“HASAT gerçekten bereketli, fakat işçi az. Bunun için hasadın Efendisine yalvarın, hasadına işçiler göndersin” (Luka 10:2). Yaklaşık 2.000 yıl önce İsa’nın söylediği bu sözler bugün Myanmar’ın durumuna çok uygun. Çünkü orada yaşayan 55 milyon insana iyi haberi duyurabilecek sadece 4.200 müjdeci var!

Ancak “hasadın Efendisi” olan Yehova farklı ülkelerden yüzlerce kardeşimizin yüreğini etkiledi ve onlar ruhi hasat işine yardım etmek için Güneydoğu Asya’daki bu ülkeye geldi. Peki memleketlerinden nasıl ayrılabildiler? Bu konuda onlara ne yardım etti? Hangi nimetleri tattılar? Görelim.

Japonya’da yaşayan Kazuhiro isimli öncü kardeşimiz birkaç yıl önce epilepsi nöbeti geçirdi, bilincini kaybetti ve hastaneye kaldırıldı. Doktoru ona 2 yıl araba kullanmamasını söyledi. Kazuhiro buna şok oldu. Kendi kendine şöyle düşündü: “Araba kullanmadan çok sevdiğim öncülük hizmetimi nasıl sürdürebilirim?” Öncülüğe devam edebilmek için Yehova’ya hararetle dua etti.

Şunları anlatıyor: “Bir ay sonra Myanmar’da hizmet eden bir arkadaşım ne durumda olduğumu duydu ve beni arayarak şöyle dedi: ‘Myanmar’da herkes otobüse biniyor. Eğer buraya gelirsen hizmetini sürdürmek için arabaya ihtiyacın olmaz.’ Doktoruma Myanmar’a gidip gidemeyeceğimi sordum. Doktor beni çok şaşırtan bir şey söyledi: ‘Epilepsi alanında uzman, Myanmarlı bir doktor şu anda Japonya’da. Seni onunla tanıştırayım. Eğer bir daha nöbet geçirecek olursan seninle ilgilenebilir.’ Doktorun sözlerini Yehova’dan gelen bir cevap olarak kabul ettim.”

Kazuhiro hemen Myanmar bürosuna e-posta gönderdi ve eşiyle birlikte orada öncü olarak hizmet etmek istediklerini söyledi. Sadece 5 gün sonra Bürodan şöyle bir cevap aldılar: “Gelin, bize daha çok öncü lazım!” Bunun üzerine o da eşi Mari de arabalarını sattı, vizelerini ve uçak biletlerini aldılar. Bugün Mandalay kentinde işaret dili konuşan bir grupta sevinçle hizmet ediyorlar. Kazuhiro şöyle diyor: “Bu tecrübe Yehova’nın Mezmur 37:5’teki şu vaadine olan imanımızı güçlendirdi: ‘Yolunu  Yehova’ya bırak, ve O’na güven; O da gerekeni yapar.’”

Myanmar’daki Yehova’nın Şahitleri 2014’te bir özel bölge ibadetine ev sahipliği yaptı. Bu ibadete başka ülkelerden birçok delege katıldı. Amerika Birleşik Devletleri’nden 34 yaşındaki Monique onlardan biriydi. Şunları anlatıyor: “O bölge ibadetinden döndükten sonra atmam gereken bir sonraki adım hakkında Yehova’ya dua ettim. Ayrıca, ailemle ruhi hedeflerim hakkında konuştum. Myanmar’a taşınmayı düşünüyordum. Onlar da bu fikrimi destekledi. Fakat karar vermeden önce biraz zamana ve bol bol dua etmeye ihtiyacım vardı.” Nedenini şöyle açıklıyor:

“İsa takipçilerini ‘masrafı hesap etmeye’ teşvik etti. O yüzden şunları düşündüm: ‘Maddi gücüm Myanmar’a taşınmaya yetecek mi? Orada, şimdi çalıştığımdan daha fazla çalışmadan geçinebilecek miyim?’ Çok geçmeden fark ettim ki dünyanın öbür ucuna gidecek kadar param yoktu.” Peki Monique taşınmayı nasıl başardı? (Luka 14:28).

Şunları anlatıyor: “Bir gün patronum beni yanına çağırdı. İşten çıkarılacağımı düşünerek endişelendim. Fakat o, iyi bir çalışan olduğum için teşekkür etti ve bana ikramiye vereceğini söyledi. Bu tam da ihtiyacım olan paraydı!”

