Verme Ruhunu Geliştirin

HİÇ KİMSE verme ruhuna doğuştan sahip değildir. Bir bebeğin doğal eğilimi kendi istek ve ihtiyaçlarının doyurulmasıdır; onun bakıcılarının ihtiyaçlarından haberi bile yoktur. Fakat çocuk er geç, dünyanın kendi etrafında dönmediğini öğrenir. Başkalarının ihtiyaçlarını göz önünde bulundurmayı, sadece almayı değil, aynı zamanda vermeyi ve paylaşmayı da öğrenmelidir. Verme ruhu, geliştirilmesi gereken bir niteliktir.

Başkalarına bir şeyler veren herkes, bunu cömertçe yapsa bile bu ruha sahip olmayabilir. Bazılarının bağışta bulunmasının bir nedeni kendi çıkarlarını gözetmek olabilir. Bazıları ise insanlar tarafından övülmek için bunu yapıyor olabilir. Fakat İsa’nın gerçek takipçileri farklı bir güdüyle verirler. Öyleyse Tanrı’nın Sözünde teşvik edilen verme ruhunun özelliği nedir? İsa’nın birinci yüzyılda yaşayan takipçilerinin gösterdiği verme ruhunu kısaca gözden geçirmek bu sorunun cevabını bulmamıza yardım eder.

 Verme Konusunda İsa’nın Takipçilerinin Örnekleri

Mukaddes Kitapta belirtilen şekliyle vermek, genellikle sahip olunanları gerçekten ihtiyacı olan ‘başkalarıyla paylaşmak’ anlamına gelir. (İbraniler 13:16, YÇ; Romalılar 15:26) Bu zorlamayla yapılmamalıdır. Resul Pavlus şöyle yazdı: “Hüzünle yahut mecburiyetle değil, herkes yüreğinde niyet ettiği gibi versin; çünkü Allah sevinç ile vereni sever.” (II. Korintoslular 9:7) Vermek aynı zamanda gösteriş için de yapılmamalıdır. Hananya ve Safira böyle bir gösteriş yaptılar ve bu onlara pahalıya mal oldu.—Resullerin İşleri 5:1-10.

Uzak yerlerden gelen Yahudiler ve Yahudiliği benimsemiş kişiler MS 33 yılının Pentikost bayramında Yeruşalim’de bir araya geldiklerinde verme yönündeki ihtiyaç ön plana çıktı. İsa’nın oradaki takipçileri “ruhülkudüsle doldu, ve . . . . başka başka dillerle söylemeğe başladılar.” Onların etrafında büyük bir kalabalık toplandı ve Petrus’un, İsa Mesih hakkındaki harekete geçirici konuşmasını dinledi. Sonra insanlar Petrus ile Yuhanna’nın mabedin kapısındaki topal adamı iyileştirdiğini gördüler ve Petrus’un İsa hakkında ve tövbe etmenin gereği hakkında bir kez daha konuştuğunu işittiler. Binlerce kişi tövbe etti ve Mesih’in takipçileri olarak vaftiz edildi.—Resullerin İşleri 2. ve 3. baplar.

İsa’nın yeni takipçileri Yeruşalim’de kalarak İsa’nın resullerinden daha fazla bilgi almak istediler. Fakat resuller tüm bu ziyaretçilerin ihtiyaçlarıyla nasıl ilgilenecekti? Mukaddes Kitap kaydı bize şöyle söyler: “Tarlaları yahut evleri olanların hepsi satıp, satılmış olan şeylerin bedellerini getirerek resullerin ayakları önüne koyuyorlardı; ve her birine ihtiyacına göre dağıtılıyordu.” (Resullerin İşleri 4:33-35) Gerçekten de yeni kurulan Yeruşalim cemaati verme ruhuna sahipti.

Başka cemaatler de aynı verme ruhunu gösterdiler. Örneğin, İsa’nın Makedonyalı takipçileri, kendileri fakir olmalarına rağmen ihtiyaçta olan Yahuda’daki kardeşleri için bağışta bulunmak konusunda aslında yapabileceklerinden fazlasını yaptılar. (Romalılar 15:26; II. Korintoslular 8:1-7) Filipi cemaati Pavlus’un hizmetini desteklemek konusunda iyi bir örnekti. (Filipililer 4:15, 16) Yeruşalim cemaati ihtiyacı olan dul kadınlara her gün yiyecek dağıtıyordu ve resuller onların hiçbirinin gözden kaçırılmadığından emin olmak için yeterli yedi erkek tayin etmişti.—Resullerin İşleri 6:1-6.

Birinci yüzyıldaki cemaatler, ilerde beklenen zor günlere hazırlık olarak hemen gerekenleri yapmaya başladılar. Örneğin, peygamber Agabus büyük bir kıtlık geleceğini önceden bildirdiğinde, Antakya cemaatindeki öğrencilerin “her biri gücü yettiğine göre, Yahudiyede oturan kardeşlere yardım göndermeğe karar verdiler.” (Resullerin İşleri 11:28, 29) Başkalarının olası ihtiyacını karşılamak için düzenleme yaparak gerçekten iyi bir tutum yansıttılar.

