ทำไมพยานพระยะโฮวาไม่ใช้ไม้กางเขนในการนมัสการ?
ผู้อ่านอยากรู้
ทำไมพยานพระยะโฮวาไม่ใช้ไม้กางเขนในการนมัสการ?
พยานพระยะโฮวาเชื่อมั่นว่าการสิ้นพระชนม์ของพระเยซูจัดให้มีค่าไถ่ซึ่งทำให้คนที่แสดงความเชื่อในพระองค์มีโอกาสจะได้ชีวิตนิรันดร์. (มัดธาย 20:28; โยฮัน 3:16) อย่างไรก็ดี พวกเขาไม่เชื่อว่าพระเยซูสิ้นพระชนม์บนไม้กางเขน ดังที่มีให้เห็นบ่อย ๆ ในภาพวาดที่เห็นกันมานมนาน. พวกเขาเชื่อว่าพระเยซูสิ้นพระชนม์บนหลักที่ตั้งตรงซึ่งไม่ได้มีไม้อีกท่อนหนึ่งพาดขวาง.
การใช้ไม้กางเขนอาจย้อนรอยไปถึงเมโสโปเตเมียก่อนพระคริสต์สองพันปี. มีรูปไม้กางเขนอยู่ในภาพแกะสลักบนหินของสแกนดิเนเวียในยุคทองสัมฤทธิ์ นานหลายศตวรรษก่อนพระเยซูประสูติ. สเวน ติโต อาเคนนักประวัติศาสตร์ชาวเดนมาร์กและผู้เชี่ยวชาญเรื่องสัญลักษณ์ต่าง ๆ ได้เขียนไว้ในหนังสือที่ชื่อสัญลักษณ์ต่าง ๆ ที่เราเห็นได้ทั่วไป (ภาษาอังกฤษ) ว่า คนที่ไม่ใช่คริสเตียนใช้ไม้กางเขน “เป็นเครื่องราง . . . เพื่อให้การปกป้องคุ้มครอง เพื่อนำโชค.” จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่สารานุกรมคาทอลิกฉบับใหม่ยอมรับว่า “ไม้กางเขนพบได้ในทั้งวัฒนธรรมของชนก่อนยุคคริสเตียนและชนที่ไม่ใช่คริสเตียน ซึ่งส่วนใหญ่แล้วไม้กางเขนเป็นสัญลักษณ์เกี่ยวพันกับดวงดาวหรือสิ่งที่อยู่ในท้องฟ้า.” ถ้าเช่นนั้นแล้ว ทำไมคริสตจักรต่าง ๆ จึงเลือกไม้กางเขนเป็นสัญลักษณ์ศักดิ์สิทธิ์ที่สุดของพวกเขา?
ดับเบิลยู. อี. ไวน์ชาวอังกฤษซึ่งเป็นผู้เชี่ยวชาญที่ได้รับความนับถือให้ข้อเท็จจริงที่ไม่อาจปฏิเสธได้ว่า “ราวกลางคริสต์ศักราชที่ 3 . . . คริสตจักรได้ยอมรับชนนอกรีตเข้ารีต . . . และอนุญาตให้ใช้เครื่องรางและสัญลักษณ์นอกรีตส่วนใหญ่ของพวกเขาต่อไป. ด้วยเหตุนี้ ตัวอักษรเทา (Tau) หรือ ที (T) . . . ซึ่งมีการเลื่อนส่วนที่พาดขวางให้ต่ำลงนั้นก็ถูกรับเข้ามา.”—พจนานุกรมอธิบายศัพท์พันธสัญญาเดิมและใหม่ของไวน์.
ไวน์กล่าวเพิ่มเติมว่าในภาษากรีกเดิม ทั้งคำ “ไม้กางเขน” ที่เป็นคำนามและคำว่า “ตรึง” ซึ่งเป็นคำกริยาพาดพิงถึง “หลักหรือเสา . . . แตกต่างจากรูปแบบไม้กางเขนที่ใช้กันในโบสถ์ซึ่งเป็นไม้สองท่อนไขว้กัน.” ตรงกันกับข้อมูลนี้ คัมภีร์ไบเบิลฉบับคอมแพนเนียนของมหาวิทยาลัยออกซฟอร์ดกล่าวว่า “มีหลักฐานว่า . . . องค์พระผู้เป็นเจ้าได้ถูกประหารบนหลักที่ตั้งตรง และไม่ใช่บนไม้สองท่อนที่วางไขว้กันเป็นมุมใด ๆ.” เห็นชัดว่า คริสตจักรได้รับเอาขนบธรรมเนียมที่ไม่เป็นไปตามหลักคัมภีร์ไบเบิล.
อาเคนนักประวัติศาสตร์ที่ได้กล่าวถึงตอนต้นให้ความเห็นว่า “ในสองศตวรรษหลังการสิ้นพระชนม์ของพระเยซู พวกคริสเตียนคงไม่ได้ใช้สัญลักษณ์ไม้กางเขน.” เขาเสริมว่า สำหรับคริสเตียนในสมัยแรก ๆ แล้ว ไม้กางเขน “คงต้องแสดงถึงความตายและความชั่วเป็นส่วนใหญ่ เหมือนเครื่องประหารกิโยตีนหรือเก้าอี้ไฟฟ้าของคนยุคต่อ ๆ มา.”
สำคัญยิ่งกว่านั้น ไม่ว่าเครื่องมืออะไรที่ถูกใช้เพื่อทรมานและประหารพระเยซู รูปหรือสัญลักษณ์เกี่ยวกับสิ่งนี้ก็ไม่ควรมาเป็นวัตถุแห่งความเลื่อมใสหรือการนมัสการสำหรับคริสเตียน. คัมภีร์ไบเบิลสั่งว่า “จงหลีกหนีจากการไหว้รูปเคารพ.” (1 โครินท์ 10:14) พระเยซูเองได้ให้เครื่องหมายสำคัญที่ระบุตัวสาวกแท้ของพระองค์ไว้. พระองค์ตรัสว่า “เพราะเหตุนี้แหละ คนทั้งหลายจะรู้ว่าพวกเจ้าเป็นสาวกของเรา ถ้าพวกเจ้ารักกัน.”—โยฮัน 13:35.
ในทุกแง่มุมแห่งการนมัสการ พยานพระยะโฮวาก็เหมือนกับคริสเตียนรุ่นแรก ๆ คือพยายามที่จะติดตามคำสอนจากคัมภีร์ไบเบิลไม่ใช่จากขนบธรรมเนียม. (โรม 3:4; โกโลซาย 2:8) ด้วยเหตุนี้เอง พยานพระยะโฮวาจึงไม่ใช้ไม้กางเขนในการนมัสการ.
[ภาพหน้า 22]
ภาพนูนที่แสดงถึงกษัตริย์นอกรีตชาวอัสซีเรียห้อยไม้กางเขน ราวปี 800 ก่อนสากลศักราช
[ที่มาของภาพ]
Photograph taken by courtesy of the British Museum
