ม​อ่าน​หนังสือ​นั้น​ด้วย. ครั้น​ได้​รู้​ว่า​ใคร​เป็น​ผู้​จัด​พิมพ์ คน​ทั้ง​สอง​กล่าว​ว่า​ไม่​มี​ใคร​เคย​บอก​ความ​จริง​เรื่อง​พยาน​พระ​ยะโฮวา. เขา​จึง​ไป​พบ​พยาน​พระ​ยะโฮวา​ใน​ท้องถิ่น แล้ว​เริ่ม​ศึกษา​คัมภีร์​ไบเบิล. จาก​การ​ที่​เขา​อ่าน​หนังสือ​เอง เขา​ได้​มา​รู้​ว่า​การ​ใช้​หรือ​ขาย​ยาสูบ​ยา​เส้น​ไม่​ถูก​ต้อง​สำหรับ​คริสเตียน. (มัดธาย 22:39; 2 โกรินโธ 7:1) เขา​จัด​การ​ทำลาย​บุหรี่​ทั้ง​หมด​ที่​มี​อยู่​ใน​ร้าน​โดย​ไม่​ลังเล. หลาย​เดือน​ต่อ​มา คน​ทั้ง​สอง​บรรลุ​คุณวุฒิ​เป็น​ผู้​ประกาศ​ที่​ยัง​ไม่​รับ​บัพติสมา และ​หลัง​จาก​นั้น​ไม่​นาน​ก็​ได้​รับ​บัพติสมา ณ การ​ประชุม​ภาค.

ขยะ​ให้​ผล​ผลิต​เป็น​สมบัติ​ล้ำ​ค่า

ใน​พื้น​ที่​บาง​ส่วน​ของ​เขต​เมือง​หลวง มี​หมู่​บ้าน​หลาย​แห่ง​ที่​ขยาย​ออก​ไป​อย่าง​ไม่​มี​ระเบียบ ซึ่ง​ผู้​คน​นับ​หมื่น​นับ​แสน​เข้า​ไป​อยู่​อาศัย. ที่​นี่ เรา​มอง​เห็น​บ้าน​เรือน​เรียง​เป็น​แนว​ยาว บ้าง​ก็​สร้าง​ด้วย​ดิน​โคลน, บ้าง​ก็​สร้าง​ด้วย​ไม้, แผ่น​โลหะ, หรือ​สังกะสี. เมื่อ​ไม่​มี​งาน​ด้าน​อุตสาหกรรม​และ​งาน​ตาม​โรง​งาน​ต่าง ๆ ผู้​คน​คว้า​งาน​อะไร​ก็​ได้​โดย​ไม่​มี​การ​วาง​แผน​ล่วง​หน้า. พวก​จูอา คาลี (ภาษา​สวาฮิลี หมาย​ถึง “แดด​กล้า”) กรรมกร​ที่​ทำ​งาน​กลาง​แดด, ทำ​รอง​เท้า​แตะ​จาก​ยาง​รถยนต์​เก่า, หรือ​นำ​กระป๋อง​ที่​ทิ้ง​แล้ว​มา​ทำ​เป็น​ตะเกียง​น้ำมัน​ก๊าด. บาง​คน​คุ้ย​กอง​ขยะ​หรือ​ค้น​ถัง​ขยะ​หา​กระดาษ, กระป๋อง, และ​ขวด​เพื่อ​นำ​มา​ใช้​อีก.

