Yaşam Öyküsü

Yehova’ya Hizmet Etmek İçin Sade Bir Yaşam Sürdüm

CLARA GERBER MOYER TARAFINDAN ANLATILMIŞTIR

92 yaşındayım ve zar zor yürüyorum; yine de hâlâ öğrenebilen, açık bir zihnim var. Çocukluğumdan beri Yehova’ya hizmet etme ayrıcalığına sahip olduğum için gerçekten şükrediyorum! Karmaşık olmayan, sade bir yaşam sürmenin bu hazineye çok büyük katkısı oldu.

OHİO’NUN (ABD) Alliance kentinde 18 Ağustos 1907’de beş çocuğun en büyüğü olarak dünyaya geldim. Ben sekiz yaşındayken, dolgun vakitli hizmet eden bir Mukaddes Kitap Tetkikçisi bisikletle mandıramıza geldi; Yehova’nın Şahitleri o zamanlar böyle adlandırılıyordu. Kapıda annem Laura Gerber’le karşılaştı ve ona kötülüğe neden izin verildiğini bilip bilmediğini sordu. Annem bunu her zaman merak etmişti.

Annem, o sırada dışarıda, ahırda olan babama danıştıktan sonra Studies in the Scriptures’ın altı cildini takım olarak sipariş etti. Bunları yutarcasına okudu ve öğrendiği Mukaddes Kitap hakikatlerinden çok etkilendi. The New Creation (Yeni Yaratılış) adlı 6. cildi inceledi ve İsa’nın Takipçisi olarak suya daldırılarak vaftiz edilmenin gereğini açıkça anladı. Mukaddes Kitap Tetkikçilerini nasıl bulacağını bilmediğinden, soğuğa rağmen Mart 1916’da babamızdan kendisini çiftlikteki küçük derede vaftiz etmesini istedi.

Çok geçmeden annemiz Alliance’daki Daughters of Veterans Hall’da yapılacak bir konuşmayı duyuran gazete ilanını gördü. Konuşmanın başlığı “Çağların Tanrısal Planı” idi. Bununla hemen ilgilendi, çünkü Studies in the Scriptures’ın 1. Cildi konuşmayla aynı başlığı taşıyordu. At arabası hazırlandı ve ailece hepimiz ilk ibadetimize gittik. O günden başlayarak,  çarşamba akşamları ve pazar günleri kardeşlerin evlerindeki ibadetlerde hazır bulunduk. Annem, çok geçmeden cemaatin bir temsilcisi tarafından yeniden vaftiz edildi. Her zaman çiftlik işleriyle çok meşgul olan sevgili babam, sonunda Mukaddes Kitabı incelemekle ilgilendi ve birkaç yıl sonra vaftiz edildi.

Önderlik Edenlerle Karşılaşmamız

Teşkilatın o zamanki başkanı J. F. Rutherford “Milletler Neden Savaşıyor?” başlıklı bir konuşma yapmak üzere 10 Haziran 1917’de Alliance’ı ziyaret etti. Dokuz yaşındaydım ve ana-babam, iki erkek kardeşim Willie ve Charles ile birlikte ben de oradaydım. Hazır bulunan yüzü aşkın kişi güzel bir topluluk oluşturmuştuk. Birader Rutherford’un konuşmasından sonra orada bulunanların çoğu, konuşmanın yapıldığı Columbia Tiyatrosu’nun önünde fotoğraf çektirdik. Ertesi hafta aynı yerde A. H. Macmillan “Tanrı’nın Gelmekte Olan Krallığı” konulu bir konuşma yaptı. Bu kardeşlerin küçük şehrimizi ziyaret etmesi bir ayrıcalıktı.

Unutulmayacak İlk Toplantılar

Hazır bulunduğum ilk büyük ibadet 1918’de Ohio’da Alliance’dan birkaç kilometre uzaktaki Atwater’da idi. Annem Teşkilatın oradaki temsilcisine vaftiz edilmek için yaşımın yeterli olup olmadığımı sordu. İradesini yapmak üzere kendimi Tanrı’ya vakfetme kararımın geçerli olduğunu düşünüyordum, böylece o gün büyük bir elma bahçesinin yakınındaki derede vaftiz edilmeme izin verdiler. Kardeşlerin bu amaçla kurdukları çadırda giysilerimi değiştirip eski, kalın bir gecelikle vaftiz edildim.

