“พอถึงแม่น้ำโคโคก็เลี้ยวขวา”
จดหมายจากนิการากัว
“พอถึงแม่น้ำโคโคก็เลี้ยวขวา”
“คุณต้องมีรถขับเคลื่อนสี่ล้อ, กว้าน, และน้ำมันเชื้อเพลิงสำรอง. เตรียมใจไว้ได้เลยว่าคุณจะเจอโคลนที่ลึกถึงเพลาล้อ. พอถึงแม่น้ำโคโคก็เลี้ยวขวา.”
ผมต้องยอมรับว่าคำพูดนี้ของเพื่อนมิชชันนารีไม่ได้ช่วยให้ผมมั่นใจขึ้นมาเลย. แต่ถึงอย่างไร ในเช้าวันอังคารวันหนึ่งผมก็ออกเดินทางไปร่วมการประชุมใหญ่ของคริสเตียนที่วัมบลาน เมืองเล็ก ๆ ทางภาคเหนือของนิการากัว.
ผมออกเดินทางตั้งแต่รุ่งเช้า โดยขับรถกระบะของผมที่เก่าแต่ยังทนทานไปตามทางหลวงแพน-อเมริกัน. เมื่อถึงฮีโนเตกา ผมเลี้ยวเข้าถนนที่ยังไม่ได้ลาดยางซึ่งคนแถบนั้นเรียกว่าเฟโอ หรือน่าเกลียด. ก่อนจะออกนอกเมืองผมสังเกตเห็นร้านค้าสองร้าน ร้านหนึ่งชื่อว่า การอัศจรรย์ของพระเจ้า และอีกร้านหนึ่งชื่อ การกลับเป็นขึ้นจากตาย.
ถนนคดเคี้ยวไปมา เดี๋ยวขึ้นเดี๋ยวลง. ผมขับไปช้า ๆ ผ่านหุบเหวน้อยใหญ่. ผมขับผ่านทะเลสาบที่ทอดยาวซึ่งซุกตัวอยู่ในหุบเขาสูงที่ปกคลุมด้วยเมฆ. ผมมองผ่านม่านหมอกเห็นต้นไม้ที่มีกล้วยไม้เกาะอยู่และกาฝากห้อยย้อยลงมาเป็นพวง.
เมื่อมาถึงโค้งหนึ่งที่หักศอก ผมเกือบจะชนกับรถประจำทางที่ขับกินเลนเข้ามา. รถคันนั้นพ่นควันดำโขมงและยางล้อรถก็ดีดก้อนหินออกมาขณะที่ขับสวนไป. ที่นิการากัวนี้ คุณจะเห็นฉายาของคนขับที่ก้าวร้าวดุดันติดไว้อย่างชัดเจนบนกระจกหน้ารถประจำทาง มีทั้งผู้พิชิต, แมงป่อง, งูเหลือม, หรือนักล่า.
ตอนเที่ยงวันขณะขับผ่านที่ราบพานทาสมา ผมเห็นบ้านไม้หลังหนึ่งตั้งอยู่กลางลานดินที่กวาดจนเรี่ยม. ชายชรานั่งอยู่บนม้านั่ง, สุนัขตัวหนึ่งนอนหลับอยู่ใต้ต้นไม้ และวัวสองตัวเทียมอยู่กับเกวียนล้อไม้. ที่เมืองเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง ผมเห็นเด็กกลุ่มใหญ่กำลังออกมาจากโรงเรียน. พวกเขาสวมเครื่องแบบนักเรียนสีกรมท่าเดินอยู่เต็มสองข้างถนนใหญ่ มองดูเหมือนคลื่นที่กำลังซัดเข้าหาฝั่ง.
ดวงอาทิตย์ส่องแสงกล้าเมื่อผมใกล้จะถึงวิวิลีและได้เห็นแม่น้ำโคโคเป็นครั้งแรก. แม่น้ำที่เชี่ยวกรากสายนี้เป็นส่วนสำคัญของเมืองเนื่องจากมีน้ำไหลไม่ขาดสาย. ผมคิดถึงคำที่เพื่อนบอก แล้วก็เลี้ยวขวาเข้าไปในทางหฤโหดที่ทอดยาว 37 กิโลเมตรสู่วัมบลาน.
ผมขับรถลุยผ่านลำธารแปดหรือเก้าแห่ง ไปตามทางที่มีทั้งหิน, ร่อง, และสัน. ผมพยายามขับหลบร่องโคลนแห้ง และในเวลาเดียวกันก็ทำให้ฝุ่นคลุ้งไปหมด. ผมรู้สึกเหมือนกำลัง “กินฝุ่น” ตามสำนวนที่ชาวบ้านแถบนั้นพูดกัน. ในที่สุด ทางก็สิ้นสุดและที่เห็นอยู่ในเงาลึกของหุบเขาซึ่งปกคลุมไปด้วยป่าไม้นั้นก็คือ วัมบลาน จุดหมายปลายทางของผม.