ขยะ​จะ​ให้​ผล​ผลิต​เป็น​สมบัติ​ล้ำ​ค่า​ได้​หรือ? ได้​สิ! บราเดอร์​คน​หนึ่ง​เล่า​ว่า “ชาย​ผู้​หนึ่ง​ร่าง​กำยำ, ผม​เผ้า​รุงรัง, และ​ท่า​ทาง​หยาบ​กระด้าง​แบก​ถุง​พลาสติก​ใบ​เขื่อง​มี​หนังสือ​พิมพ์​และ​วารสาร​เก่า ๆ อยู่​เต็ม​เดิน​เข้า​มา​ใน​บริเวณ​ลาน​นอก​หอ​ประชุม​ใหญ่​ของ​เรา. หลัง​จาก​บอก​ว่า​ชื่อ​วิลเลียม​แล้ว​เขา​ก็​ถาม​ว่า ‘คุณ​มี​วารสาร​หอสังเกตการณ์ ที่​ออก​เมื่อ​เร็ว ๆ นี้​ไหม?’ ผม​ชัก​เป็น​ห่วง​และ​ข้อง​ใจ​ว่า​เจตนา​ของ​เขา​จะ​เป็น​เช่น​ไร. ครั้น​ผม​เอา​วารสาร​ห้า​ฉบับ​ให้​ดู เขา​ดู​ที​ละ​เล่ม​และ​พูด​ว่า ‘ผม​จะ​รับ​ทั้ง​หมด​เลย.’ ด้วย​ความ​ประหลาด​ใจ ผม​จึง​กลับ​ไป​ที่​ห้อง​และ​ออก​มา​พร้อม​กับ​หนังสือ ท่าน​จะ​มี​ชีวิต​อยู่​ได้​ตลอด​ไป​ใน​อุทยาน​บน​แผ่นดิน​โลก. * ผม​ชี้​ภาพ​อุทยาน​และ​อธิบาย​ว่า​เรา​ให้​การ​ศึกษา​ด้าน​คัมภีร์​ไบเบิล​แก่​ประชาชน​โดย​ไม่​คิด​ค่า​ใช้​จ่าย. แล้ว​ผม​เสนอ​แนะ​ว่า ‘วิลเลียม คุณ​มา​พรุ่ง​นี้​ได้​เลย และ​เรา​จะ​เริ่ม​ศึกษา​กัน.’ เขา​มา​จริง ๆ!

“วัน​อาทิตย์​วัน​หนึ่ง เขา​มา​ยัง​การ​ประชุม​เป็น​ครั้ง​แรก. วัน​นั้น​ผม​เป็น​ผู้​บรรยาย​สาธารณะ. เมื่อ​วิลเลียม​เดิน​เข้า​มา เขา​มอง​ปราด​ไป​ที่​ผู้​เข้า​ร่วม​ประชุม มอง​มา​เห็น​ผม​อยู่​บน​เวที แล้ว​รีบ​เดิน​ออก​ไป​จาก​หอ​ประชุม. ที​หลัง ผม​ถาม​เขา​ถึง​สาเหตุ​ที่​ทำ​เช่น​นั้น. เขา​ตอบ​อย่าง​เขิน ๆ ว่า ‘ผม​ไม่​สบาย​ใจ เพราะ​คน​เข้า​ร่วม​ประชุม​สะอาด​สะอ้าน​กัน​ทั้ง​นั้น.’

“ขณะ​ที่​วิลเลียม​ก้าว​หน้า​อย่าง​ดี​ใน​การ​ศึกษา ความ​จริง​ของ​คัมภีร์​ไบเบิล​ได้​เริ่ม​เปลี่ยน​วิถี​ชีวิต​ของ​เขา. เขา​อาบ​น้ำ,  ตัด​ผม, สวม​ใส่​เสื้อ​ผ้า​สะอาด​และ​แต่ง​กาย​เรียบร้อย และ​ใน​ไม่​ช้า​ก็​เข้า​ร่วม​ประชุม​สม่ำเสมอ. เมื่อ​หนังสือ​ความ​รู้​ซึ่ง​นำ​ไป​สู่​ชีวิต​นิรันดร์ ออก​มา เรา​เริ่ม​ศึกษา​เล่ม​นี้. ระหว่าง​นั้น วิลเลียม​เป็น​นัก​เรียน​บรรยาย​สอง​ครั้ง​ใน​โรง​เรียน​การ​รับใช้​ตาม​ระบอบ​ของ​พระเจ้า และ​ได้​เป็น​ผู้​ประกาศ​ที่​ยัง​ไม่​รับ​บัพติสมา. ผม​ตื่นเต้น​เมื่อ​ได้​ต้อนรับ​เขา​เข้า​มา​เป็น​พี่​น้อง​ฝ่าย​วิญญาณ​ตอน​ที่​เขา​รับ​บัพติสมา ณ วัน​ประชุม​พิเศษ.”

