“Yol Budur. Bu Yoldan Gidin”

Emilia Pederson’ın Öyküsü

Anlatan Ruth E. Pappas

ANNEM Emilia Pederson 1878’de doğmuş. Bir öğretmen olmuş fakat asıl istediği yaşamını insanların Tanrı’ya yaklaşmalarına yardım etmekle geçirmekmiş. Annemin bu arzusunu, küçük bir kasaba olan Jasper’daki (Minnesota, ABD) evimizde bulunan büyük bir sandık gösteriyordu. Bunu misyoner olarak hizmet etmek istediği Çin’e gideceği zaman eşyalarını koymak için almış. Fakat annesi öldüğünde kardeşleriyle ilgilenmek için planlarını değiştirmek zorunda kalmış. 1907’de Theodore Holien’le evlenmiş. Ben de 2 Aralık 1925’te yedi çocuğun en sonuncusu olarak dünyaya gelmişim.

Annemin Kutsal Kitapla ilgili samimi olarak cevap aradığı sorular varmış. Bunlardan biri, kötülerin yanıp işkence göreceği cehennemle ilgili öğretiymiş. Annem, Lutherci Kilisenin bir yetkilisi olarak gelen bir ziyaretçiye Kutsal Kitapta bu öğretiyi destekleyen ayetleri nerede bulabileceğini sormuş. Bu yetkili ise Kutsal Kitabın ne dediğinin önemli olmadığını, ateşli bir işkence yerinin, cehennemin öğretilmesi gerektiğini söylemiş.

Annemin Ruhi Açlığı Gideriliyor

Annemin kız kardeşi Emma 1900’den kısa süre sonra Northfield’e (Minnesota) müzik eğitimi almaya gitmiş. Orada öğretmeni Milius Christianson’ın evinde kalmış. Öğretmeninin karısı, o zamanlar Kutsal Kitap Tetkikçileri olarak tanınan Yehova’nın Şahitlerinden biriymiş. Emma onlara Kutsal Kitabı sürekli okuyan bir ablası olduğunu söylemiş. Çok geçmeden bayan Christianson anneme Kutsal Kitapla ilgili sorularını yanıtlayan bir mektup yazmış.

Bir gün Lora Oathout adlı bir Kutsal Kitap Tetkikçisi iyi haberi duyurmak için trenle Sioux Falls’dan (Güney Dakota) Jasper’a gelmiş. Annem aldığı Kutsal Kitaba dayalı yayınları incelemiş ve 1915’te, Lora’nın ona getirdiği yayınları dağıtarak Kutsal Kitaptaki hakikatleri başkalarıyla paylaşmaya başlamış.

Annem 1916’da Charles Taze Russell’ın Sioux City’deki (Iowa) bölge ibadetine geleceğini duymuş. Ve o ibadete katılmak istemiş. O zamanlar annemin beş çocuğu varmış ve en küçüğü Marvin sadece beş aylıkmış. Yine de tüm çocuklarıyla birlikte Sioux City’deki bölge ibadetine katılmak üzere 160 kilometrelik bir tren yolculuğu yapmış. Russell biraderin konuşmalarını dinlemiş, “Yaradılışın Fotodramı”nı görmüş ve vaftiz edilmiş. Eve döner dönmez büyük ibadetle ilgili bir makale yazmış ve makale Jasper Journal’da yayımlanmış.

Cedar Point’te (Ohio) 1922 yılında yapılan bölge ibadetine katılan yaklaşık 18.000 kişinin  içinde annem de varmış. Bu ibadetten sonra annem Tanrı’nın Krallığını bildirmeyi asla bırakmadı. Aslında annemin örneği şu emre uymak üzere bizi harekete geçirdi: “Yol budur. Bu yoldan gidin” (İşa. 30:21).

Krallık Hizmetinin Verdiği Meyveler

Annemle babam 1920’lerin başında Jasper’ın dışında bir eve taşındılar. Babamın iyi bir işi ve bakması gereken büyük bir ailesi vardı. O Kutsal Kitabı annem kadar incelemedi ama duyuru işini tüm yürekle destekledi ve evimizi o zamanlar “pilgrim” olarak adlandırılan gezici gözetmenlere açtı. Gezici gözetmenlerden biri evimizde konuşma yaptığında salonumuza, yemek odamıza ve yatak odamıza dolan yüze yakın kişi konuşmayı dinlerdi.

