“Beni Doğruluk Yollarında Güder”

Anlatan Olga Campbell

“Başkalarına iyi örnek olan biri, onları peşinden sürüklemek için çalan zil gibidir. Sen zili çaldın, ben de olumlu karşılık verdim.” Kız kardeşim Emily bu sözleri, tamgün hizmette 60 yılı tamamladığım için beni tebrik etmek üzere yazıyordu. Size, gençlik yıllarımın nasıl olduğunu ve ömür boyu sürecek kariyerime nasıl başladığımı anlatayım.

UKRAYNALI bir çiftçi ailesinin çocuğu olarak, 19 Ocak 1927’de Wakaw’da (Saskatchewan, orta-batı Kanada) doğdum. İkiz kardeşim Bill ve ben, sekiz çocuklu ailemizin altıncı ve yedinci çocuğuyduk. Küçükken, tarlada yoğun bir şekilde çalışan babamıza yardım ederdik. Annemiz romatoit artrit yüzünden ağrılar çektiği halde, minicik evimizde bize özenle bakardı. Annem bu hastalıktan hayatını kaybetti. Öldüğünde 37 yaşındaydı ve o sırada ben henüz 4 yaşındaydım.

Annemin ölümünden altı ay sonra, babam yeniden evlendi. Kısa sürede evimizde gerginlikler başladı; babamın bu evliliğinden beş kız kardeşimiz daha oldu. Üvey anneme saygı göstermeye çalışıyordum, fakat ağabeyim John için bunu yapmak daha zordu.

Bill ve ben 1930’lu yılların sonlarında ortaokula başladık, okuldayken evdeki kargaşadan kaçabiliyorduk. II. Dünya Savaşı yaklaşırken, topluma vatanseverlik duyguları hâkim oldu. Yeni öğretmenimiz bayrağı selamlatmaya başladı, fakat bir kız buna katılmayı reddetti. Öğrenciler kıza hakaretler yağdırdılar. Ancak ben onun cesaretine hayran kalmıştım ve neden selamlamadığını sordum. O bir Mukaddes Kitap Tetkikçisi (o zamanlar Yehova’nın Şahitleri böyle adlandırılırdı) olduğunu ve sadece Tanrı’ya bağlı kalmayı seçtiğini anlattı (Çıkış 20:2, 3; Elçiler 5:29).

Evden Ayrılıyorum

Prince Albert şehrinde 1943 yılında bir iş buldum. Meşrubat kolilerini kamyona yüklüyor ve boşaltıyordum. Manevi konularda bir rehberliğe sahip olmayı çok isteğimden bir Mukaddes Kitap satın aldım; fakat anlamak o kadar zordu ki, hayal kırıklığından ağlamaya başladım. Mukaddes Kitap hakkındaki tüm bilgim İsa’nın öğrettiği örnek duadan ibaretti (Matta 6:9-13).

Sürekli kiliseye giden ev sahibem, bir pazar günü, “Mukaddes Kitapçı” bir kadını kapının eşiğinden sertçe ittiğini gururla anlattı. ‘Nasıl bu kadar kaba olabilir?’ diye kendi kendime sordum. Birkaç pazar sonra, kendimi iyi hissetmediğimden kiliseye gitmeyip evde kaldım. O gün “Mukaddes Kitapçı” kadın tekrar geldi.

“Dua ediyor musunuz?” diye sordu.

 “Rabbin Duasını okuyorum” diye cevapladım.

Kadın, İsa’nın duadaki sözlerinin anlamını açıklamaya başladı. O açıkladıkça can kulağıyla dinledim. Kadın ertesi çarşamba günü geleceğine dair söz verdi.

Ev sahibem eve döndüğünde, Yehova’nın bir Şahidi olan “Mukaddes Kitapçı” kadından ona heyecanla söz ettim. Hayal kırıklığına uğradım; ev sahibem “Eğer o kadın çarşamba günü gelirse, her ikinizi de kapı dışarı ederim!” diye tehdit etti.

Adının Bayan Rampel olduğunu öğrendiğim Şahidi bulmak için mahallede araştırma yaptım. Onu bulduğumda içinde bulunduğum çıkmazı anlattım ve Mukaddes Kitap hakkında bildiği her şeyi anlatmasını istedim. Neredeyse Mukaddes Kitabı başından sonuna kadar ele aldık. O, günümüzü Nuh’un zamanına benzetti; o dönemde Tanrı doğruluktan uzak bir dünyaya son vermişti ve Nuh ile ailesini temizlenmiş bir yeryüzünde yaşamaları için kurtarmıştı (Matta 24:37-39; 2. Petrus 2:5; 3:5-7, 12).

Uzun süren sohbetimizden sonra Bayan Rampel “Mukaddes Kitaptaki bu öğretileri hakikat olarak kabul ettiğinizi görüyorum” dedi. “İki hafta içinde Yehova’nın Şahitlerinin bir büyük ibadeti olacak, vaftiz edilmelisiniz.” Öğrendiğim her şeyi düşünerek o geceyi uykusuz geçirdim. Vaftiz çok ciddi bir adım gibi görünüyordu. Ama Tanrı’ya hizmet etmeyi gerçekten istiyordum. Mukaddes Kitap hakkındaki bilgim sınırlı olmasına rağmen, 15 Ekim 1943’te, 16 yaşındayken vaftiz edildim.