วิลเลียม​รู้​จัก​คุณค่า​วารสาร​หอสังเกตการณ์ ครั้ง​แรก​จาก​ที่​ไหน? “ผม​พบ​บาง​ฉบับ​จาก​กอง​กระดาษ​ที่​คน​เขา​ทิ้ง​เป็น​เศษ​ขยะ.” ใช่​แล้ว เขา​พบ​สมบัติ​ล้ำ​ค่า​อย่าง​ที่​ไม่​น่า​จะ​เป็น​ไป​ได้!

การ​ให้​คำ​พยาน ณ ที่​ทำ​งาน

เรา​ตื่น​ตัว​ตลอด​เวลา​ไหม​เพื่อ​ให้​คำ​พยาน ณ ที่​ทำ​งาน​เมื่อ​สบ​โอกาส? เจมส์ ผู้​ปกครอง​ใน​ประชาคม​หนึ่ง​ที่​เมือง​ไนโรบี​รู้​จัก​ความ​จริง​ของ​คัมภีร์​ไบเบิล​ก็​ด้วย​วิธี​นี้. แล้ว​เขา​จึง​กลาย​เป็น​คน​ชำนาญ​ใน​การ​ใช้​วิธี​นี้​เพื่อ​เข้า​ถึง​คน​อื่น ๆ. ตัว​อย่าง​เช่น ณ โอกาส​หนึ่ง เจมส์​แล​เห็น​เพื่อน​ร่วม​งาน​คน​หนึ่ง​เดิน​เข้า​สำนักงาน​มี​บัตร​ติด​หน้า​อก​เขียน​ว่า “พระ​เยซู​ช่วย​ชีวิต.” ด้วย​การ​เลียน​แบบ​ฟิลิป​ผู้​ประกาศ​กิตติคุณ เจมส์​จึง​ถาม​เพื่อน​ร่วม​งาน​ดัง​นี้: “คุณ​เข้าใจ​ความหมาย​ของ​ถ้อย​คำ​นั้น​จริง ๆ ไหม?” (กิจการ 8:30) คำ​ถาม​นั้น​เปิด​ทาง​ให้​มี​การ​สนทนา​ที่​ดี. การ​ศึกษา​คัมภีร์​ไบเบิล​จึง​เริ่ม​ขึ้น และ​ใน​เวลา​ต่อ​มา​ชาย​ผู้​นั้น​ได้​รับ​บัพติสมา. เจมส์​ประสบ​ความ​สำเร็จ​กับ​ราย​อื่น​ไหม? ขอ​ให้​เขา​ชี้​แจง:

“ผม​กับ​ทอม​ทำ​งาน​ใน​บริษัท​เดียว​กัน. บ่อย​ครั้ง​เรา​มัก​จะ​นั่ง​ไป​ด้วย​กัน​ใน​รถ​รับ​ส่ง​พนักงาน​บริษัท. เช้า​วัน​หนึ่ง บังเอิญ​เรา​ได้​นั่ง​คู่​กัน. ผม​อ่าน​หนังสือ​ของ​เรา​เล่ม​หนึ่ง และ​ผม​ถือ​หนังสือ​ใน​ท่า​ที่​มั่น​ใจ​ว่า​ทอม​จะ​เห็น​ได้​ชัด ๆ. สม​ดัง​ใจ​หวัง ทอม​เกิด​สนใจ​หนังสือ​เล่ม​นั้น และ​ผม​ยินดี​ให้​เขา​ยืม​ไป​อ่าน. เขา​ประทับใจ​เรื่อง​ที่​เขา​อ่าน​และ​ตก​ลง​ศึกษา​คัมภีร์​ไบเบิล. ตอน​นี้ เขา​พร้อม​กับ​ภรรยา​ได้​เป็น​ผู้​รับใช้​ของ​พระ​ยะโฮวา​ที่​รับ​บัพติสมา​แล้ว.”