Ben yaklaşık yedi yaşındayken bir gün teyzem Lettie telefon açıp komşuları Ed Larson ve eşinin Kutsal Kitabı incelemek istediğini söyledi. Onlar Kutsal Kitaptaki hakikatleri hemen kabul ettiler ve daha sonra başka bir komşularını, sekiz çocuğu olan Martha Van Daalen’ı incelemeye katılmaya davet ettiler. Martha ve tüm ailesi Kutsal Kitap Tetkikçisi oldu. *

O sıralar bizden birkaç kilometre uzakta yaşayan Gordon Kammerud adlı genç bir adam babamın yanında çalışmaya başladı. Gordon’a şu uyarıda bulunulmuştu: “Patronun kızlarına dikkat et. Onların garip bir dini var.” Yine de Gordon, Kutsal Kitabı incelemeye başladı ve çok geçmeden hakikati bulduğuna ikna oldu. Üç ay sonra vaftiz edildi. Anne babası da iman etti ve ailelerimiz, Holien’ler, Kammerud’lar ve Van Daalen’lar yakın arkadaş oldular.

Bölge İbadetleriyle Güçleniyoruz

Annem Cedar Point’teki bölge ibadetinde o kadar güç almıştı ki artık hiçbir bölge ibadetini kaçırmak istemiyordu. Bu yüzden çocukluk anılarım arasında bu toplantılara katılmak üzere çıktığımız uzun yolculuklar vardır. 1931’de Columbus’taki (Ohio) bölge ibadeti çok önemliydi çünkü Yehova’nın Şahitleri ismini o zaman aldık (İşa. 43:10-12). 1935’te Washington D.C.’de yapılan bölge ibadetini de iyi hatırlıyorum. Orada Vahiy’de sözü edilen “büyük kalabalığın” kimlerden oluştuğunu açıklayan tarihi bir konuşma yapılmıştı (Vah. 7:9). Orada vaftiz edilen 800’den fazla kişinin arasında ablalarım Lilian ve Eunice de vardı.

Ailece 1937’de Columbus’ta (Ohio), 1938’de Seattle’da (Washington) ve 1939’da New York’ta yapılan bölge ibadetlerine katılmak için yolculuklar yaptık. Van Daalen ve Kammerud aileleri ve başkaları da yol boyunca bize eşlik etti ve beraber kamp yaptık. Eunice 1940’da Leo Van Daalen’le evlendi ve her ikisi de öncü oldular. Aynı yıl Lilian, Gordon Kammerud’la evlendi ve onlar da öncü oldular.

 St. Louis’de (Missouri) 1941 yılında yapılan bölge ibadeti özeldi. Orada bulunan binlerce genç Children kitabını aldı. Bu bölge ibadeti benim için bir dönüm noktasıydı. Bundan kısa süre sonra 1 Eylül 1941’de ağabeyim Marvin ve karısı Joyce’la birlikte ben de öncü oldum. O zaman 15 yaşındaydım.

Çiftçilikle uğraşan toplumumuzda tüm kardeşlerin bölge ibadetlerine katılmaları zordu çünkü bölge ibadetleri genelde hasat vaktinde oluyordu. Bu yüzden bu ibadetlerden sonra evimizin arka bahçesinde ibadete katılamayanların yararlanması için ibadette ele alınan konuları gözden geçirirdik. Bunlar sevinç veren buluşmalardı.

Gilead Okulu ve Gönderildiğimiz Ülkeler

Şubat 1943’te öncülerin görevli vaizlik hizmeti için eğitilmelerini sağlayacak Gilead Okulu kuruldu. Gilead Okulu’nun birinci sınıfında Van Daalen ailesinden altı kişi vardı: Emil, Arthur, Homer ve Leo kardeşler, kuzenleri Donald ve Leo’nun eşi, yani ablam Eunice. Onları tekrar ne zaman göreceğimizi bilmediğimizden karmaşık duygular içinde vedalaştık. Mezun olduktan sonra hepsi Porto Riko’ya tayin edildi. O zamanlar orada aşağı yukarı on Şahit vardı.

Bir yıl sonra Lilian ve Gordon’la birlikte Marvin ve Joyce da Gilead’ın üçüncü sınıfına katıldılar. Onlar da Porto Riko’ya tayin edildiler. Daha sonra 1944 yılının Eylül ayında 18 yaşındayken ben de Gilead’ın dördüncü sınıfına katıldım. 1945’in Şubat ayında mezun olduktan sonra ben de Porto Riko’daki kardeşlerimin yanına gittim. Çok farklı bir dünyaya gelmiştim! İspanyolca öğrenmek zor olsa da çok geçmeden bazılarımız 20’den fazla tetkik idare etmeye başlamıştı. Yehova çabalarımızı destekledi. Bugün Porto Riko’da yaklaşık 25.000 Şahit var!

