Sıkıntılara Dayanmak Yehova’ya Güvenimizi Artırdı

Anlatan Ada Dello Stritto

Günün ayetini defterime geçirmeyi yeni bitirdim. 36 yaşındayım fakat bu birkaç satırı yazmak bile iki saatimi aldı. Bunun benim için neden bu kadar zor olduğunu size annem açıklayacak (Joel).

KOCAM ve ben 1968 yılında vaftiz edilerek Yehova’nın Şahidi olduk. David ve Marc adında iki sağlıklı oğlumuzun ardından üçüncü oğlumuz Joel dünyaya geldi. Joel 1973’te Brüksel’in (Belçika) 60 kilometre güneyindeki Binche kentinde bir hastanede prematüre doğdu. Sadece 1 kilo 700 gram ağırlığındaydı. Ben hastaneden taburcu edilirken Joel’in hastanede kalması gerekti, çünkü kilo almaya ihtiyacı vardı.

Haftalar sonra oğlumuzun durumunda hiçbir gelişme olmayınca kocam Luigi’yle birlikte onu bir çocuk doktoruna götürdük. Doktor Joel’i muayene ettikten sonra “Çok üzgünüm. Anlaşılan ağabeylerinde olmayan bütün problemler Joel’de var” dedi. Uzun bir sessizlik oldu. O anda küçük oğlumuzun çok ciddi bir sağlık sorunu olduğunu anladım. Sonra doktor kocamı kenara çekip şöyle dedi: “Bebeğinizde trizomi 21 var.” *

Çocuk doktorunun teşhisi bizi çok üzdü ve başka bir doktora daha gitmeye karar verdik. Bu doktor da bebeğimizi neredeyse bir saat boyunca, tek kelime bile etmeden dikkatle muayene etti. Luigi’yle bana bu süre sanki sonsuzluk kadar uzun geldi. Sonunda doktor bize bakıp şunu söyledi: “Çocuğunuz ömrü boyunca size muhtaç olacak.” Sonra şefkatli bir sesle “Fakat Joel mutlu biri olacak çünkü anne babası onu çok seviyor” diye ekledi. Karışık duygular içinde Joel’i kucağıma aldım ve evimize döndük. Oğlumuz o sırada sekiz aylıktı.

İbadetlerden ve Duyuru İşinden Güç Aldık

Yapılan başka testler Joel’in kalbinde ciddi bir yapısal bozukluk olduğunu ortaya çıkardı. Onda ayrıca ağır bir raşitizm de vardı.  Kalbi çok büyük olduğundan akciğerlerine baskı yapıyordu, bu yüzden kolayca enfeksiyon kapabilirdi. Çok geçmeden, henüz dört aylıkken zatürreeye yakalandı ve onu tekrar hastaneye yatırmamız gerekti. Orada karantinaya alındı. Onu böyle görmek bize çok acı veriyordu. Joel’i kollarımıza alıp sevmek istiyorduk, fakat endişe dolu on hafta boyunca ona dokunmamıza bile izin verilmedi. Luigi’yle birbirimize sarılıp dua etmekten başka bir şey yapamadık.

Tüm bu sıkıntılar boyunca oğullarımızla birlikte ibadetlere katılmaya devam ettik; o sırada David 6, Marc 3 yaşındaydı. İbadet Salonunda bulunmak bizim için Yehova’nın şefkatli kollarında olmak gibiydi. Orada bulunduğumuz süre boyunca iman kardeşlerimiz yanımızdan hiç ayrılmazdı. Yükümüzü Yehova’ya bırakabileceğimizi hissederdik ve bir ölçüde huzur bulurduk (Mezm. 55:22). İbadetlere katılmanın dengemizi korumamıza nasıl yardımcı olduğunu hastanede Joel’e bakan hemşireler bile fark ediyor ve bunu dile getiriyordu.

O süre boyunca Yehova’ya bana tarla hizmetine katılma gücü vermesi için de yalvardım. Evde kalıp ağlamak yerine, insanlarla konuşup onlara Tanrı’nın yakında hastalıkları ortadan kaldıracağını ve O’nun bu vaadine güvenmenin bana nasıl güç verdiğini anlatmak istiyordum. Ne zaman duyuru işine katılsam Yehova’nın dualarımı cevapladığını hissederdim.

“Bu Bir Mucize!”

Sonunda Joel’i hastaneden eve getirebildiğimiz gün hepimiz çok mutluyduk. Fakat hemen ertesi gün sevincimiz hüzne döndü. Joel’in durumu kısa sürede kötüleşti ve onu hemen hastaneye yetiştirmemiz gerekti. Doktorlar onu muayene ettikten sonra en fazla 6 ay daha yaşayabileceğini söylediler. İki ay sonra, yani Joel yaklaşık 8 aylıkken doktorların tahmini doğru çıkacak gibi görünüyordu. Çünkü oğlumuzun durumu ağırlaştı. Bir doktor yanımıza oturup “Çok üzgünüm. Onun için yapabileceğimiz başka bir şey kalmadı” dedi. Sonra da şunu söyledi: “Bundan sonra ona ancak Yehova yardım edebilir.”