เจมส์​เล่า​ต่อ​ดัง​นี้: “บ่อย​ครั้ง​ใน​ช่วง​พัก​กิน​ข้าว​เที่ยง​ที่​บริษัท​ของ​เรา มัก​มี​การ​พูด​คุย​ที่​น่า​สนใจ​มาก ๆ. นั่น​คือ​เมื่อ​ผม​พบ​กับ​เอฟราอิม​และ​วอลเตอร์ แต่​เป็น​คน​ละ​เวลา​กัน. คน​ทั้ง​สอง​รู้​ว่า​ผม​เป็น​พยาน​ฯ. เอฟราอิม​สนใจ​ใคร่​รู้​ว่า​ทำไม​จึง​มี​การ​ต่อ​ต้าน​ขัด​ขวาง​พยาน​พระ​ยะโฮวา​มาก​มาย​เหลือ​เกิน. ส่วน​วอลเตอร์​มี​คำ​ถาม​หลาย​ข้อ​เกี่ยว​กับ​ความ​แตกต่าง​ระหว่าง​พยาน​พระ​ยะโฮวา​กับ​ศาสนา​อื่น. ทั้ง​คู่​พึง​พอ​ใจ​กับ​คำ​ตอบ​ที่​ผม​ยก​มา​จาก​พระ​คัมภีร์ และ​ตก​ลง​จะ​ศึกษา. เอฟราอิม​ก้าว​หน้า​อย่าง​รวด​เร็ว. ใน​ที่​สุด ตัว​เขา​กับ​ภรรยา​ได้​อุทิศ​ชีวิต​แด่​พระ​ยะโฮวา. เวลา​นี้​เอฟราอิม​รับใช้​ฐานะ​ผู้​ปกครอง และ​ภรรยา​เป็น​ไพโอเนียร์​ประจำ. แต่​วอลเตอร์​เผชิญ​การ​ขัด​ขวาง​อย่าง​รุนแรง​ถึง​ขั้น​ทิ้ง​หนังสือ​ที่​ใช้​ศึกษา​ไป. แต่​เนื่อง​จาก​ผม​เพียร​พยายาม เขา​กลับ​มา​เริ่ม​ศึกษา​อีก. ตอน​นี้​เขา​ได้​สิทธิ​พิเศษ​รับใช้​ฐานะ​เป็น​ผู้​ปกครอง​เช่น​กัน.” รวม​ทั้ง​สิ้น 11 คน​กลาย​มา​เป็น​คริสเตียน​แท้​เพราะ​เจมส์​ฉวย​โอกาส​ให้​คำ​พยาน​อย่าง​ไม่​เป็น​ทาง​การ ณ ที่​ทำ​งาน.

ปรากฏ​ผล​อย่าง​น่า​ทึ่ง

ณ ชนบท​เล็ก ๆ แห่ง​หนึ่ง​บน​ฝั่ง​ทะเลสาบ​วิกตอเรีย เพื่อน​ฝูง​ญาติ​มิตร​ได้​ไป​ร่วม​งาน​ศพ​ราย​หนึ่ง​ที่​จัด​ขึ้น. ใน​บรรดา​ผู้​เศร้า​โศก​เหล่า​นั้น​มี​พยาน​ฯ สูง​อายุ​คน​หนึ่ง. เขา​เข้า​ไป​หา​ครู​สอน​หนังสือ​ชื่อ​ดอลลี และ​อธิบาย​ให้​เธอ​ฟัง​เกี่ยว​กับ​เรื่อง​สภาพ​คน​ตาย​และ​พระ​ประสงค์​ของ​พระ​ยะโฮวา​ที่​จะ​ขจัด​ความ​ตาย​ให้​สิ้น​สูญ​ตลอด​กาล. เมื่อ​สังเกต​เห็น​เธอ​ตอบรับ​อย่าง​น่า​พอ​ใจ เขา​รับรอง​กับ​เธอ​ว่า “เมื่อ​ครู​กลับ​ไป​ยัง​บ้าน​เกิด​ของ​ครู จะ​มี​มิชชันนารี​ไป​เยี่ยม​และ​สอน​ครู​เกี่ยว​กับ​คัมภีร์​ไบเบิล.”

