[sa Heb., bot·nahʹ].

Ang bunga ng puno ng Pistacia vera. Ang punong ito na deciduous (samakatuwid nga, nalalagas ang mga dahon tuwing taglagas) ay saganang tumutubo sa mga tuyong lugar at bihirang lumampas nang mahigit sa 9 na m (30 piye). Ang mga nuwes nito ay may haba na 1.5 hanggang 2 sentimetro (0.6 hanggang 0.8 pulgada) at tumutubo bilang malalaking kumpol. Ang balat (shell) ng hinog na pistasyo na manipis ngunit matigas at mapusyaw ang kulay ay nababalutan ng tila kulubot na talupak. Ang bawat nuwes ay may butil na luntiang manilaw-nilaw na nababalutan ng manipis at mamula-mulang balat (skin). Ang butil ay may banayad at manamis-namis na lasa at karaniwang kinakain nang hilaw o pinirito. Kung minsan ang mga butil ay pinipisa para makuha ang langis, at ang giniling na mga butil ay ginagamit sa matatamis na produkto.

Kabilang ang mga nuwes ng pistasyo sa “pinakamaiinam na produkto ng lupain” ng Canaan na dinala sa Ehipto bilang kaloob ng mga anak ni Jacob sa isa na namamahala sa Ehipto. (Gen 43:11) Maging sa makabagong panahon, maraming nuwes ng pistasyo ang iniluluwas mula sa iba’t ibang bahagi ng Gitnang Silangan.

Lumilitaw na ang lunsod ng Betonim, nasa S ng Jordan sa teritoryo ng Gad, ay ipinangalan sa mga nuwes ng pistasyo.​—Jos 13:24, 26.