Hastanede Joel’in kaldığı odaya döndüm. Duygusal ve fiziksel olarak tükenmiş olsam da bebeğimin başucundan ayrılmamaya kararlıydım. Luigi diğer iki oğlumuzla ilgilenmek zorunda olduğundan cemaatten birkaç hemşire sırayla yanımda kaldı. Bir hafta böyle geçti. Sonra birdenbire Joel kalp krizi geçirdi. Hemşireler koşarak odaya girdi fakat hiçbir şey yapamadılar. Birkaç dakika sonra içlerinden biri “Artık bitti” diye fısıldadı. Perişan bir halde gözyaşlarına boğuldum. Odadan çıkıp Yehova’ya dua etmeye çalıştım, ancak acımı ifade edebilecek kelimeler bulamıyordum. Yaklaşık 15 dakika sonra bir hemşire bana “Joel kendine geliyor” diye seslendi. Kolumdan tutup “Gel seni onun yanına götüreyim” dedi. Joel’in yanına gittiğimde kalbi tekrar atıyordu! Bu haber çabucak yayıldı. Doktorlarla hemşireler onu görmeye geldi ve bir çoğu heyecanla şöyle dedi: “Bu bir mucize!”

Dört Yaşında Sürpriz Bir Adım

Joel’in yaşamının ilk yıllarında doktoru bize sık sık “Onun çok sevgiye ihtiyacı var” derdi. Luigi ve ben  Joel’in doğumundan itibaren Yehova’nın sevgisini bol bol tattığımızdan oğlumuza da aynı sevgiyi göstermek istiyorduk. Bunun için birçok fırsatımız vardı, çünkü oğlumuz yapacağı her şeyde yardımımıza ihtiyaç duyuyordu.

Joel yedi yaşına gelene dek her yıl tekrar tekrar aynı sorunları yaşadık. Ekim ile mart ayları arasında ardı ardına sağlık problemleri çıkıyordu ve onu sürekli hastaneye götürüp getirmek zorunda kalıyorduk. Aynı zamanda diğer oğullarımız David ve Marc’la olabildiğince çok zaman geçirmek için elimden geleni yapıyordum. Joel’in şaşırtıcı ölçüde ilerleme kaydetmesinde onların da büyük payı oldu. Örneğin birkaç doktor bize Joel’in asla yürüyemeyeceğini söylemişti. Fakat Joel dört yaşındayken bir gün oğlumuz Marc ona “Hadi Joel, anneye bunu yapabileceğini göster!” dedi. Küçük oğlumuz ilk adımlarını atınca gözlerime inanamadım! Sevinçten havalara uçtuk. Ailece Yehova’ya dua edip yürekten şükrettik. Joel’i en ufak bir başarısında bile her zaman içtenlikle övdük.

Bebeklikten İtibaren Tanrı Hakkında Eğitim

İbadet Salonuna giderken mümkün olduğunca Joel’i de yanımızda götürürdük. Kolayca mikrop kapabileceğinden onu üzeri şeffaf bir plastikle örtülü, özel bir çocuk arabasına koyardık. Joel böyle bir arabada oturmaya mahkûm olsa da kardeşlerin yanında olmaktan çok keyif alırdı.

İman kardeşlerimiz bize büyük güç veriyordu. Sevgilerini hep hissettirdiler ve her zaman yardımımıza koştular. Bir birader bize sık sık İşaya 59:1’deki şu sözleri hatırlatırdı: “Bakın, Yehova’nın ne eli kurtaramayacak kadar kısa ne de kulağı işitemeyecek kadar ağır.” Bu teselli sözleri Yehova’ya güvenmemize çok yardım etti.

Yehova’ya hizmetin Joel’in hayatındaki en önemli şey olması için yıllar boyunca çok emek verdik. Gökteki Babasıyla arasında yakın bir bağ gelişmesi için onunla her fırsatta Yehova hakkında konuşurduk. Bu eğitimin iyi bir sonuç vermesi için Yehova’dan çabalarımızı desteklemesini dilerdik.