Monique Aralık 2014’ten bu yana Myanmar’da. Acaba ihtiyacın büyük olduğu bir yerde hizmet etmek konusunda ne hissediyor? Şöyle diyor: “Burada olmaktan çok mutluyum. Üç kişiyle Kutsal Kitabı inceliyorum. Onlardan biri 67 yaşında bir kadın. Beni her zaman güler yüzle, kucaklayarak karşılıyor. Tanrı’nın ismini öğrendiğinde gözyaşlarını tutamadı. Şunları söyledi: ‘Tanrı’nın isminin Yehova olduğunu hayatımda ilk kez duydum. Kızım yaşında olsan da bana hayattaki en önemli şeyi öğrettin.’ Tahmin edebileceğiniz gibi ben de gözyaşlarına boğuldum. Böyle tecrübeler yaşayınca ihtiyaç bölgesinde hizmet etmekten büyük doyum alıyorsunuz.” Monique bir süre önce Krallık Müjdecileri Kursuna katılma ayrıcalığına sahip oldu.

Bazılarını Myanmar’a taşınmaya isteklendiren başka bir şey de Yehova’nın Şahitlerinin 2013 Yıllığı’nda o ülke hakkında anlatılanlar oldu. 30’lu yaşlarının başında olan Li hemşire zaten Güneydoğu Asya’da yaşıyordu. Fakat tamgünlük bir işte çalışıyordu. 2013 Yıllığı’nı okuyunca Myanmar’a taşınmayı düşündü. Şunları söylüyor: “2014’te Yangon kentinde düzenlenen özel bölge ibadetine katıldım. O ibadette, Çince sahada hizmet etmek için Myanmar’a gelen evli bir çiftle tanıştım. Çince bildiğim için Myanmar’a taşınıp oradaki Çince konuşan grubu desteklemeye karar verdim. Monique’le birlikte Mandalay kentine taşındık. Yehova yarım gün çalışabileceğimiz bir iş bulmamıza yardım etti. İkimiz de aynı okulda öğretmenliğe başladık ve okulun yakınlarında bir ev bulduk. Sıcak havaya ve bazı zorluklara rağmen hizmetten keyif alıyorum. Myanmar’da insanların sade bir yaşamı var. Çok nazikler ve iyi haberi dinlemeye istekliler. Yehova’nın bu sahadaki işi hızlandırdığını görmek çok heyecan verici. O’nun, Mandalay kentinde hizmet etmemi istediğinden kesinlikle eminim.”

İhtiyacın büyük olduğu yerlerde hizmet eden birçok kardeş duanın gücünü gördü. 30’lu yaşlarının ortalarında olan bir çiftin yaşadıklarına bakalım. Jumpey ve karısı Nao Japonya’da zaten işaret dili konuşan bir cemaatte hizmet ediyordu. Peki neden  Myanmar’a taşındılar? Jumpey şöyle diyor: “Eşim ve ben hep ihtiyacın büyük olduğu bir ülkede hizmet etmek istemiştik. Cemaatimizden bir birader Myanmar’a taşındı. Çok az birikimimiz olmasına rağmen Mayıs 2010’da biz de taşındık. Myanmar’daki kardeşler bizi çok sıcak bir şekilde karşıladı!” Jumpey Myanmar’daki işaret dili sahası hakkında ne düşünüyor? “Olağanüstü bir ilgi var. İşitme engelli ev sahipleri izlettiğimiz videolara hayran kalıyor. İyi ki Yehova’ya burada hizmet etme kararı vermişiz!”

Peki maddi zorluklarla nasıl başa çıktılar? Jumpey şunları anlatıyor: “3 yıl içinde birikimimizin büyük kısmı tükendi ve bir sonraki yılın kirasını ödeyecek paramız kalmadı. Eşim de ben de bu konuda çok dua ettik. Sonra Bürodan bizi çok şaşırtan bir mektup aldık. Geçici özel öncü olmak isteyip istemediğimizi soruyorlardı! Şunu bizzat gördük ki, Yehova güvenimizi boşa çıkarmadı ve bizi terk etmedi. O her açıdan bizimle ilgileniyor.” Kısa süre önce Jumpey ve eşi Nao da Krallık Müjdecileri Kursuna katıldı.

43 yaşındaki İtalyan asıllı Simone birader ve 37 yaşındaki Yeni Zelanda asıllı eşi Anna da Myanmar’a taşındı. Bu kararı vermelerini sağlayan neydi? Anna “Myanmar’ı anlatan 2013 Yıllığı” diyor. Simone şunları söylüyor: “Myanmar’da olmak harika bir ayrıcalık. Burada yaşam o kadar sade ki Yehova’nın işine daha fazla zaman ayırabiliyorum. İhtiyacın büyük olduğu bir yerde hizmet ederken Yehova’nın bizimle ilgilendiğini görmek çok heyecan verici” (Mezm. 121:5). Anna şöyle diyor: “Hiç olmadığım kadar mutluyum. Sade bir yaşamımız var. Kocamla daha çok zaman geçiriyorum ve bu sayede birbirimize daha da yaklaştık. Ayrıca çok değerli dostlar edindik. İnsanlar Şahitlere karşı önyargılı değil ve hakikate inanılmaz bir ilgi gösteriyorlar!”

