Teselli Acı Çekenlere Teselli

TANRI acılara neden izin veriyor sorusu yüzyıllardır birçok filozof ve ilahiyatçının kafasını karıştırdı. Bazıları, Tanrı mutlak güce sahip olduğundan, sonuçta acılardan O’nun sorumlu olması gerektiğini ileri sürdü. İkinci yüzyılda yazılmış apokrif bir eser olan The Clementine Homilies’in yazarı, Tanrı’nın dünyayı iki eliyle yönettiğini iddia etti. Tanrı, “sol eli” İblis’le acılara ve hastalıklara neden olurken, “sağ eli” İsa’yla kurtarıyor ve mutluluk veriyor.

Tanrı acılara neden olmasa da, izin veriyor görüşünü kabul edemeyen başkaları ise, acıların var olduğunu inkâr etmeyi tercih etmiştir. Mary Baker Eddy şunu yazdı: “Kötülük sadece bir hayaldir ve gerçek bir dayanağı yoktur. Eğer günah, hastalık ve ölümün hiç olmadığı kabul edilseydi, bunlar ortadan kaybolurdu.”—Science and Health With Key to the Scriptures.

Birçok kişi tarih boyunca, özellikle de Birinci Dünya Savaşından günlerimize kadar geçen sürede meydana gelen üzücü olaylar yüzünden, Tanrı’nın acıları önleyemediği sonucuna vardı. Yahudi bilgin David Wolf Silverman, “Yahudi Soykırımının, Tanrı’ya mal edilen mutlak güç kavramının istismar edilmesini engellediğini düşünüyorum. Eğer Tanrı anlaşılabilir bir varlıksa, O’nun iyiliğiyle kötülüğün var oluşu uyum içinde olmalıdır ve bu sadece Tanrı mutlak güce sahip değilse doğrudur” diye yazdı.

Ancak, Tanrı’nın acı çekilmesinde bir şekilde payı olduğuna, O’nun acı çekilmesini önleyemediğine ya da acıların sadece bizim hayal ürünümüz olduğuna ilişkin iddialar, acı çeken insanları teselli etmekte yetersiz kalıyor. Ve daha da önemlisi, bu tür inanışlar, Tanrı’nın Mukaddes Kitapta belirtilen adalet, kudret ve şefkat nitelikleriyle kesinlikle bağdaşmıyor. (Eyub 34:10, 12; Yeremya 32:17; I. Yuhanna 4:8) O halde, Mukaddes Kitap acılara neden izin verildiğine ilişkin neler söylüyor?

Acılar Nasıl Başladı?

Tanrı insanları acı çekmeleri için yaratmadı. Aksine, ilk insan çifti olan Âdem ile Havva’ya kusursuz bir zihin ve beden verdi; onlara ev olarak kullanabilecekleri güzel bir bahçe hazırladı ve anlamlı, tatmin edici bir iş verdi. (Tekvin 1:27, 28, 31; 2:8) Ancak bu çiftin mutluluğunun devam etmesi, Tanrı’nın yönetimini ve O’nun neyin doğru neyin yanlış olduğuna karar verme hakkını kabul etmelerine bağlıydı. Bu Tanrısal yetkiyi “iyilik ve kötülüğü bilme ağacı” temsil ediyordu. (Tekvin 2:17) Âdem ile Havva, Tanrı’nın bu ağacın meyvesinden yememeleri konusundaki emrine itaat etmiş olsalardı, O’nun yönetimine bağlılıklarını göstermiş olacaklardı. *

Üzücüdür ki, Âdem ile Havva Tanrı’ya itaat etmediler. Sonradan İblis Şeytan olarak adlandırılan asi bir ruh, Tanrı’ya itaat etmenin iyi bir yol olmadığını ileri sürüp  Havva’yı kandırdı. Güya Tanrı onu çok arzu edilen bir şeyden, bağımsızlıktan, yani kendisi için neyin iyi neyin kötü olduğunu seçme hakkından yoksun bırakmıştı. Şeytan, eğer Havva ağacın meyvesinden yerse ‘gözlerinin açılacağını, iyiyi ve kötüyü bilerek Allah gibi olacağını’ iddia etti. (Tekvin 3:1-6; Vahiy 12:9) Bağımsızlık ümidiyle ayartılan Havva yasak meyveden aldı; çok geçmeden Âdem de aynı şeyi yaptı.

