Bir Yardım Çığlığı

“TANRI beni unutmuş!” Brezilyalı bir kadın böyle söyleyerek ağlıyordu. Kocasının ani ölümünden sonra, yaşamanın hiçbir anlamı olmadığını düşünmeye başladı. Böyle bunalıma düşmüş olan ya da yardım için feryat eden birini teselli etmeyi hiç denediniz mi?

Bazı insanlar öylesine büyük bir ümitsizliğe kapılıyor ki, yaşamlarına son veriyorlar; bunların arasında birçok genç de var. Folha de S. Paulo adlı gazeteye göre, Brezilya’da yapılan bir araştırma “gençler arasındaki intihar oranının yüzde 26 arttığını” gösteriyor. Örneğin São Paulo’da yaşayan Walter * adlı genç adamın durumuna bakalım. Onun ne ana babası, ne evi, ne özel yaşamı, ne de güvenebileceği dostları vardı. Walter, içinde bulunduğu berbat duruma son vermek üzere bir köprüden aşağı atlamaya karar verdi.

Bekâr bir anne olan Edna’nın, bir başka adamla tanıştığında iki çocuğu vardı. Daha bir ay geçmeden onlar, adamın ruhçulukla uğraşan alkolik annesinin evinde birlikte yaşamaya başladılar. Edna’nın bir çocuğu daha oldu, aşırı içmeye başladı ve öylesine bunaldı ki, intihara teşebbüs etti. Sonunda çocuklarının velayeti elinden alındı.

Yaşlıların durumu için ne denebilir? Maria eğlenmeyi seven hoşsohbet biriydi. Hemşirelik yapıyordu. Ancak yaşlandıkça, mesleğinde hata yapmaktan korktuğu için, işi konusunda kaygılar duymaya başladı. Bu onu bunalıma soktu. Kendi kendine bazı tedavi yöntemleri denedikten sonra tıbbi yardıma başvurdu. Gördüğü tedavi başarılı olmuş gibiydi. Fakat 57 yaşında işini kaybedince çok daha şiddetli bir bunalıma girdi. Maria hiçbir çıkış yolu göremiyordu. İntiharı düşünmeye başladı.

São Paulo Üniversitesinden profesör José Alberto Del Porto, “ruhsal bunalımda olan insanların yaklaşık yüzde 10’u intihar girişiminde bulunuyor” diyor. ABD’den bir kamu sağlığı başgörevlisi olan Dr. David Satcher, “intihar sonucu ölen insanların sayısının, cinayetten ölenlerin sayısından fazla olması, inanılması zor olmakla birlikte ne yazık ki gerçektir” diyor.

Aslında kimi zaman bir intihar girişimi, bir yardım çığlığıdır. Ve umudunu yitirmiş biri için gerek aile üyeleri gerekse de arkadaşlar muhakkak en doğru şeyi yapmak isterler. Elbette şu gibi sözler kişiye yardım etmeyecektir: “Kendine acımayı  bırak”, “Senden daha kötü durumda bir sürü insan var”, “Ara sıra hepimiz iyi ve kötü günler yaşarız.” Bunları söylemektense, neden gerçek bir dost ve iyi bir dinleyici olmayasınız? Evet ümidini yitirmiş bir insanın hayatın yaşanmaya değer olduğunu görmesine yardım etmeye çalışın.

Fransız yazar Voltaire şunları yazdı: “Bugün, melankoli nöbeti sonucunda kendini öldüren, bir hafta bekleseydi yaşamak isteyecekti.” Evet, o halde umutsuzluk içindeki insanlar hayatın yaşanmaya değer olduğunu nasıl görebilir?

[Dipnot]

[Sayfa 3’teki resim]

İntihar eden gençlerin ve yetişkinlerin sayısı gitgide artıyor

[Sayfa 4’teki resim]

Umudunu yitirmiş birine nasıl yardım edebilirsiniz?