Babam, Kanada Birleşik Kilisesinde ihtiyardı. Bu yüzden kız kardeşimle birlikte pazar sabahları kilisedeki derslere giderdik. Daha sonra saat 11’de babamla birlikte ayine katılırdık. Öğleden sonra da annemle İbadet Salonuna giderdik. Bu iki dinin birbirinden ne kadar farklı olduğunu görebiliyorduk.

Annem uzun süredir yakından tanıdığı Bob ve Marion Hutcheson’a yeni inancından bahsetti. Onlar da Yehova’nın Şahidi oldular. 1958’de, New York’ta sekiz günlük Tanrısal İrade Uluslararası Bölge İbadeti düzenlendi. Bu çift üç çocuklarıyla birlikte beni de bu ibadete götürdü. Şimdi düşünüyorum da, beni bu ibadete götürmeleri onlar için çok zor olmuş olmalı. Fakat bu, benim en güzel anılarımdan biri.

Çiftlikte büyüdüğüm için hayvanları çok seviyordum ve veteriner olmak istiyordum. Annem cemaatimizdeki bir ihtiyara bundan bahsetmiş. O birader bana nazikçe “son günlerde” yaşadığımızı hatırlattı (2. Tim. 3:1). Ayrıca birkaç yıl boyunca üniversiteye gidersem bunun Yehova’yla ilişkimi nasıl etkileyeceğini sordu. Bunun üzerine üniversiteye gitmekten vazgeçtim.

 Yine de liseden sonra ne yapacağımı düşünmeden edemiyordum. Her hafta sonu hizmete çıksam da hizmetten çok zevk almıyordum ve öncü olmak istemiyordum. Hakikatte olmayan babam ve amcam tam zamanlı bir işte çalışmamı istiyorlardı. Amcam, Toronto’da önde gelen bir sigorta şirketinde üst pozisyonda çalışıyordu. Bana orada bir iş ayarladılar.

Sürekli mesaiye kalıyordum ve Şahit olmayan kişilerle görüşüyordum. Bu yüzden ruhi faaliyetleri aksatmaya başladım. Hakikatte olmayan dedemle birlikte yaşıyordum. Fakat bir süre sonra dedem hayatını kaybetti. Bu yüzden kalacak başka bir yere ihtiyacım oldu.

Beni bölge ibadetine götüren çift, anne babam gibiydi. Beni evlerine aldılar ve ruhen güçlenmeme yardım ettiler. 1960’ta oğulları John’la birlikte vaftiz oldum. John öncülüğe başladı ve hizmetimi artırmama yardım etti. Cemaatteki biraderler ruhen ilerlediğimi fark ettiler ve bir süre sonra beni Vaizlik Eğitim İbadeti gözetmeni olarak tayin ettiler. a

1966’da Randi Berge ile evlendim. O gayretli bir öncüydü ve ihtiyacın daha büyük olduğu bir yerde hizmet etmek istiyordu. Çevre gözetmenimiz bizimle yakından ilgilendi. Bizi Orillia’daki (Ontario) cemaate taşınmaya teşvik etti. Biz de onun bu teşvikine karşılık verdik ve oraya taşındık.

Orillia’ya taşındıktan sonra ben de öncülüğe başladım. Randi’nin gayreti bana da bulaşmıştı. Canla başla öncülük yapmaya başlayınca, Kutsal Kitabı kullanmanın ve insanların verdiği karşılığı görmenin sevincini tattım. Orillia’daki bir çift hayatlarında değişiklikler yaptı ve hakikate geldi. Onların ilerleyişini görmek bizi çok mutlu etti.

Toronto’ya gittiğimiz bir seferinde Beytel’de hizmet eden Arnold MacNamara biraderle tanıştım. “Özel öncü olmak ister misiniz?” diye sordu. Şöyle cevap verdim: “Tabii isteriz. Quebec dışında her yere seve seve gideriz.” Quebec, Kanada’nın Fransızca konuşulan bir eyaletidir. O zamanlar orada iç karışıklık vardı. Oradakiler eyaletlerinin Kanada’dan bağımsız olmasını istiyordu. İngilizce konuşulan bölgelerdeki insanlar, orası hakkında olumsuz bir görüşe sahipti. Ben de bu görüşten etkilenmiştim.

Arnold şöyle dedi: “Beytel şu anda sadece Quebec’e özel öncü gönderiyor.” Bunu duyunca görevi hemen kabul ettim. Randi’nin zaten orada hizmet etmek isteyeceğini biliyordum. Yıllar sonra şunu diyebilirim ki, oraya gitmek hayatımızda verdiğimiz en iyi kararlardan biriydi.

