Ciddi Çabaları Yehova Ne Zaman Ödüllendirir?

“BIRAK gideyim, çünkü seher vakti oluyor.”

“Beni mubarek kılmadıkça seni bırakmam.”

“Adın nedir?”

“Yakub.”

“Artık sana Yakub değil, ancak İsrail denilecek; çünkü Allah ile ve insanlarla uğraşıp yendin.”—Tekvin 32:26-28.

Bu ilginç diyalog 97 yaşındaki Yakub’un olağanüstü, adeta bir sporcu çevikliğiyle gösterdiği çaba sonucunda gerçekleşti. Mukaddes Kitap ondan bir sporcu olarak bahsetmese de, Yakub bütün gece bir melekle güreşti ya da boğuştu. Neden? Çünkü o ruhi mirasıyla, Yehova’nın, atasına verdiği vaatle yakından ilgileniyordu.

Kardeşi Esav bundan yıllar önce bir tas çorba karşılığında ilk oğulluk hakkını kendisine vererek bu hakkını kaybetmişti. Ve şimdi Esav’ın 400 adamla birlikte yaklaşmakta olduğunu duymuştu. Doğal olarak endişeye kapılan Yakub, Erden Nehri’nin karşı tarafında bulunan bölgede ailesinin esenlik içinde olacağına ilişkin Yehova’nın vaadinin teyit edilmesini istiyordu. Dualarıyla uyumlu olarak kararlı şekilde harekete geçti. Yaklaşmakta olan Esav’a değerli hediyeler gönderdi. Ayrıca savunma amacıyla, konakladıkları yeri ikiye böldü; karılarını ve çocuklarını Yabbok geçidinin karşı tarafına geçirdi. “Kutsanmak” için yoğun bir çaba harcayarak ve ağlayarak bütün bir gece melekle güreşti.—Hoşea 12:4, Yeni Çeviri; Tekvin 32:1-32.

Geçmişteki başka bir örneği, Yakub’un ikinci ve en çok sevdiği karısı Rahel’i düşünün. Rahel, Yehova’nın Yakub’u bereketleyeceğine dair vaadini iyi biliyordu. Ablası Lea, Yakub’un ilk karısı olmuş, ona dört çocuk doğurmuş ama Rahel kısır kalmıştı. (Tekvin 29:31-35) O, bu durum yüzünden kendine acımaktansa, Yehova’ya yalvarmaya devam etti ve dualarıyla uyumlu olarak kararlı adımlar attı. Tıpkı atası Sara’nın, hizmetçisi Hacar’ı İbrahim’e getirdiği gibi, o da hizmetçisi Bilha’yı Yakub’a bir cariye olarak verirken:  ‘Ondan çocuklarım olsun’ dedi. * Bilha Yakub’a, Dan ve Naftali adında iki oğul doğurdu. Rahel ne ölçüde çaba harcadığını Naftali’nin doğumunda duygusal bir şekilde şöyle dile getirdi: “Kızkardeşimle gayet büyük güreşler yaptım, hem de yendim.” Daha sonra Yusuf ve Benyamin adında iki oğlu olan Rahel böylece daha da büyük nimetler elde etti.—Tekvin 30:1-8; 35:24.

Yehova, Yakub ve Rahel’in fiziksel ve duygusal çabalarını neden bereketledi? Onlar Yehova’nın iradesini ön planda tuttular ve ruhi miraslarına değer verdiler. Yehova’nın, yaşam tarzlarını onaylaması için içtenlikle dua ettiler ve Tanrı’nın iradesiyle ve diledikleri şeylerle uyumlu olarak gereken adımları attılar.

Yakub ve Rahel gibi bugün birçoklarının yaşamı da Yehova tarafından bereketlenmek için özenle ve sebatla çaba gösterilmesi gerektiğini kanıtlayabilir. Onlar bu çabaları sarf ederken çoğu zaman gözyaşı döktüler, cesaretsizliğe kapıldılar ve üzüldüler. İsa’nın takipçisi Elizabeth isimli bir anne uzun bir aradan sonra ibadetlere tekrar katılmak için gösterdiği ciddi çabalardan söz etti. İnancını paylaşmayan bir kocası ve beş küçük oğlu olduğundan ve en yakındaki İbadet Salonunun 30 kilometre uzakta olması yüzünden bu hiç de kolay bir şey değildi. O şöyle dedi: “İbadetlere gitmek özdenetim göstermemi gerektiriyordu, ama bunun benim ve oğullarımın iyiliğine olacağını biliyordum. Böylece, onların bu yolun izlemeye değer bir yol olduğunu anlamalarına yardımcı olabildim.” Yehova onun çabalarını bereketledi. Şu anda üç oğlu İsa’nın takipçilerinin cemaatinde faal müjdecidir ve onlardan ikisi dolgun vakitle hizmet ediyor. Elizabeth onların ruhi ilerlemelerinden sevinç duyuyor ve şöyle diyor: “Ruhi gelişmede beni geçtiler.” Gösterdiği ciddi çabalara karşılık ne büyük bir ödül!

