Yaşam Öyküsü

Yehova’ya Hizmet Etme Ayrıcalığı Eşsiz Bir Onur

Anlatan Zerah Stigers

Tamgün hizmette benim için sadık bir arkadaş olan kocam 1938’de öldüğünde, bakmam gereken bir bebeğim ve on yaşında bir oğlum vardı. Yine de tamgün hizmete devam etmeyi çok istiyordum. Peki nasıl başarabilirdim? Buna geçmeden, isterseniz daha önce yaşadıklarımdan biraz söz edeyim.

ALABAMA’DA (ABD) 27 Temmuz 1907’de doğumumdan kısa süre sonra, ana babam beni ve üç kardeşimi alıp Georgia’ya taşınmış. Kısa süre sonra Tennessee’ye ve sonra da Florida’daki Tampa şehri yakınlarına taşındık. 1916’da oradayken, sesli ve görüntülü sunulan “Yaradılışın Fotodramı”nı seyrettim. Film endüstrisi henüz fazla gelişmemişti ve bu “Fotodramı” seyreden herkes çok beğeniyordu.

Ana babam The Watchtower’ı ve Mukaddes Kitaba dayalı diğer yayınları hevesle okuyan insanlardı. Babam yayınları sevmesine rağmen o zamanlar Mukaddes Kitap Tetkikçileri olarak bilinen Yehova’nın Şahitleriyle yakın bir ilişki kurmamıştı. Fakat annem bizi ibadetlere götürürdü. Sonra Michigan eyaletinin Niles şehrine taşındık ve trenle 16 kilometre uzaklıktaki Indiana eyaletinin South Bend şehrindeki ibadetlere düzenli olarak katıldık.

Derken, Yehova’ya kendimi adadım ve bunun bir simgesi olarak 22 Temmuz 1924’te  vaftiz edildim. Kısa süre sonra annem işlerini ayarlayıp kolportör oldu; o zamanlar tamgün hizmet eden Yehova’nın Şahitleri böyle bilinirdi. Annemin ve diğer kolportörlerin güzel örneği bende de bu işte çalışma arzusu uyandırdı.

Bir Hayat Arkadaşı Buldum

Indianapolis şehrinde (Indiana), 1925’te düzenlenen bir bölge ibadetinde, Chicago’dan James Stigers’la tanıştım. James’in Yehova’ya coşkuyla hizmet etmesi beni hemen etkiledi. Chicago’ya 160 kilometre uzaklıkta oturduğum için birbirimizi ziyaret etmek o kadar kolay değildi. O zamanlar bu koca şehirde sadece bir cemaat vardı ve ibadetler ikinci kattaki bir kiralık odada yapılırdı. James sık sık beni ruhen güçlendiren mektuplar yazıyordu. Böylece Aralık 1926’da evlendik ve yaklaşık bir yıl sonra ilk oğlumuz Eddie doğdu.

Hemen sonra James’le birlikte öncülük hizmetine başladık. Sekiz eyalette hizmet ettik; Michigan, Louisiana, Mississippi, Güney Dakota, Iowa, Nebraska, California ve Illinois; hayatımızın en zevkli yıllarıydı. Ailece geçirdiğimiz o mutlu yıllar James’in hastalanmasıyla kesintiye uğradı.

James’in hastalığının yol açtığı maddi güçlükler nedeniyle 1936’da, bir Şahit olan kayınvalidemle birlikte yaşamak üzere Chicago’ya taşındık. James’in hastalığının son dönemlerinde, ben ikinci oğlumuza hamileyken günde 1 dolara bir kafeteryada çalıştım. Sevgili kayınvalidem bize bol bol yiyecek veriyor ve bir kuruş bile kabul etmiyordu. Bize bundan daha iyi davranamazdı.

James’in bir tür beyin iltihaplanması olan ensefalit hastalığı iki yıl sürdü ve Temmuz 1938’de öldü. Hastalığı sırasında araba kullanamıyor ve kapı kapı hizmetine katılamıyordu, fakat başkalarına şahitlik etmek için hiçbir fırsatı kaçırmıyordu. Ailemizin geçimine katkıda bulunabilmek için tamgün hizmeti bıraktım. Çok farklı işler buluyordum, fakat hepsi de çok kısa sürüyordu.

Oğlumuz Bobby, babasının ölümünden sadece sekiz gün sonra, 30 Temmuz 1938’de doğdu. Kayınvalidem doğum için devlet hastanesine gitmeme izin vermedi. Bunun yerine daha iyi bir hastaneye gitmem ve kendi doktoru tarafından bakılmam için düzenleme yaptı. Bütün faturaları da kendisi ödedi; gösterdiği sevgi için ona yürekten minnettarım.

