“Doğru kişiyi bulduğumu sanmıştım. Tüm hayatımı onunla geçirebileceğimden emindim. Ama iki ay çıktıktan sonra ondan ayrılmak zorunda kaldım. Bu kadar harika başlayan bir ilişki nasıl oldu da böyle çabucak sona erdi, anlamıyorum!” (Anna) *

“Birbirimize o kadar benziyorduk ki kesinlikle evleniriz diye düşünüyordum. Ama zaman geçtikçe çok farklı olduğumuzu anlamaya başladım. Sonunda ne kadar büyük bir hata yaptığımı fark ettim ve ondan ayrıldım” (Esra)

Sen de buna benzer şeyler yaşadın mı? Öyleyse bu makale ayrılık acısının üstesinden gelmene yardım edebilir.

Ayrılık, ilişkiyi bitiren taraf için bile üzücü olabilir. Altı aylık bir çıkma döneminden sonra erkek arkadaşından ayrılan Sara “Kendimi berbat hissettim” diyor. “Sürekli beraberdik, hatta onsuz bir hayat düşünemiyordum. Ama her şey bir anda bitti. Ayrıldıktan sonra, ne zaman ikimiz için özel olan şarkıları duysam güzel günlerimizi hatırlıyordum. Birlikte vakit geçirmekten hoşlandığımız yerlere gittiğimde yokluğu bana acı veriyordu. Evet, ayrılmayı isteyen bendim, yine de tüm bu karmaşık duyguları yaşadım.”

Ayrılık acı verse de sonuçları iyi olabilir. Esra şöyle diyor: “Karşınızdakini üzmek istemiyorsunuz, ama diğer yandan bir türlü yürümeyen bir ilişkiyi sürdürmeye çalışırsanız sonunda ikinizin de üzüleceğini biliyorsunuz.” Sara da aynı şekilde düşünüyor: “Biriyle çıkarken mutlu değilsen, muhtemelen onunla evlendiğinde de mutlu olmayacaksın; bu durumda en doğrusu ayrılmak.”

İlişkinizin sona ermesi sende bir sorun olduğu anlamına gelmez. Sonuçta her çift çıkma döneminin ardından bir karar vermelidir ve bu karar her zaman evlilik olmayabilir. Senin ya da çıktığın kişinin ilişkiniz hakkında ciddi şüpheleri varsa belki de en doğru karar ayrılmaktır. Eğer ayrılırsanız bunun sadece senin hatan olduğu sonucuna varman gerekmez. Yaşadığın duyguların üstesinden gelerek hayatına devam edebilirsin! Peki nasıl?

Duygularını kabullen. Makalenin başında sözleri yer alan Esra “Herhangi bir arkadaşımı değil en iyi dostumu kaybettim” diyor. Bu kadar yakın olduğun birinden ayrıldığında bir süre keder duyman normaldir. Alp isimli bir genç de şöyle diyor: “Bir ilişki bittiğinde, bunun en doğru karar olduğunu bilsen bile acı çekersin.” Kutsal Kitapta adı geçen Kral Davut büyük acılar yaşadığı bir dönemde duygularını şöyle dile getirmişti: “Bütün gece ağlamaktan sırılsıklam oldu yatağım” (Mezmur 6:6). Belki sen de böyle hissediyorsun. Ancak bazen acıyı dindirmenin en iyi yolu onu yok saymak değil yaşamaktır. Duygularını kabullenmen iyileşme yolundaki ilk adım olabilir. Kutsal Kitaptaki ilke: Vaiz 3:1, 4.

Sana değer veren insanlarla vakit geçir. Bu kolay olmayabilir. Daha önce sözü edilen Anna “Başlarda hiç kimseyi görmek istemiyordum” diyor. “Tüm olanları tekrar düşünmek ve neden böyle olduğunu anlamak için zamana ihtiyacım vardı.” Ancak zaman içinde Anna, olumlu düşünmesine yardım edecek arkadaşlarıyla vakit geçirmekten yarar gördü. Şöyle diyor: “Artık kendimi daha iyi hissediyorum ve yaşadıklarım bana eskisi kadar acı vermiyor.” Kutsal Kitaptaki ilke: Özdeyişler 17:17.

Yaşadıklarından ders çıkar. Kendine şunları sor: ‘Yaşadıklarımdan ne öğrenebilirim? Geliştirmem gereken bir yönüm var mı? Bir daha biriyle çıkacak olsam hangi konularda farklı davranırdım?’ Marcia isimli genç bir kız “Bir süre sonra, olanları daha iyi anlamaya başladım” diyor. “Ancak duruma duygusal değil mantıklı açıdan bakmam zaman aldı.” Daha önce sözlerine değinilen Alp de benzer şeyler hissediyor: “Ayrılığın üstesinden gelmem bir yılımı aldı. Fakat yaşadıklarımdan ders çıkarabilmem için çok daha uzun zaman geçmesi gerekti. Bu tecrübe bana kendim, karşı cins ve ilişkiler hakkında çok şey öğretti. Artık ayrılığın verdiği acıyı eskisi kadar çok hissetmiyorum.”

Kaygılarınla ilgili dua et. Kutsal Kitap şöyle der: ‘[Tanrı] kalbi kırık olanları iyileştirir, sızlayan yaralarını sarar’ (Mezmur 147:3). Yaratıcıdan karşımıza yeni birini çıkarmasını bekleyemeyiz ve bir ilişki bittiğinde de O’nu suçlayamayız. Ama şunu biliyoruz ki O bizimle yakından ilgilenir ve mutlu olmamızı ister. Sen de dua ederek ona içini dök. Kutsal Kitaptaki ilke: 1. Petrus 5:7.