BETSALEL ve Oholiab inşa işine yabancı değillerdi. Mısır’da köleyken muhtemelen hatırlamak istemeyecekleri kadar çok kerpiç yapmışlardı. Ancak o yıllar geride kalmıştı. Şimdi Kutsal Çadırın inşasına önderlik etme işine atanmışlardı ve birinci sınıf zanaatkâr olacaklardı (Çık. 31:1-11). Ama yapacakları şahane eserlerden bazılarını çok az kişi görecekti. Bu durum onları hayal kırıklığına uğratacak mıydı? Yaptıkları işleri kimin gördüğü gerçekten önemli miydi? Sizin yaptıklarınızı kimin gördüğü önemli mi?

Kutsal Çadırın eşyalarından bazıları tam bir şaheserdi. Örneğin Ahit Sandığının üzerindeki altın kerubileri düşünün. Elçi Pavlus onların “görkemli” olduğunu söyledi (İbr. 9:5). Dövme işi olarak yapılan bu altın kerubilerin muazzam güzelliğini zihninizde canlandırmaya çalışın (Çık. 37:7-9).

Betsalel ve Oholiab’ın eserleri bugün bulunsaydı, en saygın müzelerde sergilenmeye değer görülürdü ve büyük kitleler tarafından hayranlıkla izlenirdi. Peki yapıldıkları zaman onların güzelliğini kaç kişi görebildi? Kerubiler En Kutsal Yerde bulunuyordu; bu nedenle sadece başkâhin, o da yılda bir kere, Kefaret Gününde oraya girdiğinde onları görebiliyordu (İbr. 9:6, 7). Dolayısıyla çok az kişi bu kerubileri gördü.

Betsalel ya da Oholiab’ın yerinde olduğunuzu düşünün. Bu harika sanat eserleri için büyük emek harcamanıza rağmen onları çok az kişinin gördüğünü bilmek sizi nasıl etkilerdi? Bugün insanlar ancak başkaları tarafından övüldüklerinde ve takdir edildiklerinde kendilerini başarılı hissediyor. Emeklerinin değerini bununla biçiyorlar. Yehova’nın kulları ise farklıdır. Betsalel ve Oholiab gibi bizi de mutlu eden şey Yehova’nın isteğini yapmak ve O’nun onayına sahip olmaktır.

İsa’nın zamanında din adamları genelde başkalarını etkileyecek şekilde dua ediyordu. Fakat  İsa içtenlikle ve insanlardan övgü alma arzusu duymadan dua etmemizi söyledi. Bunun sonucu ne olacaktı? “Gizli şeyleri de gören Baban sana karşılığını verecektir” dedi (Mat. 6:5, 6). Açıkça görüldüğü gibi önemli olan dualarımız hakkında başkalarının değil, Yehova’nın ne düşündüğüdür. Dualarımızı asıl değerli yapan O’nun görüşüdür. Aynı şey kutsal hizmette yaptıklarımız için de geçerlidir. Yaptıklarımızın değeri insanların övgüsüne bağlı değildir, önemli olan bunların “gizli şeyleri de gören” Yehova’yı memnun etmesidir.

Kutsal Çadır tamamlandığında bir bulut “Toplanma Çadırını örttü, Yehova’nın ihtişamı çadırı doldurdu” (Çık. 40:34). Bu Yehova’nın onayının açık bir işaretiydi. Sizce Betsalel ve Oholiab o anda ne hissetmiştir? İsimleri eserlerinin üzerinde yer almasa da Tanrı’nın bereketi sayesinde tüm çabalarının başarıya ulaştığını bilmek onlara büyük doyum vermiş olmalı (Özd. 10:22). Sonraki yıllarda eserlerinin Yehova’nın hizmetinde kullanılmaya devam ettiğini gördüklerinde muhakkak çok sevindiler. Betsalel ve Oholiab yeni dünyada diriltildiğinde, Kutsal Çadırın yaklaşık 500 yıl boyunca hakiki tapınmada kullanıldığını öğrenince kim bilir ne kadar heyecanlanacak!

Bugün Yehova’nın teşkilatındaki animatörler, fotoğrafçılar, müzisyenler, ressamlar, tercümanlar ve yazarlar yaptıkları işin altına imzalarını atmaz. Bu anlamda onların ne yaptığını kimse görmez. Aynı şey dünya çapında 110.000’den fazla cemaatte yapılan işin büyük kısmı için de söylenebilir. Örneğin hesaplara bakan biraderin ay sonunda yaptığı evrak işlerini kim görüyor? Yazman cemaatin tarla hizmeti raporunu hazırlarken onu kim görüyor? Bir birader ya da hemşire İbadet Salonunda gerekli bir tamirat işini yaparken onu kim fark ediyor?

Betsalel ve Oholiab’a yaptıkları harika tasarımlar ve kaliteli inşa işi için bir ödül verilmemişti. Dolayısıyla hayatlarının sonunda övünecekleri kupaları, madalyaları ya da plaketleri yoktu. Fakat çok daha değerli bir şeye sahiptiler: Yehova’nın onayı! Yehova’nın onların yaptığı işleri gördüğünden emin olabiliriz. Öyleyse onlar gibi biz de alçakgönüllülükle ve istekle hizmet edelim.