Vermenin Mutluluğunu Tadıyor musunuz?

İSA’NIN TAKİPÇİLERİNE özgü hizmette faal olarak neredeyse 50 yıl geçirmişti. Yaşlılığın etkileri yüzünden güçsüz düşmüş olsa da, yeni inşa edilmiş İbadet Salonunu görmeye kararlıydı. Koluna girdiği biraderin yardımıyla salona adımını attı, yavaşça ama dosdoğru hedefine, yani bağış kutusuna doğru yürümeye başladı. Bu amaçla biriktirdiği az miktardaki bağışını kutuya attı. İbadet Salonunun inşasında çalışamamış olsa da yardım etmek istiyordu.

İsa’nın takipçisi bu kadın size başka bir sadık kadını, İsa’nın uzaktan izlediği, mabedin hazinesine iki pul atan ‘yoksul dul kadını’ hatırlatabilir. Gerçi o kadının koşullarının nasıl olduğu söylenmiyor, fakat o zamanlar kocasının olmaması bir kadını maddi açıdan çok sıkıntılı bir duruma sokabilirdi. Belli ki, kadının içinde bulunduğu kötü durumu çok iyi bildiğinden İsa’nın yüreği sızlamıştı. O kadını öğrencilerine örnek gösterirken, küçük hediyesinin ‘tüm ekmek parası, varı yoğu’ olduğuna dikkat çekti.—Markos 12:41-44.

Böylesine ihtiyaç içinde olan dul bir kadın neden böyle bir özveride bulunmuştu? Yehova Tanrı’ya yürekten bağlı olduğu için bunu yaptığı açıktı ve Yehova’nın istediği tapınmanın merkezi, Yeruşalim’deki mabetti. İmkânları sınırlı olsa da kutsal hizmeti desteklemek istemişti. Elinden geleni vermekten büyük bir sevinç duymuş olmalı.

Yehova’nın İşine Destek

Parasal ve maddi bağışlarda bulunmak her zaman pak tapınmanın vazgeçilmez bir kısmı olmuştur; aynı zamanda büyük bir sevinç kaynağı da olmuştur. (1. Tarihler 29:9) Eski İsrail’de, bağışlar sadece mabedi güzelleştirmek için değil, orada Yehova’ya sunulan tapınmanın tüm yönlerini her gün devam ettirmek için de kullanılıyordu. Kanunda İsrailoğullarına, mabet hizmetlerini yapan Levilileri desteklemek için ürünlerinin onda birini bağışlamaları söyleniyordu. Ancak Levililer de aldıkları ürünün onda birini Yehova’ya vermeliydi.—Sayılar 18:21-29.

İsa’nın takipçileri Kanun ahdindeki taleplerden özgür kılınmış olsa da, Tanrı’nın hizmetçilerinin pak tapınmayı desteklemek için maddi bağışlarda bulunması ilkesi  değişmedi. (Galatyalılar 5:1) Ayrıca birinci yüzyıldaki İsa’nın takipçileri kardeşlerinin ihtiyacını karşılamayı bir sevinç saydılar. (Elçilerin İşleri 2:45, 46) Pavlus İsa’nın takipçilerine nasıl Tanrı onlara iyi şeyler veriyorsa, onların da başkalarına karşı cömert olmaları gerektiğini hatırlattı. Şöyle yazdı: “Bu ortamda zengin olanlara, kibirli olmamalarını, güvencesiz servete değil, zevk almamız için bize her şeyi bol bol sağlayan Tanrı’ya ümit bağlamalarını, iyilik yapmalarını, iyi işler açısından zengin olmalarını, eli açık, paylaşmaya hazır olmalarını söyle; böylece, sağlam bir yatırım yapar gibi, kendilerine gelecek için iyi bir temel hazırlayarak gerçek yaşama sımsıkı bağlansınlar.” (1. Timoteos 6:17-19; 2. Korintoslular 9:11) Pavlus kişisel deneyimlerine dayanarak İsa’nın “vermek almaktan daha büyük mutluluktur” sözlerini doğrulayabildi.—Elçilerin İşleri 20:35.

İsa’nın Takipçileri Bugün de Veriyor

Yehova’nın hizmetçileri birbirlerine yardım etmek ve Tanrı’nın işini desteklemek için maddi olanaklarını kullanmaya bugün de devam ediyor. Kanunların buna izin verdiği ülkelerde, yoksul kişiler bile ellerinden geldiği kadar bağışta bulunuyor. Tüm bu bağışları mümkün olan en iyi şekilde kullanmak “sadık ve sağgörülü hizmetkâr”ın Yehova’ya karşı yükümlülüğüdür. (Matta 24:45) Bağışlar büroların masrafları, Mukaddes Kitap ve Mukaddes Kitaba dayalı yayınların çevirisi ve basımı, İsa’nın takipçilerinin büyük toplantılarının düzenlenmesi, gezici gözetmenlerin ve görevli vaizlerin eğitilip cemaatlere gönderilmesi, afet bölgelerine yardım gönderilmesi ve pek çok başka gerekli amaç için kullanılıyor. Şimdi, bunlardan biri, ibadet yerleri inşa etmek için maddi yardım sağlama konusu üzerinde duralım.

