Rosie şöyle diyor: “Belirli konularda sürekli kaygı çekiyordum. Hep en kötüsünü düşünüyor, kafamda kötü senaryolar kuruyordum.” Kutsal Kitaptaki hangi ayetler ona yardım etti? Bunlardan bir tanesi Matta 6:34’tü. Orada şöyle yazıyor: “Asla yarın için kaygı çekmeyin, çünkü yarın kendi kaygılarıyla gelecektir. Her günün derdi kendine yeter.” Rosie İsa’nın bu sözleri sayesinde yarın olabilecek şeyler için kaygı çekmeyi bıraktığını söylüyor. Ayrıca şöyle diyor: “Zaten yeterince sıkıntım vardı. Bir de daha olmamış ve muhtemelen hiç olmayacak şeyler için kaygı çekmenin bana hiçbir yararı yoktu.”

Yasmine de kaygıların hayatını ele geçirdiğini fark etti. Şöyle söylüyor: “Günlerce ağlardım, bazı geceler hiç uyuyamazdım. Olumsuz düşünceler beni yiyip bitiriyordu.” Ona hangi ayet yardım etti? 1. Petrus 5:7. Orada şöyle diyor: ‘Tüm kaygılarınızı Tanrı’ya bırakın, çünkü O sizinle ilgileniyor.’ Yasmine şunları söylüyor: “Yehova’ya sürekli olarak dua ettim, O da dualarımı cevapladı. Sanki omuzlarımdan büyük bir yük kalkmıştı. Hâlâ olumsuz düşüncelere kapıldığım zamanlar oluyor, ama artık bunlarla nasıl başa çıkacağımı biliyorum.”

Berna adlı genç bir kız şöyle diyor: “Bence erteleme alışkanlığı genetik, çünkü babamda da var. Dinlenmek ya da televizyon izlemek gibi önemsiz şeyler için önemli işleri erteliyorum. Bu zararlı bir alışkanlık, çünkü stres yaratıyor ve yaptığın işin kalitesini düşürüyor.” Berna 2. Timoteos 2:15’teki şu ilkenin yararını gördü: “Tanrı’nın huzuruna, O’nun onayını kazanmış, . . . . yüzü ak bir işçi olarak çıkmak için elinden geleni yap.” O şöyle diyor: “Erteleme huyum yüzünden kalitesiz bir iş yapıp Yehova’yı utandırmak istemedim.” O, zamanla bu konuda büyük gelişme gösterdi.

Aynı sorunla mücadele eden Kelsey de şunları söylüyor: “Bitirmem gereken bir proje olurdu ama hep son dakikaya bırakırdım. Ağlardım, uykularım kaçardı ve strese girerdim. Bu bana zarar veriyordu.” Özdeyişler 13:16’daki şu sözler Kelsey’ye yardım etti: “Akıllı kişi bilgiye göre davranır; akılsız ise ahmaklığını etrafa yayar.” Bu ayet üzerinde düşünerek şunu öğrendiğini söylüyor: “Gerçekçi düşünüp önceden plan yapmak çok akıllıca. Artık masamın üzerinde tuttuğum bir ajandam var. Yapılacak işleri buraya not ediyorum. Bu, programlı olmamı sağlıyor, böylece işleri son dakikaya bırakmıyorum.”

Kirsten şunları anlatıyor: “Kocam aniden beni dört küçük çocuğumla bırakıp gitti.” Kutsal Kitaptaki hangi ilke ona yardım etti? Özdeyişler 17:17 şöyle der: “Gerçek dost her zaman sever; o, sıkıntılı günler için doğmuş kardeştir.” Kirsten kendisi gibi Yehova’ya tapınan kişilerden yardım istedi. Sonuç ne oldu? Şöyle diyor: “Her konuda yardımıma koştular. Bazıları kapıma alışveriş poşetleri ve çiçekler bıraktı. Üç defa taşınmak zorunda kaldık ve her defasında arkadaşlarım bize yardım etmek için seferber oldu. Bir arkadaşım bana iş buldu. İhtiyacım olduğunda dostlarım hep yanımdaydı.”

Daha önce sözü edilen Delphine de yalnızlıkla mücadele etti. Yaşadığı tüm acılardan sonra şöyle hissetti: “Sanki benim dışımdaki herkes mutluydu. Bense yapayalnızdım.” Delphine Mezmur 68:6’daki şu sözlerle güç buldu: “Tanrı kimsesizlere yuva verir.” O şöyle diyor: “Bu ayet sadece fiziksel bir yuvadan bahsediyor olamazdı. Anladım ki Tanrı bize şu anda başka bir yuva daha vaat ediyor: Gerçek dostlar bulabileceğimiz ve Yehova’yı seven kişilerle duygusal yakınlık kurabileceğimiz güvenli bir ortam. Fakat başkalarıyla yakınlık kurabilmem için önce Yehova’ya yaklaşmam gerektiğini biliyordum. Mezmur 37:4 bunu yapmama yardım etti. Orada şöyle diyor: ‘Zevki Yehova’da bul, O da yüreğindeki dilekleri verir.’”

Delphine şu sonuca vardı: “Yehova’ya daha da çok yaklaşmam gerektiğini fark ettim. O sahip olabileceğimiz en iyi dosttur. Ayrıca başkalarıyla yapmaktan zevk alacağım faaliyetlerin bir listesini yaptım, böylece Yehova’yı seven kişilerle dostluklar kurabilecektim. İnsanların iyi yanlarını görmeyi öğrendim ve kusurlarının onlara davranış tarzımı etkilemesine izin vermedim.”

Tabii ki Tanrı’yı seven arkadaşlarımız da kusurludur. Herkes gibi Yehova’nın Şahitleri de sıkıntılar yaşıyor. Ancak Kutsal Kitabın verdiği eğitim insanları ellerinden geldiğince başkalarına yardım etmeye yöneltir. Böyle dostlar edinmek yararımızadır. Peki Kutsal Kitap kronik bir hastalık ya da ölüm acısı gibi bugün çözemeyeceğimiz sorunlarla da başa çıkmamıza yardım edebilir mi?