1919’un Eylül ayında ana-babamla birlikte trenle Ohio’ya, Erie gölü kıyısındaki Sandusky’ye gittik. Oradan bir feribota binerek kısa sürede o unutulmaz toplantının düzenleneceği Cedar Point’e geldik. Gemiden indiğimizde rıhtımda küçük bir büfe vardı. Ana-babam bana bir hamburger aldı; bu o günlerde benim için gerçek bir lükstü. Öyle lezzetliydi ki! Sekiz günlük büyük ibadette zirve katılım 7.000 kişiydi. Ses düzeni yoktu; çok dikkatle dinlemek zorundaydım.

Bu ibadette The Watch Tower’ın kardeşi olan The Golden Age (şimdiki Awake!) dergisi çıktı. Oraya katılmak için okulun ilk haftasını kaçırmıştım, fakat buna fazlasıyla değmişti. Cedar Point bir tatil beldesiydi ve restoranda ibadete katılanlara yemek hazırlayan aşçılar vardı. Ancak bir sebeple aşçılar ve garsonlar grevdeydi; bu yüzden bu işten anlayan kardeşlerimiz kolları sıvayıp katılanlara yemek hazırladılar. Bundan sonra Yehova’nın kavmi uzun yıllar büyük ibadetlerde yemeklerini kendisi hazırladı.

Cedar Point’te Eylül 1922’de düzenlenen ve zirve olarak 18.000’den fazla kişinin katıldığı dokuz günlük toplantıya gitme ayrıcalığına da sahip olduk. Orada Birader Rutherford bizi “Kralı ve krallığını ilan edin, ilan edin, ilan edin!” diye teşvik etmişti. Bense hizmetime zaten birkaç yıl önce, The Golden Age ve broşürlerin dağıtımıyla başlamıştım.

Hizmete Duyulan Takdir

1918’in başında The Fall of Babylon (Babil’in Düşüşü) adlı broşürün komşu çiftliklere dağıtımına katıldım. Soğuk yüzünden ayaklarımızı ısıtmak için evdeki odun sobasında kızdırdığımız sabuntaşını atlı arabaya, yanımıza alırdık. Arabada ısıtıcı yoktu, yalnızca üstte bir tente ve yanlarda perdeler vardı; bu yüzden kalın palto ve şapkalar giyerdik. Yine de mutlu günlerdi.

1920’de The Finished Mystery’nin ZG diye adlandırılan, dergi boyundaki özel baskısı hazırlandı. * Ana-babamla birlikte bu yayını alıp Alliance’da dolaşırdık. O günlerde kapılara tek başımıza giderdik, bu yüzden bir evin girişinde, birkaç kişinin oturduğu verandaya benzer yere çıkarken çok tedirgin oldum. Sunuşumu yaptıktan sonra bir kadın “Ne güzel, az ve öz konuştu, değil mi?” diyerek yayını aldı. Evden eve giderken ilk defa daha uzun, resmi bir sunuş yaptığım o gün 13 ZG dağıttım.

 Ben dokuzuncu sınıftayken annem zatürree oldu ve bir aydan fazla yattı. En küçük kız kardeşim Hazel bebekti, bu yüzden çocuklara bakmak ve çiftlik işlerine yardım etmek için okulu bıraktım. Yine de, ailem Mukaddes Kitap hakikatini ciddiye alıyordu ve tüm cemaat ibadetlerinde düzenli olarak hazır bulunuyorduk.

Mesih’in ölümünün 1928 yılındaki Anılmasında tüm hazır bulunanlara “Where Are the Nine?” (Dokuzu Nerede?) başlıklı broşür verildi. Bu broşür Mukaddes Kitapta temiz duruma getirilen on cüzamlıdan yalnızca birinin, mucizevi şekilde iyileştiği için İsa’ya alçakgönüllülükle teşekkür ettiğini anlatan Luka 17:11-19’u ele alıyordu. Bundan çok etkilendim. Kendime, “Ben ne kadar takdirkâr biriyim?” diye sordum.