Aynı gün Âdem ile Havva, isyanlarının sonuçlarını görmeye başladılar. Tanrısal yönetimi reddetmekle, O’nun yönetimine bağlı kalmanın sağladığı korunmayı ve nimetleri de kaybettiler. Tanrı onları Cennet’ten kovdu ve Âdem’e “toprak senin yüzünden lânetli oldu; ömrünün bütün günlerinde zahmetle ondan yiyeceksin; toprağa dönünciye kadar, alnının terile ekmek yiyeceksin” dedi. (Tekvin 3:17, 19) Böylece, Âdem ile Havva hastalık, ıstırap, yaşlılık ve ölüme mahkûm oldular. Acılar insan yaşamının bir parçası oldu.—Tekvin 5:29.

Sorunun Çözümü

Belki şöyle bir soru akla gelebilir: ‘Tanrı, Âdem ile Havva’nın günahını görmezlikten gelemez miydi?’ Hayır. Çünkü böyle yapsaydı, otoritesine duyulan saygı azalacaktı; belki de başka isyanları özendirmiş olacak ve bunlar daha büyük acılarla sonuçlanacaktı. (Vaiz 8:11) Ayrıca, bu itaatsizliğe göz yumması Tanrı’yı da suç ortağı yapacaktı. Mukaddes Kitap yazarı Musa şunu hatırlatır: “Kayadır, onun işi tamdır; çünkü bütün yolları haktır; sadakat Allahıdır, ve haksızlık etmez, sadık ve doğru olan odur.” (Tesniye 32:4) Tanrı’nın, kendi ilkelerine uygun olarak, Âdem ile Havva’nın itaatsizliklerinin sonuçlarıyla karşılaşmasına izin vermesi gerekiyordu.

Acaba Tanrı ilk insan çiftiyle birlikte onların isyanının görünmez kışkırtıcısı olan Şeytan’ı neden hemen yok etmedi? Bunu yapacak güce sahipti. Böyle yapsaydı, Âdem ile Havva’nın soyu acı ve ölümü miras almayacaktı. Bununla birlikte, bu Tanrısal güç gösterisi Tanrı’nın zekâ sahibi varlıklar üzerindeki otoritesinin meşruluğunu kanıtlamayacaktı. Dahası, Âdem ile Havva çocuk sahibi olmadan ölselerdi; bu, Tanrı’nın yeryüzünü onların kusursuz soylarıyla doldurma amacının başarısızlığa uğraması anlamına gelecekti. (Tekvin 1:28) Ayrıca, ‘Tanrı insanlar gibi yalan söylemez. O söylediğini yapar ve sözünü yerine getirir.’—Sayılar [Çölde Sayım] 23:19, YÇ.

Yehova Tanrı kusursuz hikmetine uygun olarak, isyanın sınırlı bir süre devam etmesine izin vermeye karar verdi. Böylece, isyancıların Tanrı’dan bağımsız olmanın sonuçlarını yeterince görme fırsatı olacaktı. Tarih, insanlığın Tanrı’nın rehberliğine ihtiyacı olduğunu ve O’nun yönetiminin insanın ya da Şeytan’ın yönetiminden üstün olduğunu açıkça gösterecekti. Ayrıca, Yehova yeryüzüyle ilgili başlangıçtaki amacının gerçekleşmesini sağlamak için bazı adımlar attı. ‘Şeytan’ın başını ezecek’ bir “zürriyet” ya da “soy”un geleceğini ve Şeytan’ın isyanı ile isyanın yıkıcı etkilerini tümüyle ortadan kaldıracağını vaat etti.—Tekvin [Yaratılış] 3:15, YÇ.

