คำถามจากผู้อ่าน
คำถามจากผู้อ่าน
สุภาษิต 22:6 รับรองไหมว่าหากเด็ก ๆ ในครอบครัวคริสเตียนได้รับการฝึกสอนอย่างเหมาะสมแล้ว พวกเขาจะไม่ออกไปจากแนวทางของพระยะโฮวา?
ข้อคัมภีร์นี้อ่านว่า “จงฝึกสอนเด็กให้ประพฤติตามทางที่ควรจะประพฤตินั้น: และเมื่อแก่ชราแล้วเขาจะไม่เดินห่างจากทางนั้น.” การดัดต้นไม้ขณะยังเป็นไม้อ่อนมีผลต่อการเติบโตของต้นไม้ฉันใด เด็กที่ได้รับการฝึกสอนอย่างเหมาะสมก็มีแนวโน้มมากกว่าที่จะยังคงรับใช้พระยะโฮวาเมื่อพวกเขาโตขึ้นฉันนั้น. ดังที่บิดามารดาทุกคนทราบดี การฝึกสอนเช่นนั้นต้องใช้เวลาและความพยายามอย่างมาก. เพื่อจะทำให้บุตรเป็นสาวกคริสเตียน บิดามารดาต้องเอาใจใส่อย่างดีในการแนะนำสั่งสอน, ตักเตือน, ให้กำลังใจ, และตีสอน รวมถึงต้องเป็นแบบอย่างที่ดีแก่บุตรด้วย. บิดามารดาต้องทำสิ่งต่าง ๆ เหล่านั้นอย่างเสมอต้นเสมอปลายและด้วยความรักนานหลายปี.
แต่ถ้าบุตรคนหนึ่งหันเหไปจากการรับใช้พระยะโฮวา นี่หมายความว่าการฝึกสอนของบิดามารดาล้มเหลวอย่างนั้นไหม? ในบางกรณี บิดามารดาอาจไม่ได้พยายามมากพอที่จะตีสอนบุตรและปรับความคิดจิตใจตามหลักการของพระยะโฮวา. (เอเฟโซ 6:4) ในอีกด้านหนึ่ง สุภาษิตนี้ก็ไม่ได้รับรองว่าการฝึกสอนที่ดีจะทำให้บุตรเป็นผู้รับใช้ที่ซื่อสัตย์ของพระเจ้าเสมอไป. บิดามารดาไม่สามารถนวดปั้นบุตรให้เป็นไปตามใจปรารถนาของตนได้. เด็กก็เหมือนกับผู้ใหญ่ เขามีเจตจำนงเสรีและในที่สุดก็ต้องเลือกแนวทางชีวิตของเขาเอง. (พระบัญญัติ 30:15, 16, 19) ทั้ง ๆ ที่บิดามารดาได้พยายามอย่างดีที่สุดแล้ว แต่บุตรบางคนก็กลายเป็นคนไม่ซื่อสัตย์ เช่นเดียวกับซะโลโมซึ่งเขียนข้อคัมภีร์ที่เรากำลังพิจารณานี้. แม้แต่พระยะโฮวาก็ทรงมีเหล่าบุตรที่กลายเป็นผู้ไม่ซื่อสัตย์.
ด้วยเหตุนั้น ข้อคัมภีร์นี้ไม่ได้หมายความว่า บุตร “จะไม่เดินห่างจากทางนั้น” ในทุกกรณี แต่กล่าวโดยทั่วไปแล้วผลจะเป็นเช่นนั้น. นี่ช่างให้กำลังใจบิดามารดาสักเพียงไร! บิดามารดาได้รับกำลังใจเมื่อทราบว่า ความพยายามอย่างจริงจังของตนในการฝึกสอนบุตรในแนวทางของพระยะโฮวาจะเกิดผลดี. เนื่องจากบทบาทของบิดามารดาเป็นส่วนสำคัญและพวกเขาก็มีอิทธิพลต่อบุตรมากทีเดียว จึงมีการสนับสนุนให้บิดามารดาทำหน้าที่ของตนอย่างจริงจัง.—พระบัญญัติ 6:6, 7.
แม้บุตรเลิกรับใช้พระยะโฮวา บิดามารดาที่ได้เอาใจใส่ฝึกสอนบุตรอย่างดีก็สามารถมีความหวังได้ที่ว่าบุตรจะสำนึกในภายหลัง. ความจริงในคัมภีร์ไบเบิลมีพลังและการฝึกสอนซึ่งได้รับจากบิดามารดานั้นยากที่จะลืม.—บทเพลงสรรเสริญ 19:7.