Artık evde işler iyi gittiğinden, sağlığım yerinde ve serbest durumda olduğumdan evden ayrılıp öncülük diye adlandırılan dolgun vakitli hizmete başlamaya karar verdim. Ana-babam bunu yapmam için beni teşvik etti. Böylece, öncülükteki hizmet arkadaşım Agnes Aleta ile birlikte 28 Ağustos 1928’de akşam 21:00’de hizmet edeceğimiz yere gitmek üzere trene bindik. İkimizin de yalnızca birer bavulu ve Mukaddes Kitaba dayalı yayınları taşımak üzere birer sırt çantası vardı. İstasyonda, kız kardeşlerim, annem, babam ağlıyordu; tabii biz de. Armagedon’un yakın olduğuna inandığımızdan, onları bir daha göremeyebileceğimi düşündüm. Ertesi sabah, hizmet edeceğimiz yere, Kentucky’deki Brooksville’e vardık.

Bir pansiyonda küçük bir oda kiraladık; kutularla spagetti aldık ve kendimize sandviçler yaptık. Her gün farklı bir yöne yürüyor, tek başımıza çalışıyor ve ev sahiplerine 1,98 dolarlık bir bağış karşılığında beş adet ciltli kitap sunuyorduk. Yavaş yavaş tüm kasabayı taradık, Mukaddes Kitaba gerçekten ilgi duyan birçok insanla tanıştık.

Yaklaşık üç ayda, hem Augusta’nın hem de Brooksville’in içinde ve çevresinde herkesin kapısını çaldık. Böylece Kentucky’deki Maysville, Paris ve Richmond şehirlerine gidip oralarda çalıştık. Sonraki üç yıl boyunca Kentucky’de cemaatlerin olmadığı birçok ili taradık. Çok kere ailemiz ve dostlarımız Ohio’dan arabayla gelip bir hafta ya da daha fazla bir süre hizmette bize katılarak yardım ettiler.

Diğer Unutulmaz Toplantılar

Ohio’nun Columbus kentinde 24-30 Temmuz 1931 tarihlerinde düzenlenen büyük ibadet gerçekten unutulmazdı. Mukaddes Kitaba dayanan, Yehova’nın Şahitleri ismiyle tanınacağımıza ilişkin duyuru orada yapılmıştı. (İşaya 43:12) Bundan önce insanlar bize dinimizi sorduğunda “Uluslararası Mukaddes Kitap Tetkikçileriyiz” diyorduk. Ancak bu isim bizi gerçekten ayırt etmeye yeterli değildi, çünkü farklı dinsel gruplarla ilişkili Mukaddes Kitap tetkikçileri vardı.

Öncülük arkadaşım Agnes evlenmişti ve ben yalnız kalmıştım; bu yüzden kendine öncülük hizmetinde arkadaş arayanların nereye haber vermeleri gerektiğiyle ilgili duyuruda heyecanlandım. Orada Bertha ve Elsie Garty ile Bessie Ensminger’le tanıştım. İki arabaları vardı ve kendileriyle çalışacak dördüncü bir öncü hemşire arıyorlardı. Daha önce birbirimizi tanımadığımız halde toplantı yerinden birlikte ayrıldık.

Yazın Pennsylvania eyaletinin dört bir yanında çalıştık. Sonra, kış yaklaştığından, güneyde bulunan daha ılıman eyaletlerde, Kuzey Carolina, Virginia ve Maryland’da hizmet etmek istediğimizi bildirdik. İlkbaharda kuzeye döndük. O zaman öncüler böyle bir âdet edinmişlerdi. 1934’te John Booth ve Rudolph Abbuhl, bu âdete uyarak yanlarına Ralph Moyer ve küçük kardeşi Willard’ı da alarak Kentucky’nin Hazard kentine geldiler.

Ralph’la birçok kez karşılaştım; Washington D.C.’de 30 Mayıs-3 Haziran 1935 tarihleri arasında düzenlenen büyük ibadette birbirimizi iyice tanıdık. “Büyük kalabalık” konulu konuşma sunulurken Ralph’la birlikte balkonda oturuyorduk. (Vahiy 7:9-14) O zamana dek büyük kalabalıktan olanların 144.000’ler kadar sadık  olmayan semavi bir sınıfın üyeleri olduğuna inanıyorduk. (Vahiy 14:1-3) Bu yüzden onlardan biri olmak istemiyordum!

