HAYATINIZIN en mutlu günü hangisiydi? Evlendiğiniz ya da ilk çocuğunuzun doğduğu gün mü? Yoksa kendinizi Yehova’ya adadığınızı göstermek için vaftiz edildiğiniz gün mü? O günü hayatınızdaki en önemli ve en sevinçli gün olarak görüyorsanız haklısınız. Tanrı’yı tüm yüreğiniz, canınız, zihniniz ve kuvvetinizle sevdiğinizi göstermeniz iman kardeşlerinizi de mutlaka çok sevindirmiştir (Mar. 12:30).

Vaftizinizden bu yana Yehova’ya hizmet ederken herhalde çok sevinçler yaşadınız. Ancak Krallığı duyuran bazıları bir zamanlar duyduğu sevinci bir ölçüde kaybetti. Neden böyle oldu? Yehova’ya sevinçle hizmet etmeye devam etmek için hangi nedenlerimiz var?

Krallıkla ilgili mesaj bize çok sevinç verir. Çünkü Yehova, Krallığının yakında bu kötü ortama son verip yeni bir dünya getireceğine söz veriyor. Üstelik Tsefanya 1:14’te şu güvenceyi okuruz: “Yehova’nın büyük günü yakın. O gün yakın, çok çabuk geliyor.” Ancak sandığımızdan daha uzun süre beklemek zorunda olmamız bir zamanlar sahip olduğumuz sevincin azalmasına neden olabilir. Bunun sonucunda Tanrı’ya hizmetimizde yavaşlamaya başlayabiliriz (Özd. 13:12).

Tanrı’nın toplumundaki kardeşlerimizle olan yapıcı arkadaşlıklarımız bizi Yehova’ya sevinçle hizmet etmeye teşvik eder. Hatta gerçek tapınmaya yönelmemize ve Yehova’ya sevinçle hizmet etmeye başlamamıza neden olan ilk şey belki de hizmetçilerinin iyi davranışları olmuştur (1. Pet. 2:12). Peki bir iman kardeşimiz Tanrı’nın standartlarına göre yaşamadığı için terbiye edilirse ne hissedeceğiz? Hakikati Yehova’nın hizmetçilerinin örnek davranışları nedeniyle çekici bulanlar böyle durumlarda cesaretlerini ve sevinçlerini kaybedebilirler.

Şeytan’ın dünyasının ticari propagandası da sevincimizi kaybetmemize neden olabilir. Şeytan bizi aslında ihtiyacımız olmayan şeylere ihtiyacımız olduğuna inandırmaya çalışır. Ancak İsa’nın sözlerini unutmayalım: “Hiç kimse iki efendiye kulluk edemez. Çünkü ya birinden nefret edip diğerini sevecek ya da birine bağlanıp diğerini hor görecektir. Siz hem Tanrı’ya hem de paraya kulluk edemezsiniz” (Mat. 6:24). Bu dünyadan elde  edebileceğimiz her şeye sahip olmaya çalışırken Yehova’ya sevinçli bir şekilde hizmet edemeyiz.

Yehova’ya hizmet etmek O’nu sevenlere ağır gelmez (1. Yuhn. 5:3). İsa’nın şu sözlerini hatırlayın: “Siz, didinip duran ve yükleri ağır olanlar, hepiniz bana gelin. Ben sizi ferahlatırım. Boyunduruğumu yüklenin ve benden öğrenin; ben yumuşak başlı ve alçakgönüllüyüm. Böylece rahata kavuşursunuz. Evet, boyunduruğum rahat taşınır ve yüküm hafiftir” (Mat. 11:28-30). Aslında İsa’nın takipçilerine özgü sorumlulukları yüklenmek rahatlatıcıdır ve sevinç verir. Ayrıca Yehova’ya hizmet etmenin bizim için büyük bir mutluluk kaynağı olduğu kesindir. Şimdi, “beni kurtaran Tanrımla sevineceğim” dememize neden olan üç önemli noktaya bakalım (Hab. 3:18).

Bize hayat veren mutlu Tanrı’ya hizmet ediyoruz (Elçi. 17:28; 1. Tim. 1:11). Varlığımızı sadece Yaratıcımıza borçlu olduğumuzu biliyoruz. Bu nedenle vaftizimizin üzerinden kaç yıl geçtiğine bakmaksızın O’na sevinçle hizmet ediyoruz.

40 yıl boyunca gezici gözetmen olarak hizmet etmiş Héctor’ı düşünelim. O, “saçları ağardığı” halde hâlâ Yehova’ya hizmet etmekten sevinç duyuyor (Mezm. 92:12-14). Karısının hastalığı Tanrı’ya olan hizmetini çok sınırladıysa da sevincini çalamadı. Şöyle dedi: “Karımın sağlığının yavaş yavaş kötüye gittiğini görmek üzücüydü ve ona bakmak zordu; ancak bu durumun gerçek Tanrı’ya hizmet etmekten duyduğum sevinci elimden almasına izin vermedim. Hayatımı, insanları bir amaçla yaratan Yehova’ya borçlu olduğumu biliyorum, bu da O’na derin bir sevgi duymama ve bütün yürekle O’na hizmet etmeme yetiyor. Duyuru işinde faal kalmaya gayret ediyorum. Sevincimi kaybetmemek için her zaman öncelikli olarak Krallık ümidini düşünüyorum.”