Tamgün Hizmete Dönüş

Bobby 2 yaşını doldurana kadar kayınvalidemle birlikte oturduk; o sırada Eddie de 12 yaşındaydı. Hayatımdaki yeni şartlara uyum sağlamam gerekse de, Yehova’ya tamgün hizmet etme arzum hâlâ çok güçlüydü. Detroit’te (Michigan) 1940’ta yapılan bir bölge ibadetinde öncü bir çiftle karşılaştım ve onlar beni öncülük yapmak üzere Güney Carolina’ya taşınmaya teşvik etti. Ben de 150 dolara 1935 model bir Pontiac satın alıp taşınma hazırlıklarına başladım. Amerika Birleşik Devletleri’nin II. Dünya Savaşına girdiği 1941 yılında, iki oğlumla birlikte güneye doğru yola çıktım ve yeniden tamgün hizmete başladım.

Güney Carolina’da önce Camden’a, sonra Little River’a, sonra da Conway’e yerleştik. Conway’de küçük bir karavan aldım. İyi yürekli bir benzin istasyonu sahibi, karavanımı  istasyonun yakınına park etmeme, oranın doğal gazını, elektriğini hatta tuvaletini kullanmama izin verdi. II. Dünya Savaşı sırasında benzin karneye bağlanmıştı, yakıt alamıyordum. Bu yüzden kullanılmış bir bisiklet satın aldım. Sonra, 1943’te bütün paramız bittiği için öncülüğe devam etmem imkânsız göründüğü bir anda özel öncülük daveti aldım; böylece her ay harcamalarım için bir ödenek almaya başladım. Bugüne kadar geçen yıllar boyunca Yehova bana çok yardım etti!

O zamanlar Conway’de yaşayan başka Şahit yoktu ve çocuklarla birlikte kendi başımıza hizmete çıkmak zor oluyordu. Bu yüzden mektup yazıp özel öncü bir hizmet arkadaşı istedim ve 1944’te muhteşem bir arkadaş olan Edith Walker hemşireye kavuştum. Onunla birlikte 16 yıl boyunca çeşitli görevlerde çalıştık. Sonra, bir sağlık sorunu yüzünden maalesef Ohio’ya geri dönmek zorunda kaldı.

Unutulmaz Nimetler

O yıllardan kalan birçok mutlu anı arasından, Conway’de yaşayan, yatalak büyükannesine ve iki küçük kardeşine bakan 13 yaşındaki Albertha’yı asla unutamam. Onunla paylaştığım Mukaddes Kitap hakikatlerini çok seviyor ve onları başkalarına anlatmak istiyordu. Öncülük hizmetine derin bir takdir geliştirdi ve 1950’de liseden mezun olduktan sonra öncülüğe başladı. 57 yıldır da öncülüğe devam ediyor!

Edith ve ben 1951 yılında, bir süreliğine Güney Carolina’daki Rock Hill’de hizmet etmek üzere görevlendirildik; orada sadece birkaç Şahit vardı. Sonra Georgia’nın Elberton şehrine taşınıp orada üç yıl kaldık. Ardından da yeniden Güney Carolina’ya döndük ve ben 1954’ten 1962’ye kadar orada kaldım. Walhalla kasabasında Nettie adında, işitme engelli yaşlı bir kadınla tanıştım; kırsal bölgede yalnız başına yaşıyordu. Mukaddes Kitap tetkikimizi yaparken, o yayındaki paragrafı okur, ben sayfanın altındaki paragraf sorusunu parmağımla gösterirdim, o da bana paragraftaki cevabı gösterirdi.

Anlamadığı bir şey olduğunda soruyu bir kağıda yazardı, ben de cevabını yazardım. Zamanla Nettie’nin Mukaddes Kitaptaki hakikatlere karşı takdiri o kadar arttı ki, cemaat ibadetlerine katılmaya ve kapı kapı hizmet etmeye başladı. Duyuru işine kendi başına gidiyordu, fakat ben hep yakınlarında oluyordum; ihtiyacı olduğunda yardım edebilmek için çoğunlukla sokağın karşı tarafında çalışıyordum.