Birader Rutherford büyük kalabalığın Armagedon’da sağ kalacak ve yerde yaşayacak sadık bir sınıf olduğunu anlattığında birçokları şaşırdı. Sonra büyük kalabalıktan olanların tümünü ayağa kalkmaya davet etti. Ben kalkmadım, fakat Ralph kalktı. Daha sonra olaylar zihnimde netleşmeye başladı ve 1935 yılı Mesih’in ölümünün Anılmasında simgesel ekmek ve şaraptan aldığım son yıl oldu. Annemse, Kasım 1957’de ölene dek bu sembollerden almaya devam etti.

Sürekli Bir Arkadaş

Ralph ve ben haberleşmeye devam ettik. Ben New York’un Lake Placid kentinde hizmet ediyordum, o ise Pennsylvania’daydı. 1936’da arabasıyla çekebileceği küçük bir karavan yaptı. 16-18 Ekim’de yapılan büyük ibadet için onu Pennsylvania Pottstown’dan, New Jersey Newark’a getirdi. Bir akşam programdan sonra birkaç öncü Ralph’ın yeni karavanını görmeye gittik. O ve ben karavanın içinde küçük lavabonun yanında dururken bana, “Karavanı beğendin mi?” diye sordu.

Başımı sallayınca “Burada yaşamak ister misin?” dedi.

“Evet”, diye yanıt verdim ve beni hiç unutamayacağım bir şefkatle öptü. Birkaç gün sonra evlenmek için gerekli belgeyi aldık. Büyük ibadetin ertesi günü, 19 Ekim’de Brooklyn’e gittik ve Teşkilatın basımevini gezdik. Sonra, hizmet etmek için bir saha istedik. Sahalardan sorumlu birader Grant Suiter’di, orada kimin çalışacağını sordu. Ralph şöyle yanıtladı: “Eğer evlenebilirsek biz çalışacağız.”

Birader Suiter, “akşam 17:00’de gelirseniz bunu halledebiliriz” diye karşılık verdi. Böylece o akşam Brooklyn Heights’ta bir Şahidin evinde evlendik. Bazı dostlarımızla yöredeki bir restoranda yemek yedik ve sonra bir toplu taşıma aracına binip New Jersey’e, Ralph’ın Newark’taki karavanına gittik.

Çok geçmeden, birlikte ilk hizmet yerimiz olan Virginia’daki Heathsville’e doğru yola koyulduk. Northumberland ilinde çalıştık ve oradan Pennsylvania’daki Fulton ve Franklin illerine gittik. 1939’da Ralph mıntıka hizmetine davet edildi; bu, dönüşümlü olarak çok sayıda cemaati ziyaret etmeyi içeren bir faaliyetti. Tennessee eyaletindeki cemaatlerde hizmet ettik. Ertesi yıl oğlumuz Allen doğdu ve 1941’de mıntıka işi sona erdi. O zaman özel öncü olarak Virginia’daki Marion’a gönderildik. O günlerde özel öncü olmak hizmete ayda 200 saat ayırmak demekti.

Ayarlamalar Yapıyoruz

1943’te özel öncülük hizmetini bırakmam gerektiğini anladım. Tüm yapabileceğim küçük  bir karavanda yaşamak, küçük bir çocuğa bakmak, yemek hazırlamak, hepimizin üstünün başının temiz olmasını sağlamak ve ayda 60 saat kadar hizmet etmekti. Ralph ise özel öncü olarak çalışmaya devam etti.

1945’te Ohio’daki Alliance’a geri döndük, dokuz yıllık evimizi, karavanı sattık ve ana-babamın yanına, çiftlik evine taşındık. Kızımız Rebekah orada, evin girişindeki verandada dünyaya geldi. Ralph kentte yarım günlük bir iş bulup daimi öncü olarak hizmetine devam etti. Ben çiftlikte çalıştım ve onun öncülüğü sürdürebilmesine yardım etmek için elimden geleni yaptım. Ailem bize bir toprak ve bir ev vermeyi teklif etti, ancak Ralph bu teklifi kabul etmedi. O Gökteki Krallığın işinde daha yoğun çalışabilmemiz için önümüzde engel olmamasını istedi.

