Yaralı Bir Serçenin Yeni Yuvası

“SANKİ yeterince işimiz yok muydu?” Karım, yuvasından düşmüş yavru bir serçeyi eve getirdiğinde, ilk tepkim bu oldu. Ancak korkudan tir tir titreyen kuşa yakından baktığımda haline çok acıdım. Bu minik kuşu nasıl kurtarabiliriz diye düşündüm. *

Misafirimizi ilk başta püre haline getirilmiş yiyeceklerle biraz beslememiz gerekti. Ancak ertesi gün küçük serçe sürekli, beslenmesi için ötüp durdu. Dairemizin iki kapısı olmasına rağmen sesi merdivenlerden bile duyuluyordu!

Tüylerinden misafirimizin küçük bir hanımefendi olduğu anlaşılıyordu. Zamanla güç kazandı ve uçmaya başladı. Ancak kendi doğal ortamına uçması için harcadığımız çabalar pek başarılı olmadı. ‘Belki de evimizi terk edecek cesareti henüz yoktur’ diye düşündük. Biz de bir kuş kafesi aldık ve minik serçemizi evcil bir hayvan gibi beslemeye başladık. Ona Almancada “serçecik” anlamına gelen “Spatzi” adını verdik.

Bir gün Spatzi’nin sevdiği yemeklerden biri olan pilav pişirmiştik. Ancak henüz sıcak olduğu için pilavı bir kenara koyup Spatzi’nin önüne biraz yem koyduk. Minik kuşumuz ne yaptı dersiniz? Gagasıyla, yemleri masadan aşağı attı. Karım ve ben şaşkınlık içinde birbirimize baktık ve gülmeye başladık. Hemen ılınmış olan pilavdan biraz aldık ve Spatzi’nin önüne koyduk. Hayatından çok memnun görünüyordu.

Bu güzel küçük kuşla yakından ilgilenmek insanın aklına İsa’nın öğrencilerine dediği şu sözleri getiriyor: “İki serçe bir paraya satılmaz mı? Yine de, Babanızın haberi olmadan onlardan biri bile yere düşmez.” O zaman İsa “Korkmayın, çünkü siz serçelerden daha değerlisiniz” demişti (Matta 10:29-31).

Yaratıcımız Yehova’nın, sıkıntılarımızı gördüğünü ve gösterdiğimiz tahammülü unutmadığını bilmek ne kadar rahatlatıcıdır (İşaya 63:9; İbraniler 6:10). Evet, minik bir kuşa duyduğumuz şefkat, Yehova Tanrı’nın ona hizmet edenlere duyduğu sevginin sadece küçük bir yansımasıdır.

[Dipnot]