Ülkenin Öteki Ucuna Taşınıyorum

Kasım ayında ağabeyim Fred, Kanada’nın doğusundaki Toronto şehrinde yaşadığı üç katlı evin işleriyle ilgilenmemi istedi. Orada Yehova’ya daha rahat hizmet edebileceğimi umarak teklifini kabul ettim. Kaldığım yerden ayrılmadan önce, hâlâ Saskatchewan yakınlarında oturan ablam Ann’i ziyaret ettim. Onun bana bir sürprizi vardı. O ve diğer ablam Doris, Yehova’nın Şahitleriyle Mukaddes Kitabı inceliyordu ve beni de aynı şeyi yapmaya teşvik etti. O zaman sırrımı onunla paylaştım, ben zaten vaftizli bir Şahittim.

Kız kardeşim Emily ile birlikte Toronto’ya giden uzun trene bindik. Bill bizi istasyonda karşıladı; sonra Fred ve John’la birlikte kaldığı eve götürdü. Fred’e evde başka kimin kaldığını sordum. “Buna asla inanmayacaksın” dedi. “Bizim kasabadan Alex Reed’i hatırlıyor musun? Yukarı katta oturuyor ve bu çılgın adam şu Mukaddes Kitap Tetkikçileriyle ilgileniyor.” Çok sevinmiştim.

Parmaklarımın ucuna basarak yukarı kata, Alex’i görmeye gittim ve o gece birlikte ibadete gitmek üzere program yaptım. Erkek kardeşlerim beni caydırmaya çalışacak vakti bulamasınlar diye hemen ibadete katılmak istiyordum. Benimle hiçbir zaman Mukaddes Kitap tetkiki yapılmadığı halde, kısa süre içinde ilk kez duyuru işine katıldım. Çocukken öğrendiğim dili kullanarak birçok Ukraynalıyla konuşmaktan zevk alıyordum.

Bill odasına sıkça bıraktığım Gözcü Kulesi dergisini okumaktan zevk alıyordu. O,  Kanada’nın batısındaki İngiliz Kolumbiyası’na taşındıktan sonra, onu Gözcü Kulesi dergisine abone yaptım. Bill genelde az konuşan biri olmasına rağmen, bana, minnettarlığını dile getiren on sayfalık bir mektup yazdı. Zamanla, yaşamını Yehova’ya adadı ve cemaatte gayretli bir gözetmen oldu. Dolayısıyla, kardeşlerimden beşinin –Bill, Ann, Fred, Doris ve Emily– kendini Yehova’ya adayıp O’na hizmet etmesi bana büyük bir sevinç verdi.

Kanada hükümeti 22 Mayıs 1945’te Yehova’nın Şahitlerinin faaliyet yasağını kaldırdı. * Aslında ben bu ilanı duyana kadar faaliyetimizin yasak olduğunu fark etmemiştim. Arkadaşım Judy Lukus’la birlikte, daha doğudaki, Fransızca konuşulan Québec’te öncü olarak tamgün hizmet etmeye karar verdik. Kız kardeşlerim Doris ve Emily planlarımızı duyduğunda, ülkenin öbür tarafında, Vancouver’de (İngiliz Kolumbiyası) öncülük yapmaya karar verdiler.

Québec’teki Dinsel Hoşgörüsüzlük

Québec’e taşınmam yalnızca bir yer değişikliğinden ibaret değildi. Oradaki Şahitlerin duyuru faaliyetine şiddetle muhalefet ediliyordu. * Québec’in Tanrı’ya, Mesih’e ve Özgürlüğe Olan Yoğun Nefreti Tüm Kanada İçin Bir Utançtır başlıklı broşürün dağıtımına katılmak çok hoşumuza gidiyordu. Bu etkili mesaj Yehova’nın Şahitlerine gösterilen dinsel hoşgörüsüzlüğü açığa çıkardı.

On altı gün boyunca, her gün sabaha karşı iki civarında hizmete başladık ve broşürleri sessizce kapıların altından attık. Bir apartmandayken polisin gelmekte olduğunu öğrendik. Sokak arasına gizlenerek yakalanmaktan kurtulduk. Ertesi gün caddelerde yeniden Gözcü Kulesi ve Uyanış! dergileri sunduk. Sonraki aylarda polis bizi o kadar çok tutukladı ki, sayısını unuttuk. Hapse atılmaya hazırlıklı olduğumdan, yanımda daima diş fırçamı ve kaş kalemimi taşıyordum.

Kasım 1946’da, Şahitlerin dünya çapındaki işine önderlik eden Nathan Knorr Brooklyn’den (New York) ziyaretimize geldi. Québec’teki biz 64 öncüyü, Güney Lansing’deki (New York) Gilead Okulu’nun dokuzuncu sınıfına katılmaya davet etti. Bu okulda beş ay boyunca yoğun bir Mukaddes Kitap eğitimi aldık. Ağustos 1947’de mezun olduktan sonra, yeni cemaatler oluşturmak üzere Québec’teki şehirlere gönderildik.