Vaat edilen Zürriyet İsa Mesih’ti. I. Yuhanna 3:8’de “Allahın Oğlu, İblisin işlerini çözsün diye, izhar olundu [ortaya çıktı, YÇ]” diye okuyoruz. Mesih, kusursuz yaşamını kurban vererek ve Âdem’in çocuklarını miras aldıkları günah ve ölümden kurtarmak için fidye  bedelini ödeyerek İblis’in işlerine son verdi. (Yuhanna 1:29; I. Timoteos 2:5, 6) İsa’nın fidyesine gerçekten iman edenlere acılardan tamamen kurtulacakları vaat ediliyor. (Yuhanna 3:16; Vahiy 7:17) Bu ne zaman olacak?

Acıların Sonu

Tanrı’nın otoritesinin reddedilmesi sayısız acıya neden oldu. O halde, Tanrı’nın insanların acı çekmesine son vermek ve yeryüzüyle ilgili başlangıçtaki amacını yerine getirmek üzere otoritesini özel bir şekilde kullanması uygundur. İsa, takipçilerine dua etmelerini öğretirken Tanrı’nın bu düzenlemesinden söz etti: “Göklerde olan Babamız, . . . . melekûtun [Krallığın] gelsin; gökte olduğu gibi yerde de senin iraden olsun.”—Matta 6:9, 10.

Tanrı’nın, insanlara kendi yönetimlerini denemeleri için verdiği süre bitmek üzeredir. Tanrı’nın Krallığının 1914’te gökte kurulması ve Kralının İsa Mesih olmasıyla Mukaddes Kitaptaki peygamberlik gerçekleşti. * Gökteki Krallık yakında tüm insan yönetimlerini parçalayıp yok edecek.—Daniel 2:44.

İsa yeryüzündeki kısa hizmeti boyunca, yeniden kurulacak Tanrısal yönetimin insanlığa getireceği nimetlere ilişkin örnekler verdi. İncillerde, İsa’nın toplumda ayrımcılığa maruz kalan yoksul insanlara şefkat gösterdiğine dair kanıtlar vardır. O, hastaları iyileştirdi; açları doyurdu ve ölüleri diriltti. Doğa güçleri bile onun sesine itaat etti. (Matta 11:5; Markos 4:37-39; Luka 9:11-16) Fidyesinin temizleyici etkisini tüm itaatli insanların yararlanması için kullandığında, İsa’nın neler başaracağını bir düşünün! Mukaddes Kitapta, Tanrı’nın İsa’nın yönetimi aracılığıyla ‘[insanların] gözlerinden bütün gözyaşlarını sileceği, artık ölüm, matem, ağlayış ve acının olmayacağı’ vaat ediliyor.—Vahiy 21:4.

Acı Çekenler İçin Teselli

Sevgi dolu ve mutlak güce sahip Tanrımız Yehova’nın bizimle ilgilendiğini ve yakında insanlığa kurtuluş getireceğini bilmek ne kadar yüreklendirici! Genelde, ağır hasta olan biri kendini iyileştirecek tedaviyi çok acı verse de kabul eder. Aynı şekilde, eğer Tanrı’nın meseleleri ele alış şeklinin sonsuz nimetler getireceğini bilirsek; bu bilgi, karşılaştığımız geçici zorluklar ne olursa olsun bizi teselli edebilir.

Önceki makalede sözü edilen Metin, Mukaddes Kitaptaki peygamberliklerden teselli bulmayı öğrendi. O, “karımın ölümünden sonra kendimi insanlardan soyutlamayı çok istedim; fakat bunun karımı geri getirmeyeceğini ve sadece duygusal durumumu kötüleştireceğini kısa sürede fark ettim” diyor. Metin böyle yapmak yerine, her zamanki gibi İsa’nın takipçilerinin ibadetlerine katılmaya ve Mukaddes Kitabın mesajını başkalarıyla paylaşmaya devam etti. O, “Yehova’nın sevgi dolu desteğini hissettikçe ve önemsiz görünen meselelerde bile dualarıma nasıl yanıt verdiğini fark ettikçe, O’na yaklaştım” diyor  ve ekliyor: “Tanrı’nın sevgisini bildiğim için, başıma gelen en kötü denemeye tahammül edebildim. Karımı hâlâ çok özlüyorum, ancak Yehova’nın hiçbir şeyin bize kalıcı zarar vermesine müsaade etmeyeceğine artık kesinlikle inanıyorum.”