Walhalla’da hizmet ederken bir gün arabam tamir edilemeyecek bir şekilde bozuldu. 100 dolara alabileceğim bir araba vardı fakat hiç param yoktu. Şirketi olan bir Şahitle bağlantıya geçtim ve bana 100 dolar ödünç verdi. Çok geçmeden kız kardeşimden beklenmedik bir mektup aldım; babamın ölmeden önce bankada biraz parası olduğunu yeni öğrenmişlerdi. Bu parayı ne yapacaklarını konuştuktan sonra, hepsi bana göndermek konusunda anlaşmıştı. Para tam 100 dolardı!

Oğullarımla Birlikte Öncülük

İlk yıllarda, iyi haberi kapı kapı bildirirken Eddie ile Bobby hep yanımdaydı. O zamanlar insanların uyuşturucu bağımlılığı gibi sorunları yoktu ve ahlaksızlık bugünkü kadar yaygın değildi. Bugün ana babaların Yehova’ya hizmet eden çocuklar yetiştirirken karşılaştığı birçok sorundan, yaşamımızı basit tutarak ve  dikkati iyi haberi duyurma işine yoğunlaştırarak uzak kalabildik.

Eddie, sekizinci sınıfı bitirene kadar Camden’da okula gitti, ondan sonra benimle birlikte öncülük yapmak istediğini söyledi. Birlikte birkaç yıl zevkle öncülük yaptık. Sonra Yehova’nın Şahitlerinin Brooklyn’deki (New York) dünya merkez bürolarında hizmet etmek istedi ve 1947’den 1957’ye kadar orada hizmet etti. 1958’de ise, eskiden Mukaddes Kitabı birlikte tetkik ettiğim Albertha’yla evlendi ve birlikte öncülük yapmaya başladılar. 2004 yılında, üçümüz birlikte Öncülük Hizmeti Kursu’na katıldığımızda büyük sevinç duydum!

Yıllar önce küçük Bobby’nin Yehova’ya yaptığı bir duaya kulak misafiri olmuştum. Mukaddes Kitap tetkiklerine arabamla gidebilmem için benzin bulmama yardım etmesini diliyordu. Bobby tüm yaşamı boyunca Tanrısal hizmeti sevdi ve birkaç yıl öncülük yaptı. Fakat maalesef Bobby de ailesinde büyük bir acı yaşadı. Evliliğinin üzerinden 2 yıl bile geçmeden, 1970’te karısını doğum sırasında ikiz çocuklarıyla birlikte kaybetti. Bobby ile hep birbirimize yakın yerlerde yaşadık ve çok yakın bir ilişkimiz oldu.

Hâlâ Öncüyüm!

Lumberton’da (Kuzey Carolina) bulunan şimdiki cemaatime 1962’de tayin edildim ve 45 yıldır buradayım. 80’li yaşlarımın ortalarına kadar arabamı kullanabildim. Şimdi ise, yakınlarda oturan Şahit ailelerden biri beni ibadetlere ve duyuru işine götürüyor.

Bir yürütecim ve tekerlekli sandalyem var, fakat ikisini de kullanmam gerekmiyor çünkü hâlâ yardım almadan yürüyebiliyorum. Geçenlerde gözlerimle ilgili bir sıkıntı yaşadım; bunun dışında sağlık durumum çok iyi olduğu için Yehova’ya minnettarım. Çok hasta olmadığım sürece hiçbir cemaat ibadetini kaçırmıyorum ve mazeretli daimi öncü olarak hâlâ hizmetime devam ediyorum.

Öncülük hizmetinde 70 yılı aşkın bir süredir sevinçle hizmet etmiş biri olarak içtenlikle söyleyebilirim ki, Yehova tüm hayatım boyunca bana yardım etti. * Hiçbir zaman çok zeki ya da çok çevik biri olmadığımın farkındayım, fakat Yehova benim neyi yapıp neyi yapamayacağımı biliyor. Elimden geleni yaptığımı bildiği ve beni kullandığı için O’na minnettarım.

Yehova’ya elimizden gelenin en iyisini vermenin çok önemli olduğunu biliyorum, çünkü her şeyi O’na borçluyuz. Tek isteğim, yapabildiğim sürece öncü olarak O’na hizmet etmek. Bu olağanüstü bir ayrıcalık! Yehova’nın beni sonsuza dek hizmetinde kullanmasını diliyorum.

[Dipnot]

[Sayfa 13’teki resim]

Kocamla kolportörlük hizmetinde bu aracı kullanıyorduk

[Sayfa 14’teki resim]

Oğullarımla birlikte 1941 yılında

[Sayfa 15’teki resim]

Eddie ve Bobby ile kısa süre önce