บ้าน​เกิด​ของ​ดอลลี​เป็น​เมือง​ใหญ่​อันดับ​สาม​ใน​ประเทศ​เคนยา. ตอน นั้น​มี​มิชชันนารี​พยาน​ฯ เพียง​สี่​คน​ทำ​งาน​เผยแพร่​ใน​เมือง​นี้. อัน​ที่​จริง บราเดอร์​สูง​อายุ​คน​นี้​ไม่​ได้​แจ้ง​มิชชันนารี​ให้​ไป​เยี่ยม​ดอลลี​เลย. เขา​เพียง​แต่​มั่น​ใจ​อย่าง​ยิ่ง​ว่า​จะ​ต้อง​เป็น​อย่าง​นั้น. และ​ก็​เป็น​เช่น​นั้น​จริง ๆ! ใน​ช่วง​เวลา​ไม่​นาน​เท่า​ไร มิชชันนารี​หญิง​คน​หนึ่ง​ได้​ไป​พบ​ดอลลี​และ​เริ่ม​นำ​การ​ศึกษา​พระ​คัมภีร์​กับ​เธอ. เวลา​นี้​ดอลลี​รับ​บัพติสมา​แล้ว ลูก​สาว​วัย​เยาว์​ของ​เธอ​สมัคร​เป็น​นัก​เรียน​โรง​เรียน​การ​รับใช้​ตาม​ระบอบ​ของ​พระเจ้า และ​ลูก​ชาย​สอง​คน​ก็​รับ​บัพติสมา​แล้ว. เธอ​ยิ่ง​ประสบ​ความ​ชื่นชม​ยินดี​ที่​ได้​เข้า​โรง​เรียน​ไพโอเนียร์.

การ​ดู​แล​ด้าน​การ​เพิ่ม​ทวี

การ​มุ่ง​เน้น​ที่​จะ​ให้​คำ​พยาน​เมื่อ​สบ​โอกาส​สามารถ​ช่วย​ผู้​คน​นับ​พัน ๆ คน​ใน​ประเทศ​เคนยา​ได้​ยิน​ได้​ฟัง​ข่าว​ดี. เวลา​นี้​ผู้​เผยแพร่​มาก​กว่า 15,000 คน​ขยัน​ทำ​งาน​สำคัญ​เป็น​พิเศษ​นี้​อย่าง​เอา​จริง​เอา​จัง และ​เมื่อ​ปี​ที่​แล้ว 41,000 กว่า​คน​ได้​เข้า​ร่วม​การ​ประชุม​อนุสรณ์​ระลึก​การ​วาย​พระ​ชนม์​ของ​พระ​คริสต์. จำนวน​ผู้​เข้า​ร่วม​ประชุม​ทั่ว​ทั้ง​ประเทศ​เคนยา​มัก​จะ​มี​มาก​เป็น​สอง​เท่า​ของ​ผู้​ประกาศ​ราชอาณาจักร. ทั้ง​นี้​ก่อ​ให้​เกิด​ความ​จำเป็น​ต้อง​มี​หอ​ประชุม​ราชอาณาจักร​เพิ่ม​ขึ้น.