Randi’yle birlikte beş haftalık Fransızca kursuna katıldık. Sonra başka bir çiftle birlikte Rimouski’ye gönderildik. Burası Montreal’in yaklaşık 540 kilometre kuzeydoğusunda bulunuyor. Fransızca konusunda daha çok gelişmemiz gerekiyordu. Mesela bir gün ibadette ilanları okuyordum. Önümüzdeki bölge ibadetine birçok “Avusturyalı delege” gelecek diyeceğime, birçok “devekuşu delege” gelecek dedim. Fransızca’da bu iki kelime birbirine çok benzer.

Daha sonra Rimouski’ye dört bekâr hemşire, Huberdeaus çifti ve iki kızları geldi. Onlar çok gayretli kardeşlerdi. Huberdeaus çifti yedi yatak odalı büyük bir ev tutmuştu. Odaları da biz öncülere kiraladılar. Ev beyaz olduğu için oraya Beyaz Saray diyorduk. Sayımız 12 ila 14 arasında değişiyordu. Randi ve ben özel öncü olduğumuzdan sabahları, öğleden sonraları, akşamları yani hep hizmetteydik. Kolayca hizmet arkadaşı bulabilmek bizim için bir nimetti. Soğuk kış akşamları bile bizimle hizmete çıkıyorlardı.

Bu sadık öncülerle çok iyi anlaşıyorduk, aile gibi olmuştuk. Bazı günler kamp ateşi etrafında otururduk. Bazı günler de toplanıp birlikte farklı farklı mantılar yapardık. Kardeşlerden biri de müzisyendi. Cumartesi akşamları birlikte şarkı söyler, dans ederdik.

Rimouski verimli bir sahadaydı. Beş yıl içinde birçok kişi inceleme yaptı ve vaftiz edildi. Cemaatteki müjdeci sayımız 35’e yükseldi.

Quebec’te hizmet etmek bize çok şey kattı. Yehova’nın hizmette bize yardım ettiğini ve maddi ihtiyaçlarımızı karşıladığını gördük. Ayrıca Fransızca konuşan insanları, dillerini ve kültürlerini sevmeye başladık. Bu sayede başka kültürlere de daha sıcak bakar olduk (2. Kor. 6:13).

Sonra Büro, New Brunswick’in doğusundaki Tracadie kentine taşınmamızı istedi. Bunu hiç beklemiyorduk. O sırada oraya taşınmanın zor olacağını düşünüyorduk. Çünkü bir daire için daha yeni kontrat yapmıştık. Bir okulda yarı zamanlı olarak çalışıyordum. Bir sözleşme yapmıştık. Ayrıca inceleme yaptığımız bazı kişiler daha yeni müjdeci olmuştu. Dahası bir İbadet Salonu inşa etmeye başlamıştık ve işi daha yarılamamıştık.

 Hafta sonu boyunca dua ettik ve Tracadie’ye bakmaya gittik. Orası Rimouski’den çok farklıydı. Fakat Yehova’nın isteği olduğu için oraya taşınmaya karar verdik. Yehova’yı sınadık ve O’nun her engeli bir bir ortadan kaldırdığını gördük (Mal. 3:10). Ruhi düşünüşlü eşimin özverili tutumu ve esprili kişiliği taşınma sürecini kolaylaştırdı.

Cemaatteki tek ihtiyar Robert Ross biraderdi. Eşi Linda’yla birlikte öncülük yapıyorlardı. Çocukları doğduktan sonra da orada kaldılar. Küçük oğullarıyla ilgilenirken bizimle de ilgileniyorlardı. Bize kucak açtılar ve bizle bol bol hizmete çıktılar.

Tracadie’de iki yıl öncülük yaptıktan sonra yeni bir tayin aldık. Çevre işinde çalışmamız isteniyordu. Yedi yıl İngilizce çevrede hizmet ettik. Sonrasında Quebec’te Fransızca çevreye tayin edildik. Bölge gözetmenimiz Léonce Crépeault konuşmalarımdan sonra beni hep överdi. b Fakat şunu da sorardı: “Konuşmaların nasıl daha yararlı olabilir?” Bunun üzerine konuşmalarımın daha net ve anlaşılır olmasına dikkat ettim.

