1983 yılında doğdum. Hayatımın ilk yıllarında sağlıklı bir çocuktum. Fakat 10 yaşına geldiğimde vücudumun her yerinde şiddetli ağrılar hissetmeye başladım. Yaklaşık iki yıl sonra bir sabah kalktığımda hareket edemediğimi fark ettim. Ne kadar uğraşırsam uğraşayım, bedenimin alt kısmını kıpırdatamıyordum. O günden sonra bir daha hiç yürüyemedim. Hastalığım büyümemi de durdurdu. Bugün hâlâ boyum bir çocuğunki kadar.

Eve mahkûm hale geldikten birkaç ay sonra, iki Yehova’nın Şahidi kapımızı çaldı. Misafir geldiğinde genellikle saklanmaya çalışırdım. Ama o gün, bu iki kadının benimle konuşmasına izin verdim. Onlar cennet hakkında konuşunca yaklaşık beş yaşındayken duyduklarımı hatırladım. O zamanlar, Surinam’da yaşayan Jethro adında bir görevli vaiz ayda bir kez köyümüzü ziyaret ediyordu. O, babamla Kutsal Kitabı inceliyordu. Jethro bana çok iyi davranırdı. Onu çok severdim. Ayrıca babaannemle dedem birkaç kez beni Yehova’nın Şahitlerinin köyümüzde yaptıkları ibadetlere götürmüştü. Bu nedenle evimize gelen kadınlardan biri olan Florence, Kutsal Kitap hakkında daha çok bilgi almayı isteyip istemediğimi sorunca “İsterim” dedim.

Florence bir sonraki ziyaretinde kocası Justus’la birlikte geldi ve benimle Kutsal Kitabı incelemeye başladılar. Okumayı bilmediğimi fark ettiklerinde öğrenmeme yardım ettiler. Bir süre sonra artık kendi kendime okuyabiliyordum. Ancak bir gün bu çift bana Surinam’a tayin edildiklerini söyledi. Ne yazık ki köyümde tetkikime devam edebilecek kimse yoktu. Fakat Yehova beni unutmadı.

Çok geçmeden Orealla’ya Floyd isminde bir öncü geldi. Kulübeden kulübeye iyi haberi duyururken beni buldu. Kutsal Kitabı incelemekten bahsettiğinde gülümsedim. Bana “Neden gülüyorsun?” diye sordu. Ona önceden Tanrı Bizden Neler İstiyor? kitapçığını inceleyip bitirdiğimi ve Sonsuz Yaşama Götüren Bilgi * kitabını incelemeye başladığımı söyledim. Sonra tetkike neden devam edemediğimi açıkladım. Floyd’la birlikte Bilgi kitabının kalan kısmını inceleyip bitirdik. Ama sonra o da başka bir yere tayin edildi. Yine bana Kutsal Kitabı öğretecek kimse kalmamıştı.

 Ancak 2004’te köyümüze Granville ve Joshua isminde iki özel öncü tayin edildi. Kulübeden kulübeye iyi haberi duyururken beni buldular. Kutsal Kitabı incelemeyi isteyip istemediğimi sorduklarında gülümsedim. Onlarla Bilgi kitabını baştan incelemek istedim. Daha önce benimle inceleme yapan kardeşlerle aynı şeyleri öğretecekler mi diye merak ediyordum. Granville bana köyümüzde ibadetlerin yapıldığını söyledi. Yaklaşık 10 yıldır evden dışarı çıkmamış olsam da ibadetlere katılmak istedim. Bunun üzerine Granville beni almaya geldi. Beni bir tekerlekli sandalyeye oturttu ve İbadet Salonuna götürdü.

Bir süre sonra Granville beni Vaizlik Eğitim İbadetinde görev almaya teşvik etti. Şöyle dedi: “Yürüyemiyor olabilirsin ama konuşabiliyorsun. Bir gün gelecek ibadetlerde konuşmalar yapacaksın. Bu kesinlikle olacak.” Bu sözleri beni yüreklendirdi.

Granville’le birlikte iyi haberi duyurmaya başladım. Ancak köyümüzdeki toprak yolların birçoğu tekerlekli sandalye için fazla tümsekliydi. Bu nedenle Granville’den beni hizmete el arabasıyla götürmesini istedim. Bu yöntem çok işe yaradı. Sonra Nisan 2005’te vaftiz edildim. Kısa süre içinde kardeşler bana, cemaatin yayınlarıyla ve İbadet Salonunun ses sistemiyle ilgilenmem için eğitim verdi.

Ne yazık ki 2007’de babamı bir deniz kazasında kaybettim. Ailece altüst olmuştuk. Granville gelip bizimle dua etti ve Kutsal Kitaptan teselli edici ayetler paylaştı. İki yıl sonra çok acı başka bir olay daha yaşadık. Granville de bir deniz kazasında öldü.

Onun yasını tutan küçük cemaatimiz ihtiyarsız kalmıştı. Sadece tek bir hizmet görevlimiz vardı. Granville harika bir dosttu. Çok büyük bir acı içindeydim. Benim ruhi ve fiziksel ihtiyaçlarımla vefayla ilgilenmişti. Onun ölümünden sonraki ibadette görevim vardı. Gözcü Kulesi İncelemesinde paragrafları okuyacaktım. İlk iki paragrafı güç bela okuyabildim. Sonra ağlamaya başladım, gözyaşlarımı durduramıyordum. Sahneden inmek zorunda kaldım.

Başka bir cemaatten kardeşler bize yardım etmek için köyümüze geldiğinde kendimi daha iyi hissetmeye başladım. Ayrıca Büro, Kojo adında bir özel öncü gönderdi. Beni çok sevindiren başka bir şey daha oldu. Annem ve erkek kardeşim Kutsal Kitabı incelemeye başladılar ve vaftiz edildiler. Ardından Mart 2015’te hizmet görevlisi olarak tayin edildim ve bir süre sonra halka yönelik ilk konuşmamı yaptım. O gün, yüzümde bir gülümsemeyle ve minnet gözyaşlarıyla Granville’in bana yıllar önce söylediği şu sözleri hatırladım: “Bir gün gelecek ibadetlerde konuşmalar yapacaksın. Bu kesinlikle olacak.”

JW Broadcasting^®’deki videolar sayesinde benimle benzer durumda olan iman kardeşlerim olduğunu öğrendim. Onlar sağlık sorunlarına rağmen birçok şey başarıyorlar ve mutlu bir hayatları var. Benim de hâlâ yapabildiğim şeyler var. Yehova’ya elimden gelenin en iyisini vermek istediğim için daimi öncülüğe başladım ve Eylül 2019’da hiç beklemediğim bir haber aldım. Yaklaşık 40 müjdeciden oluşan cemaatimize bir ihtiyar olarak tayin edildiğimi öğrendim.

Benimle Kutsal Kitabı inceleyen ve Yehova’ya hizmet etmeme yardım eden değerli kardeşlere minnettarım. Hepsinden önemlisi de Yehova’ya minnettarım, çünkü beni hiç unutmadı.