Dehşet Sahneleri Ve Ümit Parıltıları

“ÇEVREMDEKİ BİNALAR SALLANIYOR VE HER YERDEN ALEVLER YÜKSELİYORDU. KOŞARKEN HER YANDA İNSANLARIN AĞLADIKLARINI, DUA ETTİKLERİNİ VE YARDIM İSTEDİKLERİNİ İŞİTİYORDUM. DÜNYANIN SONU GELDİ SANMIŞTIM.”—G. R., DEPREMZEDE.

GEZEGENİMİZİN sürekli hareket halinde olan dış kabuğu, her yıl milyonlarca depremle sarsılmaktadır. Tabii bunların çoğu hissedilemez. * Yine de her yıl, “orta şiddetli”, “şiddetli” ve “çok şiddetli” diye adlandırılacak kadar ciddi boyutlarda ortalama 140 deprem olur. Tarih boyunca, bu büyüklükteki depremler milyonlarca insanın ölümüne ve hesap edilemeyecek kadar çok maddi hasara yol açtı.

Deprem, aynı zamanda bu olayı yaşayanlar üzerinde de derin duygusal izler bırakır. Örneğin, 2001 yılının başlarında iki büyük deprem El Salvador’u şiddetli şekilde sarstıktan sonra, ülkenin Sağlık Bakanlığı Ruh Sağlığı Danışma Heyetinin koordinatörü şöyle dedi: “İnsanlar, belirgin özellikleri üzüntü, umutsuzluk ve öfke olan psikolojik sorunlarla dolu bir evreye giriyor.” El Salvador’daki sağlık görevlilerinin, depresyon ve kaygı sorunları olan hastalarda yüzde 73 artış olduğunu bildirmeleri şaşırtıcı değil. Anketler, çadır kentlerdeki ihtiyaçlar sıralamasında su ihtiyacının hemen ardından, ruh sağlığı konusundaki tedavi ihtiyacının geldiğini gösteriyor.

Fakat depremler ölüm, yıkım ve umutsuzluktan daha fazlasını içeriyor. Bu felaketler pek çok durumda insanları olağanüstü bir iyi niyet göstermeye ve özveride bulunmaya yöneltti. Aslında bazıları, hasar görmüş yapıları tamir etmek ve parçalanmış yaşamları eski haline getirmek için yorulmak bilmeden çalıştılar. Sonraki makalelerin gösterdiği gibi, bu tür ümit parıltıları en dehşetli sahnelerde bile görüldü.

[Dipnot]

 [Sayfa 2, 3’teki resimler]

2. ve 3. sayfalar: Atina’da (Yunanistan) annesinin yıkılan bir binanın içinde kaldığını öğrenerek çılgına dönen genç bir kadın. Beş yaşındaki kızının kurtarıldığını öğrenmenin sevincini yaşayan bir baba

[Tanıtım notu]

AP Photos/Dimitri Messinis