มี​การ​สร้าง​หอ​ประชุม​ราชอาณาจักร​ขึ้น​ทั้ง​ใน​เมือง​ใหญ่​และ​ใน​แถบ​ถิ่น​ที่​ห่าง​ไกล​ด้วย. หนึ่ง​ใน​จำนวน​นี้​อยู่​ใน​เมือง​ซัมบูรู​อัน​โดด​เดี่ยว ห่าง​จาก​เมือง​ไนโรบี​ไป​ทาง​ตะวัน​ออก​เฉียง​เหนือ​ประมาณ 320 กิโลเมตร. ใน​ปี 1934 เมือง​นี้​มี​ชื่อ​เรียก​ใน​ภาษา​ซัมบูรู​ว่า​มาราลาล หมาย​ถึง “เปล่ง​แสง​วาว​วับ” เนื่อง​จาก​หลัง​แรก​ที่​มุง​สังกะสี​สะท้อน​แสง​วาว​วับ​กลาง​แดด. หก​สิบ​สอง​ปี​ต่อ​มา อาคาร​หลังคา​มุง​สังกะสี​ถูก​สร้าง​ขึ้น​อีก​หลัง​หนึ่ง​ใน​มาราลาล. อาคาร​หลัง​นี้​ก็​เช่น​กัน “เปล่ง​แสง​วาว​วับ” และ “สว่างไสว” เนื่อง​จาก​เป็น​สถาน​ที่​สำหรับ​การ​นมัสการ​แท้​ใน​ท้องถิ่น​นี้.

ผู้​ประกาศ 15 คน​ได้​บากบั่น​พยายาม​มาก​ที​เดียว​ที่​จะ​สร้าง​หอ​ประชุม​ราชอาณาจักร​หลัง​แรก​ขึ้น​ใน​ภูมิภาค​อัน​โดด​เดี่ยว​ห่าง​ไกล​ของ​เคนยา. เนื่อง​จาก​เงิน​กองทุน​มี​จำกัด พวก​พี่​น้อง​จึง​ต้อง​อาศัย​วัสดุ​ที่​หา​ได้​ใน​ท้องถิ่น. พวก​เขา​ก่อ​ผนัง​โดย​ใช้​ดิน​แดง​ผสม​น้ำ​แล้ว​เท​อัด​ลง​ไป​ให้​แน่น​ระหว่าง​ไม้​ที่​ปัก​เป็น​แบบ. พวก​เขา​ฉาบ​ผนัง​ให้​เรียบ​ด้วย​การ​ใช้​มูล​วัว​ผสม​ขี้เถ้า ซึ่ง​เป็น​การ​ฉาบ​ให้​แข็ง​คงทน​ไป​ได้​นาน​หลาย​ปี.

ที่​จะ​ได้​เสา​มา​สร้าง​หอ​ประชุม พวก​พี่​น้อง​ได้​รับ​ใบ​อนุญาต​ใน​การ​โค่น​ต้น​ไม้. แต่​ป่า​ที่​ใกล้​ที่​สุด​ก็​อยู่​ห่าง​ออก​ไป​ประมาณ 10 กิโลเมตร. พวก​พี่​น้อง​ทั้ง​ชาย​และ​หญิง​ต้อง​เดิน​เข้า​ป่า, ตัด​ต้น​ไม้, ลิด​กิ่ง​เหลือ​แต่​ลำ​ต้น, แล้ว​แบก​เสา​กลับ​มา​ยัง​บริเวณ​ก่อ​สร้าง. คราว​หนึ่ง ขณะ​เดิน​ทาง​ออก​มา​จาก​ป่า​ด้วย​ความ​ยาก​ลำบาก ตำรวจ​ได้​เรียก​ให้​พี่​น้อง​หยุด ทั้ง​ยัง​อ้าง​ว่า​ใบ​อนุญาต​นั้น​ใช้​ไม่​ได้. ตำรวจ​แจ้ง​ไพโอเนียร์​พิเศษ​ว่า​เขา​ถูก​จับ​ฐาน​ตัด​ต้น​ไม้. ซิสเตอร์​คน​หนึ่ง​ใน​ท้องถิ่น​ซึ่ง​คน​ใน​ชุมชน​รู้​จัก​ดี และ​ตำรวจ​ก็​รู้​จัก​เธอ​ด้วย​ได้​พูด​ขึ้น​ว่า “ถ้า​คุณ​ตำรวจ​จับ​บราเดอร์​ของ​เรา ก็​ต้อง​จับ​พวก​เรา​ทุก​คน เพราะ​เรา​ทุก​คน​โค่น​ต้น​ไม้​เหมือน​กัน!” แล้ว​ตำรวจ​จึง​ได้​ปล่อย​พวก​เขา​ทั้ง​หมด.