Yehova’nın Şahitleri, ruhi eğitimden ve yapıcı arkadaşlıklardan yararlanmak için haftada birkaç defa İbadet Salonlarında toplanırlar. Ancak birçok ülkede ekonomik koşullar yüzünden oradaki Şahitler İbadet Salonu inşaatlarının masraflarını maddi yardım almadan karşılayamıyorlar. Kardeşler bu konuda bir yardım programı başlattı.  Ayrıca binlerce gönüllü, çoğu zaman bu ülkelerin ücra bölgelerinde çalışarak yeteneklerini kullanıyor ve zamanlarını veriyorlar. İnşaat boyunca, o yöredeki kardeşler inşaat ve bakım konusunda beceriler ediniyorlar; İbadet Salonu Fonu sayesinde gerekli araç gereç ve malzemeyi satın alabiliyorlar. Bu yeni salonları kullanan Şahitler, zamanlarını ve paralarını veren iman kardeşlerine derin minnettarlık duyuyorlar. Ayrıca, inşaat masraflarına katılarak daha çok İbadet Salonu inşa edilmesine yardım etmek ve yeni İbadet Salonlarının bakımının sağlanması için her ay onlar da katkıda bulunuyorlar.

İbadet Salonları yerel yöntemler ve malzemeler kullanılarak inşa ediliyor. Bu salonlar gösterişli olmasa da sevimli, pratik ve rahattır. 1999’da bu inşaat programı başladığında, maddi kaynakları kısıtlı yaklaşık 40 ülke programa alındı. İnşaat programı o zamandan beri, bu durumda olan 116 ülkeyi, yani Yehova’nın Şahitlerinin dünya çapındaki cemaatlerinin yarısından fazlasını kapsamına alacak kadar genişletildi. Bu düzenleme sayesinde, son beş yıl içinde 9.000’den fazla, yani günde ortalama 5’ten fazla yeni İbadet Salonu inşa edildi! Bu 116 ülkede hâlâ 14.500 yeni İbadet Salonuna ihtiyaç var. Yehova’nın bereketiyle ve dünyanın dört bir yanındaki Şahitlerin istekli ve cömert tutumu sayesinde bu ihtiyacı karşılamaya yetecek yardımın sağlanacağı ümit ediliyor.—Mezmur 127:1.

İbadet Salonları Büyümeyi Hızlandırıyor

Bu muazzam çabanın o yörelerdeki Şahitler ve Gökteki Krallığı duyurma işi üzerinde nasıl bir etkisi oldu? Birçok yerde, yeni İbadet Salonu inşa edildikten sonra ibadetlere katılımda çarpıcı bir artış oldu. Burundi’den gelen şu rapor buna tipik bir örnektir: “Bir İbadet Salonu, inşası biter bitmez tıklım tıklım dolmaya başlar. Örneğin, ibadete katılımın ortalama 100 kişi olduğu bir cemaat için İbadet Salonu inşa edildi. Bu yeni salon 150 kişiliktir. Fakat İbadet Salonu açıldığında ibadetlere 250 kişi katılıyordu.”

Neden böyle bir artış oldu? Bunun bir nedeni, resmi bir ibadet yeri olmayan ve ağaç  altlarında ya da tarlalarda bir araya gelmek zorunda kalan müjdecilere şüpheyle bakılmasıydı. Bir ülkede böyle küçük dinsel gruplar şiddete maruz kalıyor ve yasalar tüm dinsel toplantıların bir ibadet yerinde yapılmasını şart koşuyor.

Yehova’nın Şahitlerinin kendilerine ait İbadet Salonlarının olması, topluma onların bazı papazların öğrencileri olmadığını göstermeye de yardım ediyor. Yehova’nın Şahitlerinin Zimbabve bürosu şöyle bildiriyor: “Eskiden bu bölgedeki kardeşler evlerde toplanırdı ve bölgedeki insanlar cemaatin o evin sahibiyle bağlantılı olduğunu düşünürlerdi. Kardeşlerin ‘Bay Falanca’nın kilisesine ait olduğunu söylerlerdi. Şimdi insanlar her salonun ‘Yehova’nın Şahitlerinin İbadet Salonu’ olarak açıkça tanıtıldığını gördükçe tüm bu izlenimler değişiyor.”

Sevinçle Verenler

Pavlus “Tanrı sevinçle vereni sever” diye yazdı. (2. Korintoslular 9:7) Büyük miktardaki bağışlar elbette çok işe yarıyor. Fakat Yehova’nın Şahitlerinin işine bağışlanan maddi kaynağın büyük kısmı İbadet Salonlarındaki  bağış kutularından çıkıyor. * Az olsun çok olsun tüm bağışlar önemlidir ve küçümsenmez. İsa’nın, iki pul bağış atan dul kadını görebileceği bir yerde durduğunu hatırlayın. Melekler ve Yehova da o kadını gördüler. O kadının ismini bile bilmiyoruz ama Yehova onun bu özverili davranışının Mukaddes Kitaba sonsuza dek kaydedilmesini sağladı.

Bağışlar, İbadet Salonu inşaatlarının yanı sıra, yaşamsal olan Gökteki Krallık işinin tüm diğer yönlerini de destekler. Böyle bir işbirliği, sevinçli ve “Tanrı’ya sunulan şükürlerle zengin” olmamız için bize bir neden sağlıyor. (2. Korintoslular 9:12) Benin’deki İsa’nın takipçisi kardeşlerimiz şöyle bildiriyor: “Uluslararası kardeşler toplumunun sağladığı parasal yardım için Yehova’ya her gün pek çok şükran duası ediliyor.” Aynı zamanda, Gökteki Krallık işini parasal olarak destekleyen herkes vermenin mutluluğunu tadıyor!

[Dipnot]

[Sayfa 20, 21’deki resimler]

Yehova’nın Şahitlerinin eski ve yeni ibadet yerleri

Zambia

Orta Afrika Cumhuriyeti