Ödüllendirici Bir Hizmet

Biz dört genç kadın Sherbrooke şehrine gönderildik. Duyuru işini yaptığımız sahaya yürüyerek gidip gelirken, Fransızca konuşarak gayretle alıştırma yapıyor ve fiil çekimlerini tekrarlayıp duruyorduk. Öğlenleri bazen yiyecek alacak paramız olmadığından, eve gider ve Fransızca çalışırdık. Hizmet arkadaşım Kay Lindhorst dilbilgisinde çok iyiydi. O, Fransızca dilbilgisini anlayabilmem için, bana önce İngilizce dilbilgisi öğretti.

Öncülüğümün en ilginç dönemi, yaklaşık 15.000 kişinin yaşadığı bir şehir olan Victoriaville’de geçti. Orada çok az kişi İngilizce konuşuyordu; dolayısıyla Fransızcamızı ilerletebilmemiz için en uygun yerdi. İlk haftamız çok heyecan vericiydi. Gittiğimiz her yerde insanlar yayınlarımızı kabul etti. Tekrar ziyaret sırasında ise tüm kapılar yüzümüze kapandı ve pencerelerdeki storlar indirildi. Ne olmuştu?

Yerel papaz, insanları bizi dinlememeleri için uyarmıştı. Bu nedenle, iyi haberi kapı kapı duyururken çocuklar bizi uzaktan izliyor; taş ve kartopu atıyorlardı. Bununla birlikte, birçok kişi Mukaddes Kitabın mesajını işitmeyi çok istiyordu. Başlangıçta, kendilerini sadece hava karardıktan sonra ziyaret etmemize izin  verdiler. Fakat Mukaddes Kitap konusunda bilgileri arttıkça, komşularının hoşnutsuzluğuna rağmen, gizlenmeden inceleme yaptılar.

Kız kardeşlerimle birlikte, 1950’lerde bir ziyaret için Wakaw’a döndük. Duyuru işinde yaşadığımız tecrübeleri bir ibadette anlattık. Sonra riyaset eden hizmetçi bize şöyle dedi: “Anneniz dirilip de çocuklarının Yehova’nın Şahidi olduğunu öğrendiğinde çok sevinecek.” Bu birader, annemin ölmeden önce bir Şahitle birlikte Mukaddes Kitabı incelediğini anlattı. Annemin Mukaddes Kitap hakikatleriyle ilgilendiğini öğrenince ağladık; eğer o bu kadar genç ölmeseydi, öğrendiklerini mutlaka bizimle paylaşırdı.

Evlilik ve Birlikte Hizmet

Merton Campbell ile 1956’da tanıştım. O, tarafsızlığını koruduğu için II. Dünya Savaşı sırasında 27 ay hapis yatmış bir Şahitti. Neredeyse on yıldan beri Yehova’nın Şahitlerinin Brooklyn’deki merkez bürolarında hizmet ediyordu. Merton’ın birçok iyi ruhi niteliği vardı ve onun iyi bir eş olacağını fark etmiştim. Birkaç ay yazıştıktan sonra, birbirimize duyduğumuz saygı ve sevgi derinleşerek aşka dönüştü.

Merton’la 24 Eylül 1960’ta evlendik. Şahane ruhi özellikleri olan bir erkekle 47 yılı birlikte geçirmek gerçekten bir nimet. Merton, Amerika Birleşik Devletleri’ndeki Yehova’nın Şahitlerinin cemaatlerine yardım ve rehberlik sağlayan Hizmet Departmanında 58 yıl çalıştı. Benim Brooklyn’deki işim ise misafir odalarını, sonra da New York’taki büyük Toplantı Salonlarını dekore etmekti; bu işi 30 yılı aşkın bir süre yaptım. Ardından 1995’te Merton’la birlikte New York kentinin 110 kilometre kuzeyindeki, Patterson’daki Eğitim Merkezine tayin edildik.

Evden 12 yaşında ayrıldığımda, bir gün kendi kardeşlerimin de dahil olduğu büyük bir ruhi aileye sahip olacağım hiç aklıma gelmezdi. Tanrı’nın yeni dünyasında, annemin çevresinde bir araya toplanabileceğimiz ve o uyurken neler olduğunu, özellikle de çocuklarının manevi ihtiyaçlarıyla Yehova Tanrı’nın nasıl sevgiyle ilgilendiğini anlatabileceğimiz zamanı özlemle bekliyorum. Yehova bizi ‘doğruluk yollarında’ güttüğü için gerçekten çok sevinçliyiz (Mezmur 23:3).

[Dipnotlar]

[Sayfa 27’deki resimler]

Ana babam; onlarla ve yedi kardeşimle paylaştığım ev

[Sayfa 29’daki resim]

Ottawa’da hizmette arkadaşlarımla, 1952

[Sayfa 29’daki resim]

Kardeşlerimle (soldan sağa) Ann, Mary, Fred, Doris, John, ben, Bill ve Emily

[Sayfa 29’daki resim]

Bugün Merton’la