Anlaşılan hayır. İblis Havva’ya Tanrı’nın yasakladığı meyveden yerse, bedeninin öleceğini ama ruhunun başka bir yerde yaşamaya devam edeceğini söylemedi. Yılan aracılığıyla konuşarak şunu iddia etti: “Kesinlikle ölmezsiniz.” Yani Havva o ağacın meyvesinden yerse hiç ölmeyecekti. Şeytan bu sözlerle, onun yeryüzünde yaşamaya devam edeceğini ve Tanrı’dan bağımsız olarak daha iyi bir hayata sahip olacağını ima etti (Başl. 2:17; 3:3-5).

O halde insanın ölümsüz bir ruha sahip olduğu fikri Aden’de ortaya atılmadı. Peki bu sahte öğreti ne zaman ortaya çıktı? Bunu kesin olarak bilmesek de şunu biliyoruz ki, her tür sahte tapınma Nuh’un zamanındaki Tufan’da yok oldu. Hiçbir yanlış dinsel fikir Tufan’dan sonraki dünyaya geçmedi. Çünkü sadece Nuh ve ailesi hayatta kaldı ve onlar hakiki tapınmayı destekliyordu.

Dolayısıyla, ruhun ölümsüzlüğü öğretisi Tufan’dan sonra ortaya çıkmış olmalı. Tanrı Babil’de dilleri karıştırdıktan sonra insanlar ‘tüm yeryüzüne dağıldığında’, insanın ölümsüz bir ruha sahip olduğu fikrini de şüphesiz beraberlerinde götürdüler (Başl. 11:8, 9). Bu sahte öğreti ne zaman ortaya çıkmış olursa olsun, arkasında “yalanın babası” İblis Şeytan’ın olduğundan emin olabiliriz ve bu öğretinin geniş çapta yayılması onu mutlaka memnun etti (Yuhn. 8:44).