1985’te ben 10 yaşındayken Columbus’taki (Ohio, ABD) okuluma Kamboçya’dan çocuklar geldi. Çocuklardan biri birkaç kelime İngilizce biliyordu. Resimler çizerek bana işkence gören, öldürülen ve kaçmak zorunda kalan insanların yaşadığı korkunç olayları anlatmaya başladı. Geceleri bu çocukları düşünüp ağlardım. Onlara cennet yeryüzü ve dirilmeyle ilgili ümidimizi anlatmak istedim, ama benim dilimi anlamıyorlardı. Daha çocuk olmama rağmen, okul arkadaşlarıma Yehova’yı anlatabilmek için Kamboçyalıların konuştuğu Khmer dilini öğrenmeye karar verdim. Bu kararımın geleceğim üzerinde nasıl bir etkisi olacağının henüz farkında değildim.

Khmer dilini öğrenmek zordu. İki kez bu dili öğrenmeyi bırakmaya karar verdim, fakat Yehova anne babamı kullanarak beni cesaretlendirdi. Bir süre sonra öğretmenlerim ve okul arkadaşlarım beni kazançlı bir kariyer yapmaya teşvik etmeye başladı. Ama ben öncü olmak istiyordum ve lisedeyken bu hedefime ulaşabilmek için yarım günlük bir işte çalışmama yardımcı olacak dersler seçtim. Okuldan sonra bazı öncülerle buluşup hizmete çıkardım. Ayrıca İngilizce öğrenen öğrencilere öğretmenlik yaptım. Bu kararım bana sonradan büyük yarar sağladı.

16 yaşındayken Long Beach’te (California, ABD) Khmer dili konuşan bir grup olduğunu duydum. Grubu ziyaret ettim ve Khmer dilinde okumayı öğrendim. Okuldan mezun olur olmaz öncülüğe başladım ve civardaki Kamboçyalı insanlara iyi haberi duyurmaya devam ettim. 18 yaşındayken artık Kamboçya’ya taşınmayı düşünüyordum. Kamboçya hâlâ tehlikeli bir yerdi, fakat orada yaşayan on milyon insanın yalnızca birkaçı iyi haberi duymuştu. O sırada tüm ülkede sadece 13 kişilik tek bir cemaat vardı. Kamboçya’ya ilk gittiğimde 19 yaşındaydım. İki yıl sonra da oraya taşınmaya karar verdim. Hizmet ederken geçimimi sağlayabilmek için İngilizce tercüme yapacağım ve ders vereceğim yarım günlük bir iş buldum. Bir süre sonra benimle aynı hedeflere sahip bir hemşireyle evlendim. Birlikte birçok Kamboçyalının hayatını Tanrı’ya adamasına yardım etme ayrıcalığına sahip olduk.

Yehova bana ‘yüreğimdeki dilekleri’ verdi (Mezm. 37:4). Öğrenci yetiştirmek kesinlikle insana en doyum veren iş. Kamboçya’da geçirdiğim 16 yılda, 13 kişilik o küçük grubun büyüyüp 12 cemaat ve 4 gruba dönüştüğüne tanık oldum.—Anlatan Jason Blackwell.