Ergenlik çağına girdiğinde Joel’in Kutsal Kitaptaki hakikatleri tanıştığı kişilere anlatmaktan zevk aldığını görmek bizi çok mutlu etti. 14 yaşındayken geçirdiği büyük bir ameliyatın ardından bana “Anne, doktora bir yayın verebilir miyim?” diye sorunca çok sevindim. Bundan birkaç yıl sonra başka bir ameliyat daha geçirmesi gerekti. Bu ameliyattan sağ çıkamama ihtimali vardı. Ameliyattan önce doktorlarına birlikte hazırladığımız bir mektubu verdi. Mektupta Joel’in kanla ilgili görüşünü açıklamıştık. Cerrah ona “Sen de bu fikirde misin?” diye sorunca hiç duraksamadan “Evet doktor” diye cevap verdi. Oğlumuzun Yaratıcısına duyduğu güven ve O’nu memnun etmeye kararlı oluşu bizi çok gururlandırdı. Hastane  ekibi de bize büyük destek oldu, bu yüzden onlara minnettarız.

Joel’in Ruhen İlerleyişi

Joel 17 yaşına geldiğinde yaşamını Tanrı’ya adadı. Onun vaftiz edildiği gün bizim için unutulmazdı. Oğlumuzun ruhen ilerleyişini görmekten büyük mutluluk duyuyoruz. O zamandan beri Yehova’ya sevgisi ve hakikat için gösterdiği gayret hiç azalmadı. Öyle ki tanıştığı herkese “Hakikat benim hayatım” demekten büyük zevk alır.

Joel okuma yazmayı ancak 20 yaşına doğru öğrendi. Bu onun için olağanüstü bir çaba gerektiriyordu. Yazabildiği her küçük sözcük onun için bir zaferdi. O gün bugündür, her sabah Kutsal Yazıları Her Gün Araştırmak kitapçığından günün ayetini inceliyor. Ardından günün ayetini büyük bir çabayla defterine geçiriyor. Şimdi etkileyici bir defter koleksiyonu var.

İbadet günleri Joel için salona erken gidiyoruz, çünkü o gelen herkesi sıcak bir şekilde karşılamak istiyor. İbadetlerde cevap vermekten ve gösterilere katılmaktan çok zevk alıyor. Ayrıca mikrofonlarla ilgileniyor ve başka işler yapıyor. Her hafta sağlığı izin verdikçe duyuru işinde bize eşlik ediyor. 2007 yılında cemaatte Joel’in hizmet görevlisi olarak tayin edildiği ilan edildi. Sevinçten gözyaşlarımızı tutamadık. Bu bizim için Yehova’dan çok büyük bir ödüldü.

Yehova’nın Yardımını Hissediyoruz

1999’da başka bir sıkıntı daha yaşadık. Dikkatsiz bir sürücü arabamıza çarptı ve Luigi ciddi şekilde yaralandı. Bir bacağının kesilmesi gerekti ve omurgasından çok büyük ameliyatlar geçirdi. Yehova’ya güvenimiz sayesinde O’nun, muhtaç durumdaki hizmetçilerine verdiği gücü bir kez daha hissettik (Filip. 4:13). Luigi sakat kalsa da olumlu bakış açımızı korumaya çalışıyoruz. Artık çalışamadığından kocamın Joel’e bakmak için daha çok zamanı var. Bu sayede ben de ruhi faaliyetlere daha fazla zaman ayırabiliyorum. Ayrıca Luigi ailemizin ve cemaatteki kardeşlerin ruhi ihtiyaçlarıyla daha çok ilgilenebiliyor ve cemaatte ihtiyarlar kurulunun koordinatörü olarak hizmet ediyor.

Sıra dışı koşullarımız nedeniyle ailece çok vakit geçirebiliyoruz. Zaman içinde makul olmayı ve mümkün olandan fazlasını beklememeyi öğrendik. Moralimizin bozuk olduğu günler dua ederek içimizi Yehova’ya döküyoruz. Diğer oğullarımız David ile Marc birer yetişkin olup evden ayrıldıktan sonra ne yazık ki yavaş yavaş Yehova’dan uzaklaştılar. Hâlâ Yehova’ya geri dönmelerini ümit ediyoruz (Luka 15:17-24).

Yıllar boyunca Yehova’nın desteğini hissettik ve karşılaştığımız her sıkıntıda O’na güvenmeyi öğrendik. İşaya 41:13’teki şu sözlerin bizim için özel bir anlamı var: “‘Korkma, sana yardım edeceğim’ diyen Ben, Tanrın Yehova, sağ elini sımsıkı tutuyorum.” Yehova’nın elimizi sımsıkı tuttuğunu bilmek bizim için büyük bir teselli. Gerçekten de, sıkıntılara dayanmak gökteki Babamız Yehova’ya güvenimizi artırdı.

[Dipnot]

[Sayfa 16, 17’deki resimler]

Joel annesi Ada’yla

[Sayfa 18’deki resim]

Ada, Joel ve Luigi

[Sayfa 19’daki resim]

Joel İbadet Salonunda kardeşleri karşılamaktan zevk alıyor