Örneğin, Anna şunları anlatıyor: “Bir gün pazarda bir üniversite öğrencisine şahitlikte bulundum ve tekrar buluşmak için sözleştik. Gelirken bir arkadaşını da getirdi. Bir sonraki sefer birkaç kişi daha getirdi. Sonra birkaç kişi daha. Şimdi onlardan beşiyle Kutsal Kitabı inceliyorum.” Simone şunları söylüyor: “Sahamızdaki insanlar arkadaş canlısı ve meraklı kişiler. Çok kişi hakikate ilgi gösteriyor, fakat herkese yetişemiyoruz.”

Peki bazı kardeşler Myanmar’a taşınma kararı vermeden önce hangi adımı attı? Japonya’dan Mizuho hemşire şunları söylüyor: “Kocam Saçyo ve ben hep ihtiyacın büyük olduğu bir ülkede hizmet etmek istedik. Peki nereye gidecektik? Myanmar’ı anlatan 2013 Yıllığı’nı okuduktan sonra, orada hizmet edip edemeyeceğimizi düşünmeye  başladık. Çünkü okuduğumuz güzel tecrübeler bizi çok etkilemişti.” Saçyo şunları diyor: “Myanmar’ın en büyük şehri olan Yangon’a bir haftalık bir keşif turu yapmaya karar verdik. Bu kısa turun sonunda buraya taşınmamız gerektiğine ikna olduk.”

50 yaşlarında olan Rodney ve eşi Jane, oğulları Jordan ve kızları Danica ile birlikte Avustralya’dan Myanmar’a taşındılar. 2010’dan beri ihtiyacın büyük olduğu bu sahada hizmet ediyorlar. Rodney şöyle diyor: “İnsanların ruhi konulara olan açlığı bizi derinden etkiledi. Başka ailelere de Myanmar gibi bir yerde hizmet etmeyi denemelerini şiddetle tavsiye ederim. Çünkü ailemiz ruhen, tarif edemeyeceğim kadar güçlendi! Birçok genç cep telefonlarına, arabalarına, işlerine ve başka şeylere dalmış durumda. Jordan ve Danica ise hizmette kullanacakları yeni kelimeler öğrenmekle meşgul. Kutsal Kitap hakkında bilgisi olmayan kişilerle konuşurken nasıl akıl yürütebileceklerini öğrenmeye çalışıyorlar ve yerel dildeki ibadetler için cevap hazırlıyorlar. Ayrıca heyecan verici başka birçok ruhi faaliyetle meşguller.”

Amerika Birleşik Devletleri’nden Myanmar’a taşınan 37 yaşındaki Oliver bu tür bir hizmeti neden önerdiğini şöyle açıklıyor: “Kendimi rahat hissettiğim koşulların dışına çıkarak Yehova’ya hizmet etmenin birçok yararını gördüm. Ülkemden ayrılmak O’na her koşulda güvenmemi sağladı. Birlikte hizmet ettiğim kardeşleri daha önce hiç tanımıyordum, fakat aynı inançtan olduğumuz için aramızda birlik var. Bunu yalnızca Tanrı’nın Krallığı başarabilir!” Oliver ve eşi Anna bugün Çince sahada gayretle hizmet etmeye devam ediyor.

52 yaşındaki Trazel hemşire 2004’te Avustralya’dan Myanmar’a taşındı. O şunları diyor: “Koşulları elverişli olanlara ihtiyacın büyük olduğu yerlerde hizmet etmeyi tüm yüreğimle tavsiye ediyorum. Hizmet etmeye istekliyseniz Yehova çabalarınızı destekler. Ben bunu yaşayıp gördüm. Bu kadar zengin ve anlamlı bir yaşamı hayal bile edemezdim.”

Myanmar’a giden bu kardeşlerimizin içten sözlerini okudunuz. Dileriz bu sözler, sizde de iyi haberin ulaşmadığı yerlere gitme ve samimi insanlara yardım etme isteği uyandırır. Evet, Myanmar’daki bu kardeşler size adeta şöyle sesleniyor: “Lütfen, Myanmar’a geçip bize yardım edin!”