1870’te Pittsburgh’da (Allegheny, Pennsylvania, ABD) küçük bir grup Kutsal Yazıları araştırmaya başladı. Onlar Charles Taze Russell’ın önderliğinde Mesih’in fidyesini incelediler ve çok geçmeden bu düzenlemenin Yehova’nın amacındaki kilit rolünü fark ettiler. Fidyenin İsa’yı hiç duymamış olanlar da dahil herkese kurtuluş yolunu açtığını öğrendiklerinde ne kadar heyecanlanmış olmalılar! Bu grup fidyeye takdirleri nedeniyle İsa’nın emrine uyarak her yıl onun ölümünü anmaya başladı (1. Kor. 11:23-26).

Russell birader, Tanrı’nın sevgisinin başlıca kanıtlarından biri olan fidye öğretisini savunan Zion’s Watch Tower dergisini yayımlamaya devam ediyordu. Bu dergi Anma Yemeği zamanını “çok önemli bir dönem” olarak adlandırdı ve okurlarını Pittsburgh’da veya gruplar halinde başka yerlerde Mesih’in ölümünü anmaya davet etti. “Bu değerli inanca sahip iki ya da üç kişi”, hatta sadece bir kişi bile olsa “Efendimiz onlarla” olacaktı.

Her yıl Anma Yemeği için Pittsburgh’a gelenlerin sayısı giderek artıyordu. Davet şöyleydi: “Burada sevgi dolu insanlar sizi dostça karşılayacak.” Gerçekten de Pittsburgh’daki Mukaddes Kitap Tetkikçileri ruhi kardeşlerini seve seve evlerine kabul ediyor ve ağırlıyordu. 1886’da, Anma Yemeği döneminde birkaç günlük bir “Genel Toplantı” düzenlendi. Watch Tower “Efendimize, onun kardeşlerine ve hakikatine duyduğunuz sevgiyle dolup taşan yüreğinizle gelin” diye çağrıda bulundu.

Pittsburgh’daki Mukaddes Kitap Tetkikçileri, fidyeye iman edip Anma Yemeğine gelen kişiler için düzenlenen büyük toplantılara yıllarca ev sahipliği yaptı. Mukaddes Kitap Tetkikçilerinin sayısı arttıkça, dünya çapında Anma Yemeği toplantılarının sayısı ve bunlara katılım da artıyordu. Chicago cemaatinden Ray Bopp 1910’ları hatırlayarak şunları söyledi: ‘Yüzlerce katılımcı arasında sembolleri dolaştırmak saatler sürüyordu çünkü neredeyse herkes sembollerden alıyordu.’

Peki hangi semboller kullanılıyordu? İsa’nın Anma Yemeği sırasında şarap kullandığı bilinse de, bir süreliğine Watch Tower “zayıflığı olan” kişileri ayartmamak için taze üzüm suyu ya da haşlanmış kuru üzüm suyu kullanılmasını tavsiye etti. Ancak “şarap kullanılması gerektiğini” düşünenler için şarap da bulunduruluyordu. Mukaddes Kitap Tetkikçileri daha sonra İsa’nın kanı için kullanılması gereken uygun sembolün katkısız kırmızı şarap olduğunu anladılar.

İsa’nın ölümünü anmak kardeşlere ciddiyetle düşünme fırsatı verdi. Ancak bazı yerlerde  program boyunca cemaate kederli bir hava hâkim oluyordu ve program bittiğinde kimsenin tek kelime söyleyecek hali kalmıyordu. Bununla birlikte 1934’te yayımlanan Jehovah başlıklı kitap, Anma Yemeği toplantısının nasıl yapılması gerektiğini açıkladı. Bu toplantı İsa’nın acılar içinde ölmesinden kaynaklanan “kederle” değil, 1914’ten beri kral olarak hüküm sürmesinden kaynaklanan “sevinçle” yapılmalıydı.

1935 yılında gelecekteki Anma Yemeği buluşmalarını etkileyecek çarpıcı bir değişiklik oldu; Vahiy 7:9’daki ‘büyük kalabalığın’ anlamı netleşti. O zamana kadar ‘büyük kalabalığın’ kendini Yehova’ya adamış daha az gayretli kişilerden oluşan bir grup olduğu düşünülüyordu. Fakat kimsenin sayamayacağı bu büyük kalabalığın, cennet yeryüzünde yaşama ümidine sahip sadık kişilerden oluştuğu anlaşıldı. Bu netleşmenin ardından kendi ümidi üzerinde dikkatle düşünen Russell Poggensee “Yehova’nın bende kutsal ruhu aracılığıyla gökte yaşama ümidi uyandırmadığını fark etmiştim” dedi. Poggensee birader ve onun gibi sadık birçok kardeş sembollerden almayı bıraktı, ancak Anma Yemeğine katılmaya devam etti.

Bu ‘çok önemli dönem’ sırasında yapılan özel duyuru faaliyetleri, herkese fidyeye duyduğu takdiri göstermesi için güzel bir fırsat sağladı. 1932’deki bir Bulletin İsa’nın takipçilerini “Anma Yemeği azizleri” olmamaya teşvik etti; bu ifadeyle, sembollerden alsa da “gerçek işçi” olmayan, yani hakikat mesajını duyurmayan kişiler kastediliyordu. 1934’te aynı yayın “Anma Yemeği zamanına kadar 1.000 kişi müracaat edecek mi?” diyerek öncü yardımcılığı için çağrıda bulundu. Informant meshedilmişler hakkında “Sevinçleri ancak Krallıkla ilgili şahitlik işine katılırlarsa tam olabilir” dedi. Bir süre sonra aynı şey yeryüzünde yaşama ümidi olanlar için de geçerli olacaktı. *

Yehova’nın toplumundaki herkes için Anma Yemeği akşamı yılın en kutsal akşamıdır. Zor koşullar altında bile Mesih’in ölümünü anarız. 1930’da Pearl English ve ablası Ora, Anma Yemeğine katılmak için yürüyerek yaklaşık 80 kilometre yol kat ettiler. Görevli vaiz Harold King, Çin’de hücre hapsindeyken Anma Yemeğiyle ilgili şiirler ve ilahiler yazdı, ayrıca kuşüzümü ve pişmiş pirinçten semboller hazırladı. Hıristiyanlar, Doğu Avrupa’dan Orta Amerika’ya oradan Afrika’ya kadar her yerde savaş koşullarına ve yasaklamalara cesaretle göğüs gerdi. Evet, nerede ya da hangi koşullarda olursak olalım, çok önemli bir dönem olan Anma Yemeği zamanında Yehova Tanrı’yı ve İsa Mesih’i yüceltmek için bir araya geliriz.