Unutamadığım anılardan bir tanesi de, 1978’de Montreal’de yapılan “Muzaffer İman” temalı uluslararası ibadetti. Orada yemek bölümünde çalışıyordum. İbadete 80.000 kardeş katılacaktı. Yemekle ilgili ayarlamalar tamamen değişmişti. Ekipmanlar, menü, yemeklerin hazırlanış şekli yenilenmişti. 20 büyük buzdolabımız vardı, fakat bazen çalışmıyorlardı. Stadyumda bir spor etkinliği olduğundan, kurulum için ancak gece yarısı stadyuma girebildik. Üstelik kahvaltıyı hazırlamak için gün doğmadan fırınları çalıştırmamız gerekiyordu. Çok yorgunduk. Fakat kardeşlerimiz çok çalışkan, olgun ve mizah anlayışına sahipti. Onlardan çok şey öğrendim. Dostluğumuz hâlâ sürüyor. 1940’lı ve 50’li yıllarda yoğun zulmün yaşandığı Quebec eyaletinde böyle bir uluslararası ibadetin yapılması unutulmazdı. Orada olduğum için çok mutluydum.

Montreal’de yapılan kongrelerde hizmet ederken, diğer gözetmenlerden çok şey öğrendim. Bir yıl, şimdi Yönetim Kurulunda  hizmet eden David Splane birader bölge ibadeti gözetmeniydi. Daha sonraki bir bölge ibadetinde bu görevi bana verdiler. David birader bana çok destek oldu.

Randi ile birlikte 36 yıl çevre hizmetinde çalıştıktan sonra 2011’de Cemaat İhtiyarları Kursu eğitmeni olarak tayin edildim. İki yıl içinde 75 farklı yatakta uyuduk ama bütün özverilere değerdi. Her kursun sonunda ihtiyarlar minnettarlıklarını dile getiriyorlardı. Çünkü Yönetim Kurulunun onlarla ne kadar çok ilgilendiğini görebiliyorlardı.

Sonra Krallık Müjdecileri Kursunda eğitmenlik yapmaya başladım. Öğrencilerin yoğun bir temposu vardı ve kaygılıydılar. Çünkü her gün yaklaşık yedi saat sınıfta oturuyorlardı, her akşam üç saat ders çalışıyorlardı ve haftada dört ya da beş tane görev hazırlıyorlardı. Bunun için diğer eğitmenle birlikte bunu kendi güçleriyle değil, Yehova’nın yardımıyla yapabileceklerini söyledik. Onlar Yehova’ya güvenerek düşündüklerinden çok daha fazlasını yapabildiklerini gördüler. Yaşadıkları sevinci hiç unutmuyorum.

Annem birlikte inceleme yaptığı kişilerle yakından ilgilenirdi. Bu sayede onlar ruhen gelişti. Hatta babam bile hakikate karşı yumuşadı. Annem öldükten üç gün sonra babam hepimizi şaşırtıp İbadet Salonuna geldi. Sonraki 26 yıl boyunca ibadetlere katılmaya devam etti. O hiçbir zaman vaftiz olmadı. Fakat ihtiyarların dediğine göre her hafta ibadete ilk gelen oydu.

Annem tüm çocukları için çok güzel bir örnek oldu. Üç kız kardeşim ve eşleri sadakatle Yehova’ya hizmet ediyor. Onlardan biri Portekiz Beyteli’nde, diğeri de Haiti Beyteli’nde hizmet ediyor.

Şimdi eşimle birlikte Hamilton, Ontario’da özel öncülük yapıyoruz. Çevre hizmetinde çalışırken kardeşlerin tekrar ziyaretlerine gidiyor ve onların tetkiklerine katılıyorduk. Şimdiyse kendimiz başkalarıyla inceleme yapıyoruz ve onların ruhen geliştiğini görebiliyoruz. Bu bizi çok mutlu ediyor. Yeni cemaatimizdeki kardeşlerle çok yakın arkadaş olduk. Yehova’nın onlara hem iyi hem de zor zamanlarında nasıl destek olduğunu görmekten çok etkileniyoruz.

Geriye dönüp bakınca bize gösterilen kişisel ilgiyi çok takdir ediyorum. Ben de aynısını yapmaya çalışıyorum. Başkalarını Yehova için daha çok şey yapmaya teşvik ediyorum. Onlara “içten ilgi” göstermeye çalışıyorum (2. Kor. 7:6, 7). Örneğin bir ailede anne, oğlu ve kızı tamgün hizmette çalışıyorlardı. Babalarına onun da öncülük yapmak isteyip istemediğini sordum. O ise ailesindeki üç öncüyü maddi olarak desteklemek için çalışması gerektiğini söyledi. O zaman ona şöyle sordum: “Yehova onlarla senden daha iyi ilgilenmez mi?” Ailesinin tattığı sevinci tadabilmesi için onu öncü olmaya teşvik ettim. 6 ay sonra o da öncülüğe başladı.

Eşimle birlikte “gelecek nesillere” Yehova’nın “harika işlerini” anlatmaya devam ediyoruz ve başkalarının da Yehova’nın işinde bizim gibi sevinç duymasını diliyoruz (Mezm. 71:17, 18).