โยบ 17:1-16
17 “ผมไม่มีกำลังเหลือแล้ว วันเวลาของผมหมดลงแล้วหลุมศพก็คอยผมอยู่+
2 มีแต่คนเยาะเย้ยผม+ผมจ้องดูพวกเขาทำชั่ว
3 ขอพระองค์สัญญาว่าจะช่วยผม
มีใครอีกหรือที่จะช่วยผมได้?
4 เพราะพระองค์ทำให้พวกเขาขาดความเข้าใจ+พระองค์จึงไม่ยกย่องพวกเขา
5 เขาเอาของของตัวเองแบ่งให้เพื่อน ๆส่วนลูกของเขาเองก็มองตาละห้อย
6 พระองค์ทำให้ใคร ๆ ดูถูก+และถ่มน้ำลายใส่หน้าผม+
7 ผมตามัวเพราะความปวดร้าว+และแขนขาเหลือแต่กระดูก
8 คนซื่อตรงตกใจเมื่อเห็นผมคนที่ทิ้งพระเจ้าทำให้คนดีไม่สบายใจ
9 แต่คนดีก็ยังยึดมั่นกับแนวทางของตัวเอง+และคนซื่อสัตย์ก็เข้มแข็งขึ้น+
10 พวกคุณจะเถียงกับผมใหม่ก็ได้ผมไม่เห็นว่าพวกคุณฉลาดสักคน+
11 เวลาของผมหมดแล้ว+ผมวางแผนอะไรไว้หรืออยากทำอะไรก็ไม่ได้ทำ+
12 พวกเขาเปลี่ยนความมืดเป็นความสว่างพวกเขาเอาแต่พูดว่า ‘ใกล้จะสว่างแล้ว’ ทั้งที่ยังมืดอยู่แท้ ๆ
13 ถ้าผมรออีกหน่อยหลุมศพ*จะเป็นบ้านของผม+ผมจะได้ปูที่นอนในความมืด+
14 ผมจะเรียกหลุม+นั้นว่า ‘พ่อ’
และเรียกหนอนว่า ‘แม่’ กับ ‘พี่สาว’
15 ความหวังของผมอยู่ที่ไหน?+
มีใครคิดไหมว่าผมยังมีหวังอยู่?
16 ความหวังนั้นจะลงไปที่ประตูหลุมศพ*ซึ่งใส่กลอนไว้ตอนที่เรากลายเป็นดินเหมือนกัน”+