ใน​ป่า​มี​สัตว์​ดุ​ร้าย ดัง​นั้น​การ​เดิน​ใน​ป่า​ใช่​ว่า​จะ​ปลอด​ภัย. วัน​หนึ่ง ซิสเตอร์​คน​หนึ่ง​โค่น​ต้น​ไม้. ทันที​ที่​ต้น​ไม้​ล้ม เธอ​เห็น​สัตว์​ตัว​หนึ่ง​กระโดด​วิ่ง​หนี​ไป. จาก​การ​มอง​เห็น​สี​เหลือง​อม​น้ำตาล​แวบ​เดียว เธอ​นึก​ว่า​มัน​เป็น​กวาง​อิมพาลา แต่​ต่อ​มา​เธอ​เห็น​รอย​เท้า​ถึง​ได้​รู้​ว่า​นั่น​เป็น​สิงโต! แม้​มี​อันตราย​เช่น​นั้น พวก​พี่​น้อง​ก็​สร้าง​หอ​ประชุม​เสร็จ​สมบูรณ์ และ​มัน​ตั้ง​เด่น​อยู่​ที่​นั่น​เป็น​แหล่ง​ให้​ความ “สว่างไสว” เป็น​คำ​สรรเสริญ​แด่​พระ​ยะโฮวา.

วัน​ที่ 1 กุมภาพันธ์ 1963 เป็น​วัน​สำคัญ​ใน​ประวัติศาสตร์​ตาม​ระบอบ​ของ​พระเจ้า​ใน​ประเทศ​เคนยา. ณ วัน​นั้น​ได้​มี​การ​เปิด​สำนักงาน​สาขา​แห่ง​แรก มี​ห้อง​ทำ​งาน​ห้อง​เดียว เนื้อ​ที่ 7.4 ตาราง​เมตร. วัน​ที่ 25 ตุลาคม 1997 เป็น​วัน​สำคัญ​อีก​วัน​หนึ่ง​ใน​ประวัติศาสตร์​ตาม​ระบอบ​ของ​พระเจ้า​ใน​ประเทศ​เคนยา—วัน​อุทิศ​ชุด​อาคาร​ใหม่​ของ​เบเธล​ขนาด 7,800 ตาราง​เมตร! โครงการ​ซึ่ง​เสร็จ​สมบูรณ์​นี้​ถือ​ว่า​เป็น​สุด​ยอด​ยิ่ง​ใหญ่​ของ​การ​ทำ​งาน​หนัก​อย่าง​เสีย​สละ​นาน​ถึง​สาม​ปี. อาสา​สมัคร​จาก 25 ชาติ​ได้​แปลง​พื้น​ที่​ซึ่ง​เป็น​โคลน​เป็น​ตม เต็ม​ไป​ด้วย​พง​หญ้า​รก​ราว ๆ 20 ไร่​ให้​กลาย​เป็น​เหมือน​สวน​อัน​สวย​งาม​สำหรับ​ตั้ง​อาคาร​สำนักงาน​หลัง​ใหม่ เป็น​ที่​พัก​อาศัย​และ​ที่​ทำ​งาน​ของ​สมาชิก 80 คน​แห่ง​ครอบครัว​เบเธล.

เรา​มี​เหตุ​ผล​ทุก​ประการ​ที่​จะ​ชื่นชม​ยินดี​ใน​บรรดา​การ​ทั้ง​สิ้น​ที่​พระ​ยะโฮวา​ทรง​กระทำ​เพื่อ​ไพร่พล​ของ​พระองค์. ขอบพระคุณ​พระองค์​ที่​ทรง​กระตุ้น​ผู้​รับใช้​ให้​ตี​แผ่​หัวใจ​ของ​ตน​และ​มุ​มานะ​เสาะ​หา​คน​ที่​เหมาะ​สม​ใน​ประเทศ​เคนยา ทำ​ให้​ที่​แห่ง​นี้​เป็น​ดินแดน​อัน​งดงาม​ฝ่าย​วิญญาณ.

[เชิงอรรถ]