วันถัดมา ทุกคนดูเหมือนจะตื่นกันตั้งแต่ตีสี่ครึ่ง. ผมตื่นก่อนหน้านั้นเพราะถูกปลุกด้วยเสียงไก่ที่ขันไม่ยอมหยุด แล้วก็ลุกออกไปเดินที่ถนนใหญ่. อากาศแถบภูเขาอวลไปด้วยกลิ่นตอร์ติยาที่อบอยู่ในเตาหิน.
ภาพอุทยานที่มีสีสันสดใสซึ่งวาดโดยศิลปินท้องถิ่นคนหนึ่งพบเห็นได้ตามกำแพงทั่วไป. ป้ายที่ติดอยู่ตามพูลเพริอาส หรือร้านค้าหัวมุมถนน โฆษณาขายเครื่องดื่มโคล่าสารพัดชนิด. ป้ายโปสเตอร์หาเสียงย้ำเตือนประชาชนให้ระลึกถึงคำมั่นสัญญาของรัฐบาลสามชุดที่ผ่านมา. ส้วมที่สร้างไว้นอกบ้านทำจากแผ่นสังกะสีวาววับตั้งอยู่บนพื้นคอนกรีตหนา.
ผมทักทายผู้คนด้วยคำว่า อาดิออส ตามแบบนิการากัว. พวกเขายิ้มและพูดคุยกับผมอย่างอบอุ่น. เราคุยกันเสียงดังแข่งกับเสียงกีบเท้าม้าและลาที่ผ่านไปมา.
พอถึงเย็นวันศุกร์ ครอบครัวต่าง ๆ ก็มาถึงเพื่อเข้าร่วมการประชุมใหญ่สองวัน. พวกเขาเดินมา, ขี่ม้า, และมากับรถบรรทุก. เด็กเล็ก ๆ บางคนทั้งชายและหญิงต้องเดินเท้านานหกชั่วโมงโดยสวมรองเท้าแตะ. พวกเขาเสี่ยงชีวิตฝ่ากับระเบิดตอนข้ามแม่น้ำและผ่านน้ำนิ่งที่มีปลิงชุมมาอย่างกล้าหาญ. บางคนมาจากชุมชนที่ห่างไกลและนำอาหารมาเพียงเล็กน้อย คือข้าวที่ปรุงรสด้วยมันหมู. พวกเขามากันทำไม?
พวกเขามาเพื่อเสริมสร้างความหวังของตนเรื่องอนาคตที่ดีกว่า. พวกเขามาเพื่อฟังการอธิบายคัมภีร์ไบเบิล. พวกเขามาเพื่อทำให้พระเจ้าพอพระทัย.
แล้ววันเสาร์ก็มาถึง. ใต้หลังคาสังกะสี ผู้ฟังมากกว่า 300 คนนั่งอยู่บนม้านั่งไม้และเก้าอี้พลาสติก. พวกแม่ ๆ ให้นมลูก. พวกหมูส่งเสียงครืดคราดและไก่รุ่นก็ขันอยู่ในฟาร์มข้าง ๆ.
อุณหภูมิเริ่มสูงขึ้น และไม่ช้าอากาศก็ร้อนจนแทบจะทนไม่ไหว. แต่ผู้ร่วมประชุมก็ยังฟังคำแนะนำสั่งสอนกันอย่างตั้งอกตั้งใจ. เมื่อผู้บรรยายอ่านข้อคัมภีร์ พวกเขาก็เปิดตาม พวกเขาร้องเพลงที่เกี่ยวกับสาระสำคัญต่าง ๆ ในคัมภีร์ไบเบิล และฟังคำอธิษฐานที่มีการกล่าวเพื่อพวกเขาด้วยท่าทีสำรวม.
หลังการประชุมจบลง ผมไปรวมกับคนอื่น ๆ และเล่นวิ่งไล่จับกับพวกเด็ก ๆ. จากนั้นเราก็ทบทวนจุดสำคัญที่พวกเยาวชนได้จดไว้. ผมให้พวกเขาดูรูปดวงดาวและกาแล็กซีต่าง ๆ ในคอมพิวเตอร์ของผม. พวกเด็ก ๆ ยิ้มแย้มและพ่อแม่ก็มีความสุข.
การประชุมสิ้นสุดลงอย่างรวดเร็ว และทุกคนต้องกลับบ้านแล้ว. ผมเดินทางกลับในเช้าวันรุ่งขึ้นพร้อมกับความทรงจำที่งดงามและหัวใจที่เต็มเปี่ยมด้วยความรักต่อบรรดาเพื่อนใหม่. ผมตั้งใจแน่วแน่ว่าจะเลียนแบบพวกเขาและฝึกที่จะมีความอิ่มใจพอใจและรอคอยพระเจ้า.
[ภาพหน้า 17]
ครอบครัวต่าง ๆ เดินทางไกลหลายกิโลเมตรเพื่อเข้าร่วมการประชุมใหญ่ในวัมบลาน