Yehova’nın Bereketlediği İçten Çabalar

İçten ve yoğun çabalar kesinlikle karşılıksız kalmaz. Bir iş ya da görev için ne kadar çaba harcarsak karşılığında o kadar doyum alırız. Yehova bizi böyle yaratmıştır. Kral Süleyman şöyle yazdı: “Hem de her adamın yiyip içmesi, ve bütün emeğinden iyilik görmesi Allahın vergisidir.” (Vaiz 3:13; 5:18, 19) Ancak, Tanrı’nın bereketi için, uygun yönde çaba gösterdiğimizden emin olmalıyız. Örneğin Yehova’nın ruhi şeyleri ikinci plana iten bir yaşam biçimini onaylamasını beklemek makul müdür? İsa’nın vakfolmuş bir takipçisi, kardeşlerle birlikte olduğumuz, eğitildiğimiz ve böylece imanımızın güçlendiği ibadetlere gelmesine sürekli engel olacak bir işi ya da terfi teklifini kabul ederse, Yehova’nın onayını bekleyebilir mi?—İbraniler 10:22-25.

Bir kişinin ruhi şeyleri feda edip, yaşamı boyunca dünyevi bir kariyer ya da maddi refah uğruna çalışıp didinmesi onun mutlaka ‘iyilik göreceği’ anlamına gelmez. İsa ekinci örneklemesinde yanlış yönde harcanan çabaların sonuçlarını gösterdi. Tohum hakkında İsa şu açıklamada bulundu: “Dikenler arasına ekilmiş olan da odur ki, sözü işitir; dünyanın  kaygısı, ve zenginliğin aldatıcılığı sözü boğar, ve söz semeresiz olur.” (Matta 13:22) Pavlus da aynı tuzak hakkında uyardı ve maddeci bir yol izleyenler için “imtihana ve tuzağa ve insanları helâke ve harabiyete batıran çok manasız ve muzır arzulara düşerler” dedi. Ruhen yıkıcı böyle bir yaşam yoluna girmekten nasıl sakınabiliriz? Pavlus şöyle devam etti: ‘Bunlardan kaç ve zenginliğin kararsızlığına değil, zevk için bize her şeyi zengince ihsan eden Allaha ümit bağla.’—I. Timoteos 6:9, 11, 17.

Kaç yaşında ya da ne kadar zamandır Yehova’ya hizmet ediyor olursak olalım, hepimiz Yakub ve Rahel’in gösterdiği ciddi çabaları örnek almaktan yararlanabiliriz. Onlar, Tanrı’nın onayını ararken, koşulları ne kadar ürkütücü ya da moral bozucu olsa da hiçbir zaman ruhi miraslarını göz ardı etmediler. Bugün bizim karşılaştığımız baskılar ve güçlükler de aynı şekilde ürkütücü, moral bozucu olabilir ve hatta bizi bunalıma sokabilir. Böyle bir durumda mücadeleyi bırakma ve Şeytan’ın saldırısının yeni bir kurbanı olma ayartmasıyla karşılaşırız. O, amacına ulaşabilmek için eğlence ya da dinlenme, spor ya da hobi, kariyer ya da maddi refah gibi her yolu kullanabilir. Sık sık cazip vaatler verilir ama bunlar çok nadir gerçekleşir. Aldanarak bu tür bir yol izlemiş ya da ayartılmış olanlar çoğu zaman hayal kırıklığına uğrar. Yakub ve Rahel gibi, ciddi bir mücadele ruhu geliştirelim ve Şeytan’ın hilelerine karşı galip gelelim.

Şeytan, durumun ümitsiz ve uğraşmanın anlamsız olduğunu, yapılabilecek hiçbir şey olmadığını düşünmemizi ve yenilgiyi kabul ettiğimizi görmeyi çok istiyor. O halde, ‘kimse beni sevmiyor’ ve ‘Yehova beni unuttu’ diye düşünüp mücadeleyi bırakmamak için önlemler almamız yaşamsaldır. Bu tür düşüncelere yenik düşmek kişinin kendisine zarar verir. Acaba böyle bir tutum, pes ettiğimizin ve Yehova’nın bereketi için artık uğraşmayacağımızın bir göstergesi olabilir mi? Unutmayalım ki Yehova ciddi çabalarımızı bereketler.

Yehova’nın Bereketi için Uğraşmaya Devam Edin

Ruhi refahımız büyük ölçüde, Yehova’nın bir hizmetçisi olarak iki temel gerçeğin farkında olmamıza bağlıdır. (1) Yaşamdaki sorunlar, hastalıklar ve zor durumlar sadece bir kişiye özgü değildir ve (2) Yehova, yardımı ve bereketi için kendisine içtenlikle yalvaranların feryatlarını işitir.—Çıkış 3:7-10; Yakub 4:8, 10; I. Petrus 5:8, 9.

Koşullarınız ne kadar zor olsa da, kendinizi ne kadar yetersiz hissetseniz de “bizi kolayca saran günaha”, iman eksikliğine teslim olmayın. (İbraniler 12:1) Bereketleninceye kadar uğraşmaya devam edin. Bereketlenmek için bütün bir gece güreşen yaşlı Yakub’u hatırlayarak sabır geliştirin. Faaliyetinizin ne kadar yetersiz olduğunu düşünseniz de, ekinini baharda eken ve sonra hasat için bekleyen çiftçi gibi, Yehova’nın ruhi faaliyetinizi bereketlemesini sabırla bekleyin. (Yakub 5:7, 8) Ve mezmur yazarının şu sözlerini hiç unutmayın: “Gözyaşları ile ekenler meserretle biçeceklerdir.” (Mezmur 126:5; Galatyalılar 6:9) Kararlılığınızı koruyun ve uğraş verenler arasında kalmaya devam edin.

[Dipnot]