1950’de yeniden Pennsylvania’ya, Pottstown’a yerleştik ve aylık kirası 25 dolar olan bir ev tuttuk. Sonraki otuz yıl boyunca kira yalnızca 75 dolara kadar çıktı. Yehova’nın sade bir yaşam sürmemize yardım ettiğini hissediyorduk. (Matta 6:31-33) Ralph haftanın üç günü berberlik yapıyordu. Her hafta Mukaddes Kitabı iki çocuğumuzla birlikte inceliyor, cemaat ibadetlerine gidiyor ve Gökteki Krallığın iyi haberini ailece vaaz ediyorduk. Ralph yöresel cemaatte riyaset eden nazır olarak hizmet ediyordu. Sade bir yaşam sürerek, Yehova’nın hizmetinde daha çok şey yapabildik.

Sevgili Eşimi Kaybediyorum

1981 yılının 17 Mayıs günü İbadet Salonunda oturmuş bir umumi konuşma dinliyorduk. Ralph kendini kötü hissedip salonun arkasına yürüdü ve bir teşrifatçıyla bana, eve gideceğini söyleyen bir not gönderdi. Bu o kadar alışılmadık bir şeydi ki birine beni hemen arabayla eve götürmesini rica ettim. Ralph o saat içinde ölümcül bir felce yenik düştü. O sabah dergi incelemesinin sonunda cemaate öldüğü duyuruldu.

Ralph o ay hizmette 50 saatten fazla çalışmıştı. Bir öncü olarak dolgun vakitli kariyeri 46 yıldan fazla sürmüştü. Mukaddes Kitabı birlikte incelediği kişilerden sonunda Yehova’nın Şahidi olup vaftiz edilenlerin sayısı 100’ü geçiyordu. Yıllar boyu aldığımız ruhi nimetlere baktığımızda, yaptığımız özverilere fazlasıyla değmişti.

Ayrıcalıklarım İçin Minnettarım

Son 18 yıldır tek başıma yaşıyorum, ibadetlere gidiyorum, insanlara elimden geldiği kadar vaaz ediyorum ve Tanrı’nın Sözünü inceliyorum. Şimdi yaşlılar için kurulmuş bir emekli evinde yaşıyorum. Televizyon edinmek istemedim ve yalnızca birkaç parça mobilyam var. Fakat dopdolu ve ruhen zengin bir yaşam sürüyorum. Ana-babam ve iki erkek kardeşim ölümlerine dek sadık kaldılar, iki kız kardeşim de hakikat yolunda sadakatle yürümeyi sürdürüyorlar.

Oğlum Allen’ın cemaatte bir ihtiyar olarak hizmet etmesi beni sevindiriyor. Yıllardır İbadet Salonları ve Kongre Salonlarında ses düzenini kuruyor ve yazın yapılan büyük ibadetlerde ses düzeninin kurulmasında çalışıyor. Karısı Tanrı’nın sadık bir hizmetçisi, iki oğulları da ihtiyar olarak hizmet ediyorlar. Kızım Rebekah Karres, yaşamının 35 yıldan fazlasını dolgun vakitli hizmette geçirdi; bunun dört yılı Yehova’nın Şahitleri’nin Brooklyn’deki merkezindeydi. O ve kocası 25 yıldır Amerika Birleşik Devletlerinin farklı kısımlarında seyahat işindeler.

İsa, Gökteki Krallığı saklı fakat bulunabilir bir hazineye benzetti. (Matta 13:44) Ailem bu hazineyi yıllar önce bulduğu için minnettarım. Tanrı’ya adanmış bir hizmetle geçen 80’i aşkın yıla hiçbir pişmanlık duymaksızın dönüp bakmak büyük bir ayrıcalık! Eğer hayatımı yeni baştan yaşayabilseydim aynı şeyi yapardım, çünkü gerçekten de ‘Tanrı’nın sevgi dolu inayeti hayattan iyidir.’—Mezmur 63:3.

[Dipnot]

[Sayfa 23’teki resim]

1917’de Alliance’da (Ohio) Birader Rutherford’un konuşmasını dinledik

[Sayfa 23’teki resim]

Ralph’la birlikte kendi yaptığı karavanın önünde

[Sayfa 24’teki resim]

İki çocuğumla birlikte, bugünkü halim