Ailemiz Acı Olaylarla Sarsılıyor

Leo ve Eunice 1950’de oğulları Mark’ın doğumundan sonra da Porto Riko’da kaldılar. 1952’de akrabaları ziyaret etmek için bir yolculuk yapmaya karar verdiler. 11 Nisan’da uçağa bindiler. Fakat uçak havalandıktan kısa süre sonra okyanusa çakıldı. Leo ve Eunice öldü. İki yaşındaki Mark okyanusta bulundu. Kurtulanlardan biri onu cankurtaran sandalına atmış ve suni teneffüs yapılması sayesinde hayatta kalmıştı. *

Beş yıl sonra 7 Mart 1957’de annemle babam İbadet Salonuna giderken arabanın lastiği patladı. Babam yolun kenarında lastiği değiştirirken yoldan geçen bir araba ona çarptı ve babam hemen öldü. Cenaze konuşmasına 600 kişi katıldı ve babamın büyük saygı gördüğü topluma iyi bir şahitlik yapılmış oldu.

Yeni Tayinler

Babam ölmeden kısa süre önce hizmet etmek üzere Arjantin’e tayin edilmiştim. Ağustos 1957’de And Dağları’nın eteklerindeki Mendoza şehrine vardım. Gilead Okulunun 30. sınıfından mezun olan George Pappas 1958’de Arjantin’e tayin edildi. George’la iyi arkadaş olduk ve Nisan 1960’da evlendik. Annem 1961’de 83 yaşındayken öldü. Hakikat yolunda sadakatle yürüdü ve başka birçok kişinin de bunu yapmasına yardımcı oldu.

 George ve ben on yıl boyunca görevli vaiz evlerinde kalarak diğer görevli vaizlerle birlikte hizmet ettik. Daha sonra çevre hizmetinde yedi yıl geçirdik. 1975’te hasta olan aile bireylerimize yardım etmek için Amerika Birleşik Devletleri’ne geri döndük. 1980 yılında kocam İspanyolca konuşulan sahadaki çevre hizmetine davet edildi. O zamanlar Amerika Birleşik Devletleri’nde 600 kadar İspanyolca konuşulan cemaat vardı. 26 yıl boyunca birçoğunu ziyaret ettik ve bu cemaatlerin sayısının 3.000’i aştığını gördük.

“Bu Yoldan” Gittiler

Annem torunlarının da tamgün hizmeti seçtiklerini görmenin sevincini yaşadı. Örneğin en büyük ablam Ester’in kızı 1953’te öncülüğe başladı. O, Dennis Trumbore’la evlendi ve o zamandan bu yana tamgün hizmete devam ediyorlar. Ester’in diğer kızı Lois, Wendell Jensen’la evlendi. Onlar Gilead Okulu’nun 41. sınıfına katıldılar ve 15 yıl boyunca Nijerya’da görevli vaiz olarak hizmet ettiler. Anne ve babası uçak kazasında ölen Mark’ı, Leo’nun kız kardeşi Ruth La Londe ve kocası Curtiss evlat edindi ve büyüttü. Mark ve karısı Lavonne yıllarca öncülük yaptı ve dört çocuklarını da “bu yolda” büyüttüler (İşa. 30:21).

Hâlâ hayatta olan tek kardeşim Orlen, şu anda 90’lı yaşların ortasında. O halen Yehova’ya sadakatle hizmet ediyor. Ben de George’la birlikte sevinçle tamgün hizmete devam ediyorum.

Annemin Mirası

Şimdi anneme ait değerli bir eşyaya sahibim: onun yazı masası. Bu babamın anneme evlilik hediyesiydi. Çekmecelerinden birinde annemin yazdığı mektupları ve gazete makalelerini sakladığı eski bir defter bulunuyor. Bu makaleler Krallık hakkında iyi bir şahitlik yapılmasını sağlamıştı. Bu mektup ve makalelerden bazıları 1900’lerin başlarına ait. Masada ayrıca annemin görevli vaiz olan çocuklarının yazdığı değerli mektuplar da var. Onları tekrar tekrar okumaktan büyük zevk alıyorum. Annemin bize yazdığı mektuplar da her zaman olumlu düşüncelerle dolu, cesaret verici mektuplardı. Annem görevli vaiz olma hayalini hiç bir zaman gerçekleştiremedi. Fakat onun görevli vaiz olma gayreti ondan sonraki nesillerin yüreklerini etkiledi. Cennet yeryüzünde anne ve babamın da içinde olacağı büyük ailemizin tekrar bir araya gelmesini özlemle bekliyorum! (Vah. 21:3, 4).

[Dipnotlar]

[Sayfa 17’deki resim]

Emilia Pederson

[Sayfa 18’deki resim]

1916: Annem, babam (kucağında Marvin); altta, soldan sağa: Orlen, Ester, Lilian, Mildred

[Sayfa 19’daki resim]

Leo ve Eunice, ölmeden kısa bir süre önce

[Sayfa 20’deki resim]

1950: Yukarıda soldan sağa: Ester, Mildred, Lilian, Eunice, Ruth; altta: Orlen, annem, babam ve Marvin

[Sayfa 20’deki resim]

George ve Ruth Pappas çevre hizmetindeyken, 2001