Hangi şey İsa’nın birinci yüzyıldaki takipçilerini böylesine cömert ve sevgi dolu olmaya yöneltti? Acaba bir kimse verme ruhuna nasıl sahip olabilir? Kral Davud’un örneğine kısaca göz atarak bu konuda çok şey öğrenebiliriz.

Davud Hakiki Tapınmayı Cömertçe Destekledi

Yehova’nın huzurunu temsil eden kutsal ahit sandığının yaklaşık 500 yıldır kalıcı bir yeri yoktu. Sandık, İsraillilerin çölde dolaşırken oradan oraya taşıdıkları ve sonra Vaat Edilen Diyara götürdükleri toplanma çadırında korunuyordu. Kral Davud, sandığı bulunduğu çadırdan almayı ve Yehova için, bu kutsal sandığın da içinde olacağı uygun bir ev inşa etmeyi çok arzu ediyordu. Davud, Natan peygambere şöyle dedi: “İşte, ben erz ağacından bir evde oturuyorum, fakat RABBİN ahit sandığı perdeler altında duruyor.”—I. Tarihler 17:1.

Fakat Davud bir savaş adamıydı. Bu nedenle Yehova barış dolu hükümdarlığı sırasında  ahit sandığına mesken olarak bir mabet inşa edecek kişinin Davud’un oğlu Süleyman olmasına karar verdi. (I. Tarihler 22:7-10) Fakat bu durum Davud’u verme ruhu göstermekten alıkoymadı. Büyük bir ekip kurarak, mabedin inşasında kullanılacak malzemeyi toplamaya başladı. Sonra Süleyman’a şöyle söyledi: “RABBİN evi için yüz bin talant altın, ve bin bin [bir milyon] talant gümüş, ve tartısız tunçla demir hazırladım, çünkü pek çoktur; ağaçlar ve taşlar da hazırladım.” (I. Tarihler 22:14) Davud, bu kadarla kalmayıp kendi servetinden, günümüzde 1.200.000.000 doların üstünde değeri olan altın ve gümüş bağışladı. Ayrıca reisler de cömertçe bağışta bulundular. (I. Tarihler 29:3-9) Davud kesinlikle cömert bir tutum, verme ruhu gösterdi.

Davud’u böyle cömert davranmaya yönelten neydi? Kazandığı ve başardığı her şeyi Yehova’nın bereketine borçlu olduğunu biliyordu. Duasında şöyle söyledi: “Ya RAB Allahımız, mukaddes ismine ev yapmak için sana hazırladığımız bütün bu hazine senin elindendir, ve hepsi senindir. Ve bilirim ki, ey Allahım, yüreği sen denersin, ve doğruluktan hoşlanırsın. Ben bütün bu şeyleri yüreğimin  doğruluğu ile gönüllü olarak takdim ettim; ve şimdi burada bulunan kavmının gönüllerile sana takdim ettiklerini sevinçle gördüm.” (I. Tarihler 29:16, 17) Davud Yehova’yla ilişkisine çok değer verdi. Tanrı’ya “bütün yürekle ve istekli canla” hizmet etme gereğinin farkındaydı ve bunu yapmaktan sevinç duydu. (I. Tarihler 28:9) Aynı nitelikler İsa’nın birinci yüzyıldaki takipçilerini de verme ruhu göstermeye yöneltti.

Yehova: En Cömert Kişi

Vermek konusunda en iyi örnek Yehova’dır. Yehova öylesine sevgi ve ilgi doludur ki “güneşini kötülerin ve iyilerin üzerine doğdurur; ve salih olanlar ile olmıyanların üzerine yağmur yağdırır.” (Matta 5:45) Tüm insanlığa ‘hayat, soluk, ve her şeyi’ verir. (Resullerin İşleri 17:25) Aslında İsa’nın öğrencisi Yakub’un dikkat çektiği gibi, “her nimet, her mükemmel armağan yukarıdan, kendisinde değişkenlik ya da döneklik gölgesi olmayan Işıklar Babası’ndan gelir.”—Yakub 1:17, YÇ.

Yehova’nın bize verdiği en büyük hediye gönderdiği “biricik Oğlu”dur, “ta ki, ona iman eden her adam helâk olmasın, ancak  ebedî hayatı olsun.” (Yuhanna 3:16) Hiç kimse böyle bir hediyeyi hak ettiğini iddia edemez, “zira hepsi günah işlediler, ve Allahın izzetinden mahrum kaldılar.” (Romalılar 3:23, 24; I. Yuhanna 4:9, 10) İsa’nın sağladığı fidye Tanrı’nın “sözle anlatılamayan armağanı,” yani “Tanrı’nın size bağışladığı olağanüstü lütuf” için bir temel ve kanaldır. (II. Korintoslular 9:14, 15, YÇ) Pavlus Tanrı’nın hediyesini takdir ederek “Allahın inayetinin incilini şehadet etme”yi yaşamındaki başlıca işi haline getirdi. (Resullerin İşleri 20:24) O, Tanrı’nın iradesinin ‘bütün insanların kurtulması ve hakikat bilgisine gelmesi’ olduğunun farkındaydı.—I. Timoteos 2:4.

