“Günah bir insan aracılığıyla ve ölüm günah aracılığıyla dünyaya girdi, ölüm de tüm insanlara geçti; çünkü hepsi günah işledi” (ROMALILAR 5:12).

Tanrı, ilk anne babamız Âdem ve Havva’yı yeryüzünde yarattı ve onlara kusursuz bir zihin ve beden verdi. O ayrıca onları Aden bahçesi denilen cennet bahçesine yerleştirdi. Onlara bir ağaç hariç, tüm ağaçların meyvesinden yiyebileceklerini söyledi. Fakat Âdem ve Havva o yasak olan ağacın meyvesinden yemeyi seçti, böylece günah işlemiş oldular (Başlangıç 2:15-17; 3:1-19). Tanrı, itaatsizlik ettikleri için Âdem ve Havva’yı bu bahçeden kovdu ve bundan sonra hayat onlar için çok zorlaştı. Bir süre sonra çocukları oldu, hayat onlar için de çok zordu. Hepsi yaşlandı ve öldü (Başlangıç 3:23; 5:5). Biz de Âdem ve Havva’nın çocukları olduğumuz için, hastalanıyor, yaşlanıyor ve ölüyoruz.

“Bütün dünya kötü olanın elinde bulunuyor” (1. YUHANNA 5:19).

Ayette “kötü olan” ifadesiyle Şeytan kastedilir. O, Tanrı’ya isyan etmiş bir melektir (Yuhanna 8:44; Vahiy 12:9). Daha sonra başka melekler de Şeytan’ın isyanına katıldı. Onlara  cinler denir. Bu kötü ruhi varlıklar güçlerini insanları kandırmak ve Yaratıcı’dan uzaklaştırmak için kullanıyor. Birçok insanı etkileyip onlara kötü şeyler yaptırıyorlar (Mezmur 106:35-38; 1. Timoteos 4:1). Şeytan ve cinleri insanlara acı çektirmekten zevk alıyor.

“İnsan ne ekerse onu biçer” (GALATYALILAR 6:7).

Hepimiz, Âdem ve Havva’dan miras aldığımız günah ve Şeytan’ın dünya üzerindeki etkisi yüzünden çeşitli şekillerde acı çekiyoruz. Fakat bazen, insanların verdiği kararlar onları sıkıntıya sokuyor. Nasıl? Kötü bir şey yaptıklarında veya akılsızca bir karar verdiklerinde bunun kötü sonuçlarıyla karşılaşıyorlar. Öte yandan, iyi şeyler yapan insanlar bunun yararını görüyor. Örneğin; dürüst, çalışkan ve ailesini seven bir baba, hayatında bunun olumlu sonuçlarını görür ve ailesini mutlu eder. Fakat kumar oynayan, çok içki içen ve tembel biri ailesini yoksulluğa sürükler. Bu nedenle Yaratıcımızı dinlemek akıllıca olur. O, bizim doğru kararlar vermemizi ve bunların güzel sonuçlarını yaşamamızı istiyor (Mezmur 119:165).

‘Son günlerde insanlar, kendini seven, parayı seven, ana baba sözü dinlemeyen, özdenetimden yoksun, azgın, iyilik düşmanı kişiler olacaklar’ (2. TİMOTEOS 3:1-5).

Bugün birçok insan yüzyıllar önce bildirilen bu sözlerde tarif edildiği gibi davranıyor. Onların bu davranışları, şimdiki kötü dünyanın ‘son günlerinde’ yaşadığımızın kanıtlarından biridir. Kutsal Kitap ayrıca savaşlar, kıtlıklar, büyük depremler ve hastalıkların, son günlerde yaşadığımızın bir belirtisi olacağını önceden bildirdi (Matta 24:3, 7, 8; Luka 21:10, 11). Tüm bunlar daha çok acıya ve ölüme yol açıyor.