Eski devirlerde birçok millet, ağır suçlar işleyen kişileri bir sırık ya da direğe gererek idam ediyordu. Örneğin, Romalılar böyle bir suçluyu düz bir direğe bağlar ya da çivilerdi. Mahkûm, acı, susuzluk, açlık ve dış etkenler nedeniyle gücü tükenerek birkaç gün içinde ölürdü. Romalılar için bu idam şekli, en ağır suçları işlemiş kişilere uygulanan utanç verici bir cezaydı.

İsrailoğulları hakkında ne denebilir? Onlar da suçluları direğe gererek mi idam ediyordu? Musa Kanununda şu talep vardı: “Bir adam ölüm cezasını gerektiren bir günah işlediğinden öldürülürse ve cesedini direğe asarsan, tüm gece direkte kalmayacak. Mutlaka o gün gömeceksin” (Tekr. 21:22, 23). Açıkça görüldüğü gibi, İbranice Kutsal Yazıların kaleme alındığı dönemde, ölümü hak eden bir suçlu ancak öldürüldükten sonra bir direğe ya da ağaca asılıyordu.

Bu konuda Levioğulları 20:2 ayeti şunları belirtir: “İsrailoğullarından biri veya İsrail’de yaşayan bir yabancı, çocuğunu Molek’e sunarsa, o kişi mutlaka öldürülecek. Memleket halkı onu taşlayarak öldürecek.” “Medyumluk yapan veya kehanette bulunan” kişiler de “taşlanarak” öldürülmeliydi (Lev. 20:27).

Tekrar 22:23, 24 ayetlerinde şunları okuyoruz: “Bakire bir kız nişanlıysa ve şehirdeyken bir adam onunla karşılaşır, onunla yatarsa, her ikisini de şehir kapısından dışarı çıkaracak ve taşlayacaksınız, ölecekler. Kız şehirde oldukları halde bağırmadığı için ölecek, adam da komşusunun karısını alçalttığı için ölecek. Böylece aranızdan kötülüğü kaldıracaksınız.” Dolayısıyla, İsrailoğulları arasında ağır suçlar işlemiş mahkûmlar için uygulanan başlıca idam yöntemi taşlayarak öldürmekti. *

Tekrar 21:23 ayeti “asılan kişi Tanrı’nın lanetini almıştır” der. Böyle kötü birinin cesedinin asılarak sergilenmesi kuşkusuz İsrailoğulları üzerinde uyarıcı bir etkiye sahipti. “Tanrı’nın lanetini almış” bir mahkûmun cesedini bir direkte ya da ağaçta asılı görmek herkese ibret oluyordu.