Günümüzde bu, dünya çapında 234 ülkeye ulaşan büyük vaaz etme ve öğretme işi aracılığıyla başarılmaktadır. İsa bu artışın olacağını önceden bildirdi. Şöyle söyledi: “Melekûtun bu incili, milletlerin hepsine şehadet olmak üzre, bütün dünyada vâzedilecektir; ve son o zaman gelecektir.” (Matta 24:14) Evet, “önce bütün milletlere incilin vâzolunması gerektir.” (Markos 13:10) Geçen yıl iyi haberi ilan eden altı milyondan fazla müjdeci, bu işe 1.202.381.302 saat ayırdı ve 5.300.000’in üzerinde Mukaddes Kitap tetkiki idare etti. Hayatlar söz konusu olduğundan bu eğitim çok önemlidir.—Romalılar 10:13-15; I. Korintoslular 1:21.

Mukaddes Kitap hakikatine susamış kişilere yardım etmek üzere her yıl Mukaddes Kitap, kitaplar ve küçük kitaplar da dahil milyonlarca yayın basılmaktadır. Ayrıca her yıl bir milyardan fazla Watchtower ve Awake! dergisi basılıyor. İnsanlar iyi habere karşılık verdikçe giderek daha fazla sayıda İbadet ve Toplantı Salonu inşa ediliyor; bu salonlar Mukaddes Kitap eğitiminin merkezi olarak hizmet ediyor. Her yıl bölge ibadetlerinin yanı sıra çevre ve özel ibadet programları düzenleniyor. Yabancı ülkelerde hizmet eden dolgun vakitli vaizlerin, seyahat eden nazırların, ihtiyarların ve hizmet-yardımcılarının eğitilmesi işi de durmadan devam eden bir süreçtir. ‘Sadık ve basiretli köle’ aracılığıyla elde ettiğimiz tüm bu düzenlemeleri yaptığından dolayı Yehova’ya minnettarız. (Matta 24:45-47) O’na olan minnettarlığımızı ifade etmeyi mutlaka çok istiyoruz!

Yehova’ya Olan Minnettarlığımızı Göstermek

Mabedin inşası için gerekenlerin ve birinci yüzyıldaki cemaatlerin ihtiyaçlarının gönüllü bağışlardan karşılandığı gibi, bugünkü tüm düzenlemeler için gereken kaynak da tamamen gönüllü bağışlardan gelir. Bununla birlikte hiç kimsenin her şeyin Sahibi Yehova’yı zengin edemeyeceği unutulmamalıdır. (I. Tarihler 29:14; Haggay 2:8) Bu katkılar, Yehova’ya duyduğumuz sevginin ve hakiki tapınmayı ilerletme isteğimizin bir kanıtıdır. Pavlus bu cömert davranışların ‘Tanrı’ya şükredilmesini’ sağladığını söylüyor. (II. Korintoslular 9:8-13) Yehova böyle bir tutumu teşvik eder, çünkü bu, verme ruhuna ve Yehova’ya karşı sevgi dolu bir yüreğe sahip olduğumuzu gösterir. Yehova cömert olan ve Kendisine güvenen kişileri bereketler ve ruhi yönden zenginleştirir. (Tesniye 11:13-15; Süleymanın Meselleri 3:9, 10; 11:25) İsa şunları söyleyerek bunun mutlulukla sonuçlanacağına dair bize güvence verdi: “Vermek almaktan daha mutludur.”—Resullerin İşleri 20:35.

Verme ruhuna sahip İsa’nın takipçileri ihtiyacın olduğu zamana kadar beklemezler. Aksine “herkes için, ve bilhassa iman ehli için iyilik” etmek üzere fırsatlar ararlar. (Galatyalılar 6:10) Pavlus Tanrısal cömertliği teşvik ederek şöyle yazdı: “Fakat iyilik etmeği ve iane etmeği unutmayın; çünkü Allah bu gibi kurbanlardan hoşlanır.” (İbraniler 13:16) Başkalarına yardım etmek ve pak tapınmayı ilerletmek için zamanımızı, gücümüzü ve maddi olanaklarımızı kullanmak Yehova Tanrı’yı çok memnun eder. Gerçekten de O verme ruhundan hoşlanır.

[Sayfa 26’daki resim]

Birinci yüzyıldaki İsa’nın takipçilerini cömert olmaya yönelten neydi?