Job 17:1-16
17 “Ubos na ang lakas ko, pati ang mga araw ko;Hinihintay na ako ng libingan.+
2 Pinapalibutan ako ng mga manlalait,+At kitang-kita* ko ang pagiging mapaghimagsik nila.
3 Pakisuyo, tanggapin mo ang panagot ko at itago mo ito.
Sino pa nga ba ang makikipagkamay sa akin at mangangako ng suporta sa akin?+
4 Dahil ipinagkait mo ang kaunawaan sa puso nila;+Kaya hindi mo sila itinataas.
5 Nag-aalok sila sa mga kaibigan nilaSamantalang nanlalabo ang mata ng mga anak nila dahil sa gutom.
6 Ginawa niya akong tampulan ng panlalait* ng mga bayan,+At dinuduraan nila ako sa mukha.+
7 Nanlalabo ang mga mata ko dahil sa paghihirap,+At lahat ng biyas ko ay parang anino na lang.
8 Ang mga matuwid ay napapatitig dito sa pagkamangha,At ang inosente ay nababagabag dahil sa di-makadiyos.*
9 Ang matuwid ay patuloy na gumagawa ng tama,+At ang walang-sala ay lalong lumalakas.+
10 Pero ituloy ninyo ang mga argumento ninyo,Dahil wala pa akong nakikitang marunong sa inyo.+
11 Tapos na ang mga araw ko;+Nasira na ang mga plano ko, ang mga naisin ng puso ko.+
12 Lagi nilang ginagawang araw ang gabi,At sinasabi nila, ‘Malapit nang magliwanag dahil madilim na.’
13 Kaunting paghihintay na lang at magiging tahanan ko na ang Libingan;*+Ilalatag ko ang higaan ko sa kadiliman.+
14 Sasabihin ko sa hukay,*+ ‘Ikaw ang ama ko!’
Sa uod, ‘Ikaw ang ina at kapatid ko!’
15 Kaya nasaan ang pag-asa ko?+
Sino ang nakakakita ng pag-asa para sa akin?
16 Bababa iyon* sa Libingan*Kapag magkasama kaming bumalik sa alabok.”+
Talababa
^ O “tititigan.”
^ Lit., “Ginawa niya akong kasabihan.”
^ O “apostata.”
^ O “libingan.”
^ Pag-asa.