Metin ve milyonlarca başka kişi gibi, siz de insanlığın şimdi yaşadığı acıların ‘anılmayıp, akla bile gelmeyeceği’ zamanı özlemle bekliyor musunuz? (İşaya 65:17) Mukaddes Kitabın “RABBİ bulunabilirken arayın; yakınken onu çağırın” öğüdünü dinlerseniz Tanrı’nın Gökteki Krallığının nimetlerini elde edeceğinizden emin olun.—İşaya 55:6

Yaşamınızda Tanrı’nın Sözünü okumaya ve dikkatle incelemeye öncelik vermeniz bunu yapmanıza yardım edecektir. Yehova’yı ve gönderdiği İsa Mesih’i tanıyın. Tanrı’nın standartlarına uygun yaşamaya çalışın ve böylece O’nun egemenliğine boyun eğmek istediğinizi gösterin. Böylece, denemelerle karşılaşsanız bile, şimdi daha mutlu olacaksınız ve gelecekte acıların olmadığı bir dünyada zevkli bir yaşam süreceksiniz.—Yuhanna 17:3.

[Dipnotlar]

[Sayfa 6, 7’deki çerçeve]

ACILARA NASIL DAYANABİLİRİZ?

“Bütün kaygınızı onun [Tanrı’nın] üzerine atın.” (I. Petrus 5:7) Acılara tahammül etmemiz gerektiğinde ya da sevdiğimiz birinin acı çektiğini gördüğümüzde şaşkınlık, öfke ve terk edilmişlik duyguları yaşamamız doğaldır. Ancak, Yehova’nın duygularımızı anladığından emin olun. (Çıkış 3:7; İşaya 63:9) Eski devirlerde yaşamış sadık kişiler gibi, biz de O’na yüreğimizi açabilir, kuşkularımızı ve kaygılarımızı anlatabiliriz. (Çıkış 5:22; Eyub 10:1-3; Yeremya 14:19; Habakkuk 1:13) Yehova denemeleri mucizevi şekilde ortadan kaldırmasa da içten dualarımıza yanıt olarak, denemelerle başa çıkmamız için gereken hikmeti ve gücü verebilir.—Yakub 1:5, 6.

“Üzücü bir denemeyle karşılaştığınızda, başınıza garip bir şey gelmiş gibi şaşırmayın.” (I. Petrus 4:12, New International Version) Petrus burada zulümden söz ediyor; ancak onun sözleri aynı şekilde, imanlı birinin tahammül etmesi gereken herhangi bir acı için de geçerlidir. İnsanlar yoksulluk çekiyor, hastalanıyor ve sevdiklerini kaybediyorlar. Mukaddes Kitap “hepsini vakit ve tali (beklenmedik olaylar) karşılar” diyor. (Vaiz 9:11) Böyle şeyler, insanların bugün içinde yaşadığı koşulların bir parçasıdır. Bu durumun farkında olmamız, acılar ve felaketler başımıza geldiğinde onlara dayanmamıza yardım eder. (I. Petrus 5:9) Her şeyden önemlisi, ‘Yehova’nın gözlerinin doğru kişiler üzerinde olduğu ve kulaklarının onların yakarışına açık’ olduğu güvencesini hatırlamak özellikle bir teselli kaynağı olacaktır.—Mezmur 34:15, YÇ; Süleymanın Meselleri 15:3; I. Petrus 3:12.

“Ümitte sevinin.” (Romalılar 12:12) Elimizden uçup giden mutlulukları sürekli düşünmek yerine, Tanrı’nın tüm acıları sona erdirme vaadi üzerinde derin düşünebiliriz. (Vaiz 7:10) Bir miğferin başı koruduğu gibi, bu sağlam ümit de bizi koruyacaktır. Ümidimiz hayatta yediğimiz darbelerin etkisini hafifletip, onların zihinsel, duygusal ve ruhi sağlığımıza kalıcı zarar vermelerini engeller.—I. Selânikliler 5:8.

[Sayfa 5’teki resim]

Âdem ile Havva Tanrı’nın yönetimini reddetti

[Sayfa 7’deki resim]

Tanrı acıların olmadığı bir dünya vaat ediyor