Yehova’nın sağladığı fidye sayesinde sevinçli bir hayatımız olabilir. Evet, “Tanrı dünyayı öyle sevdi ki, biricik oğlunu verdi; ona iman eden hiç kimse yok olmasın, hepsi sonsuz yaşama sahip olsun diye bunu yaptı” (Yuhn. 3:16). Tanrı’nın sevgi dolu düzenlemesi olan fidyeye iman edersek günahlarımız bağışlanabilir ve sonsuz yaşama kavuşabiliriz. Minnettar olmamız için harika bir neden değil mi? Fidyeye olan bu minnettarlığımızın bizi Yehova’ya sevinçli bir şekilde hizmet etmeye yöneltmesi gerekmez mi?

Meksika’da yaşayan Jesús birader şöyle anlatıyor: “Tam bir işkoliktim. Bazen mecbur olmadığım halde ardı ardına beş vardiya çalıştığım oluyordu. Amacım sadece daha çok para  kazanmaktı. Sonra Yehova hakkında bilgi aldım ve sevgili Oğlunu insanları kurtarmak için gönderdiğini öğrendim. O’na hizmet etmek için güçlü bir arzu duydum. Bu yüzden hayatımı Yehova’ya adadım. 28 yıl çalıştığım şirketten istifa ettim ve tamgün hizmete başlamaya karar verdim.” Jesús bundan sonra yıllarca Yehova’ya sevinçle hizmet etti.

Hizmetimizin meyvesi üzüntüye değil, büyük bir sevince yol açar. Yehova’yı tanımadan önce hayatınız nasıldı, hatırlıyor musunuz? Elçi Pavlus Roma’daki İsa’nın takipçilerine “bir zamanlar günahın köleleri” iken şimdi “doğruluğun köleleri” olduklarını hatırlattı. Onlar ‘hizmetlerinin meyvesi olarak kutsallığı ve sonunda da sonsuz yaşamı’ elde edeceklerdi (Rom. 6:17-22). Biz de Yehova’nın kutsal standartlarına uyan bir hayat sürüyoruz, bu sayede ahlaksızlıktan, şiddetten ve bunların yol açtığı üzüntüden uzak kalabiliyoruz. Bu bize gerçekten sevinç veriyor.

Bir zamanlar boksör olan Jaime’yi düşünelim. O ateist ve evrimciydi. Yehova’nın Şahitlerinin ibadetlerine katılmaya başladığında oradaki sevgi dolu ortamdan çok etkilendi. Jaime Yehova’ya inanmak istiyordu ve bunun için çok dua etti, ancak bu şekilde eski hayat tarzını bırakabilirdi. Şöyle diyor: “Yavaş yavaş merhametli bir Tanrı’nın varlığını fark etmeye başladım, O’nun sevgi dolu bir Baba olduğunu anladım. Yehova’nın doğru standartlarına bağlı kalmak benim için bir korunma oldu. Eğer yaşam tarzımı değiştirmeseydim bazı eski boksör arkadaşlarım gibi bugün hayatta olmayabilirdim. Hayatımın en mutlu yılları, Yehova’ya hizmet ederek geçirdiğim yıllardır.”

Bu kötü ortamın sonunu beklerken neler hissetmeliyiz? Unutmayalım ki “Ruhu hoşnut ederek eken, ruhtan sonsuz yaşam biçer.” Bunun için “İyi olanı yapmaktan vazgeçmeyelim, çünkü yorulmazsak mevsimi geldiğinde biçeceğiz” (Gal. 6:8, 9). Yehova’nın yardımıyla dayanabiliriz, “büyük sıkıntıdan” sağ geçebilmek için gerekli nitelikleri geliştirmek üzere çok çaba gösterelim ve zorluklar karşısında bile Yehova’ya sevinçle hizmet etmeye devam edelim (Vah. 7:9, 13, 14; Yak. 1:2-4).

Zorluklara dayanırsak karşılığını alacağımızdan emin olabiliriz, çünkü Tanrı yaptıklarımızın, Kendisi ve ismi için gösterdiğimiz gayretin farkındadır. Yehova’ya sevinçle hizmet etmeye devam edersek, mezmur yazarı Davut’un şu sözlerine biz de katılabiliriz: “Yehova hep önümdedir benim. O sağ yanımda durduğu için sarsılmam. Bu yüzden yüreğimde sevinç var, içim neşe dolu; bedenim güven içinde” (Mezm. 16:8, 9).